woensdag 14 september 2011

Energie! Energie! Energie! Oh wat koester ik jou! Terwijl ik drie weken geleden net uit het ziekenhuis was ontslagen en me moest focussen op nog meer rusten zodat ik klaar was voor chemo 2, heb ik nu naar aanloop van chemo 3 precies een gans ander leven.
Het begon al dit weekend met visite van vrienden, familie en een bezoek aan open monumentendag. Dat ik terug in staat was me te concentreren bij gesprekken, leidde tot echte actie. Mijn agenda op mijn IPad werd uitgetest en goed ingevuld. Maandag rustig opstaan, ontbijten, opruimen en dan de kers op de taart: strijken! Maar liefs anderhalf uur heb ik genoten van het feit dat ik fysiek terug in staat was om iets te doen. Gisteren twee uur lang genoten van een babbel met ontbijt, en daarna twee uur zoeken naar de juiste studiekeuze met een dochter van een vriendin. Ik moet eerlijk bekennen dat ik na de middag de hamer heb gevoeld. 13u30 – toenk in de zetel J Gelukkig zijn er werken in de straat, anders lag ik waarschijnlijk nog te slapen. Maar na mijn Boldy-sleep (vroeger was het een beauty-sleep…) was er helemaal geen houden meer aan. Een bezoekje aan de collega’s en daarna nog eens naar de jaarbeurs in Gent, maakte mijn dag compleet. Ik was doodop maar voel me weer goed, ik kan weer onder de mensen komen, en laat dat nu net hetgeen zijn wat ik zo graag doe.
Al moet ik mezelf nog een klein beetje bijsturen. De verleiding om iedereen te zoenen en te knuffelen is moeilijk te weerstaan. Maar eigenlijk kan dit geen kwaad denk ik dan. Weet je nog; gezonde mensen hebben 5000 à 6000 witte bloedcellen, 1500 is het minimum om te vechten tegen infecties. Wel 3 weken geleden had ik er nog 200. Voor kanker hebben ze nog geen spuitje maar hiervoor wel. De witte, die zijn vandaag dankzij die venijnige prik met maar liefst 40 000 J Dus denk ik; laat al die knuffels dus maar komen, niet dokter?