vrijdag 2 september 2011

1 september, een spannende dag voor 1,2 miljoen kids. Blijkbaar behoor ik ook nog tot die categorie, what an exciting day! Niets vermoedend laat ik me helemaal niet opjagen door de file in de badkamer. Wanneer we daarna ook nog meermaals vast staan in de straten die volgelopen zijn met fietsers, voetgangers, wagens die doordat het de eerste schooldag is, net dat tikkeltje nerveuzer zijn, zelfs dàn laat ik me niet uit mijn lood slaan. 40 minuten kom ik te laat toe in het ziekenhuis voor chemo 2, alles onder controle, relax!
Nietsvermoedend loop ik naar mijn vaste suite op de dagkliniek, en ben méér dan verrast. Niet 1 verwachte vriendin maar liefst zes vrienden staan me op te wachten om samen te ontbijten. Puur genieten om zo binnen te komen, maar blijkbaar was dit nog maar een begin. Terwijl Ansy een mooie toespraak voorleest, besef ik dat een zotte doos, minstens even zotte vrienden heeft blijkbaar. Uiteindelijk mag ik een pak, in een superleuk versierde zak, uitpakken. Ik verwachtte allemaal mailtjes met leuke woorden maar kreeg een shock van mijn leven: een gepersonaliseerde IPad! ‘Dit is er echt over!’ flitst door mijn hoofd. Nadien komt die zin die dag nog honderd keer over mijn lippen. Ik beefde nog meer dan een uur na, nog voor de ijshandschoenen er waren, en verkeerde een ganse dag in een euforische roes.

Dat mijn bloed goed stond, verbaast me niks. Ze hebben het getrokken nà de verrassing. Dat mijn chemo vlot is binnengelopen, eerlijk gezegd, ik heb er niet veel van gemerkt. Ik heb moeten bekomen, heb de lijst van vrienden die hun centje hebben bijgedragen wel 10 keer gelezen. Ik was gisteren zwaar onder de indruk, compleet in extase. Ik kan dit nooit terug doen, lieve vrienden. Niet enkel het materiële maar dat Ansy dit initiatief nam en er zo velen op gereageerd hebben, ervaar ik als intens geluk. Ik kan niet verwoorden hoe fenomenaal dit is, en ik kan dit nooit terug doen. Ik zal jullie niet teleurstellen en dit grote kado handig gebruiken om kracht, en energie te vinden om de strijd aan te gaan.
Wat een zotte fenomenale dag was het. En ja, blijkbaar krijgt zelfs een IPad mijn gedachten niet normaal, ik hou mijn streken, ik moet eerlijk opbiechten dat ik dus eigenlijk uitkijk naar de volgende chemo J Jullie zijn goed bezig. MERCI.