donderdag 20 oktober 2011

Ik denk dat we bijna kunnen spreken van 4 down! Maar één keer ben ik mijn geduld verloren, en was ik gefrustreerd en kwaad op mijn lijf, maar knuffels en wat tranen luchten op. Dat heb ik ondertussen door. En wat ik nog door heb; marginale televisie doet je glimlachen en doet de tijd vlugger voorbij gaan.
‘Astrid in wonderland’, ‘Oh Oh Cherso!’, ‘Exotische liefde’, ‘De spoedafdeling’, …. ik noem er maar een paar op. Vraag me er iets over en de kans is groot dat ik weet waar je het over hebt. Wanneer je betreffende programma’s bekijkt, krijg je instant een rode blos op je wangen en een –soms pijnlijke- glimlach op je gezicht. Kortom die tv doet mijn gezicht ondanks de chemovermoeidheid er alvast véél beter uit zien. Ik ben blij dat ik eindelijk mijn koppigheid wat heb laten varen en mijn lichaam de rust gun die het nodig heeft in de zetel. Dit gecombineerd met een heerlijk dessertje mmmm

Dit alles maakt me zelfs stiekem wat blij. Tja kijk, dit is een heus ruilsysteem.
Ten eerste stoppen mijn gedachten met denken. Ik ruil de gedachte (negeer) dat ik eigenlijk ernstig ziek ben en doe alsof ik gewoon lui ben geworden. Plus ik besef dat ik gestopt ben met denken. Aan de hand van sommige programma’s merk ik dat individuen gewoon geen aan-knop maar enkel een uit-knop hebben. Ten tweede merk ik dat ik niet alleen ben met een vervelend lijf, er zijn er die het even erg en soms erger te verduren krijgen. Ten derde merk ik op dat iedereen vooral op zoek is naar warmte en genegenheid, en laat ik dat nu net hebben. Conclusie van het verhaal, ik ben eigenlijk stiekem een beetje gelukkig. 1 ding wil ik nog ruilen, die kankercellen die er eventueel nog zitten. Gezien ik als vrouw gemiddeld toch zo’n 140 000 haartjes bezit, en ik zag op het nieuws dat de ruilhandelkoers momenteel 1 tegen 1027 staat, ruil ik vanaf heden meteen elke tumor die we nog vinden in. U mag beginnen met de haren van mijn benen J

donderdag 13 oktober 2011

Ik heb het er van genomen in mijn ‘goede week.’ Bijna elke avond was ik op toer, het ene al meer succesvoller dan het andere. Buitenkomen is weer mensen ontmoeten, vaak mensen die je al even niet meer hebt gezien. Keer op keer worstel ik met het ‘zoen- en knuffelgedeelte.’ Eigenlijk mag ik niet, maar het is zo verleidelijk omdat iedereen de aanzet geeft. Telkens denk ik, eentje kan geen kwaad maar tegen het einde van de avond ben ik de trotse ontvanger van een aantal zoenen en knuffels waarvan mijn oncoloog met haar ogen zou draaien. Mensen zeggen dat ik er goed uit zie. Ik begrijp wat ze bedoelen maar toch vind ik het keer op keer bizar dat ze tegen iemand die er wat opgeblazen door de cortisone en kaal is, zeggen dat ze er goed uit ziet. Zelfs zo goed blijkbaar, dat wanneer ik vermeld dat ik moeite heb met de kilo’s die erbij komen onder andere door de cortisone en de menopauze, iemand me op de man af vraagt of ik zwanger ben. ‘Huh? In mijnen toestand met mijn chemotherapie?  En met de menopauze die ik zonet vermeldde? Nee meneer, ik ben niet zwanger… Deze vraag spant voorlopig de kroon, ik bevestig bij deze dan ook officieel dat ‘stomme vragen’ wel degelijk bestaan.
Nu ja, ik laat het niet aan mijn hart komen en focus me op de volgende BERG. Deze namiddag chemo 4, oftewel chemo 10 wanneer we alles in beschouwing nemen. Na deze middag kan ik eindelijk echt aftellen. Ook deze strijd zullen we halen. Al mag ik dan niet het voorbeeld volgen van BC Oostende gisteren tegen Mons oftewel BERGEN. Mijn abonnement op chemo kreeg ik cadeau, dat van de basket heb ik zelf gekozen, maar 1 ding is duidelijk gemeenschappelijk; berg of bergen: ik haat verliezen!

woensdag 5 oktober 2011

Ziek zijn, maakt je weer een beetje kinds. De aanpassingen zijn zowel fysiek, mentaal als in je omgeving waar te nemen. Door de chemo is mijn concentratie niet zo goed meer en kan de vermoeidheid plots toeslaan. Met de auto rijden, wordt dus niet meer gedaan. Zo zijn we in één stap terug - 18 jaar. Doordat mijn hormonen in de war zijn, dender ik soms van euforie rechtstreeks naar frustratie en omgekeerd, leve de stemmingswisselingen. We noteren - 14 jaar. Ook fietsen doen we niet meer gewoonweg omdat het te vermoeiend is. Dat maakt dat we aan - 5 zitten. En mijn smaak is zodanig veranderd dat ik vele dingen niet meer lust. Elke keer iets nieuw is afwachten. En wat zegt een mama dan tegen haar kind: ‘ Proef het eens, en als je het niet lust, spuw het uit.’ We zitten dus aan de leeftijd - 2. Euhm wat we in de eerste twee levensjaren leren, lijkt me nogal belangrijk, misschien moet het nu stoppen? J
Nu, het voordeel van een -2-jarige is dat het bruist van de energie, zeker als het goed heeft geslapen. En laat dat nu net dit weekend het geval zijn geweest. Voor het dansfeest van mijn zus en schoonbroer deed ik een ‘partynap’ tot 16u30, een grandioos idee bleek dit achteraf. Dit in combinatie met een extra bruistablet, deed me doorgaan tot 1u. Heb gebabbeld, gelachen en gedanst, wat een heerlijk gevoel om weer even een normale avond te hebben.

Dus om in het thema van het nieuws te blijven: mijn aandeel is in vergelijking met vorige week enorm gestegen op de beurzen, zeker + 75%; ik speel weer mee. ‘Bad bank Sick Cindy’ is afgesplitst -voor even-, Cindy lijkt ‘gezond’. En het wordt de komende week alleen maar beter, dus investeerders, kom maar op J