dinsdag 11 december 2012


Het is weer even geleden en geen nieuws is goed nieuws zeggen ze altijd, wel ik kan dit momenteel bevestigen. Bijna alle neveneffecten van de chemo’s verdwijnen als sneeuw voor de zon. Mijn toilet kan weer genieten van een rustige dag, mijn tenen en voeten hebben weer hun normale formaat en ik kan terug in al mijn schoenen, mijn haarborstel heeft terug werk gevonden, de foundation moet nog gesmeerd worden maar niet meer zo dik, ik kan weer nagellak kopen, en de weegschaalmeter is veranderd van richting. 2012 was een raar jaar, eigenlijk een zwaar jaar, ik ben blij dat het bijna om is. Al boezemt 2013 me een beetje angst in. Ik heb altijd gedacht dat 13 mijn geluksgetal was, ik ben geboren op de 13e en de eerste keer geopereerd op de 13e, twee chemokuren zijn op een 13e gestart, maar die hadden allemaal niet het beloofde eindresultaat. Ik ben benieuwd of deze uitzonderingen op de regels, de regel gaan bevestigen, dat 13 wel degelijk geluk brengt bij mij, en dat 2013 eindelijk eens een stralend jaar mag worden.

De evaluatie van 2012 is hiermee bijna rond, er rest me enkel nog de uitreiking van de awards:
*Onderneming van het jaar: het ziekenhuis van Deinze, meer bepaald de dagkliniek
en dienst gynaecologie, in het bijzonder mijn hARTSvriendin*
*Beste groep van het jaar: de smoefelaars*
*Leukste nieuwkomer: mijn metekind Leonie*
*Liefste koppel van het jaar: mijn ouders*
*Speelgoed van het jaar: mijn ipad*
*Man van het jaar: mijn partner*
*Woord van het jaar: klotekanker*
*Zwartste dag van het jaar: 16 maart*
*Onverwachte hype van het jaar: de blijvende steun via mail en sms van zovelen*
*Artikel van het jaar: Mega Cindy in de Nina, Het laatste Nieuws*
*Meest heuglijke gebeurtenis: de goede scan op 7 november 2012*
*En de ‘Prijs voor Doorzetting’ gaat dit jaar opnieuw naar mijn lichaam*
***
 

 Geniet van de warmte en van elkaar tijdens de komende feestdagen. Een dikke zoen.

dinsdag 20 november 2012


Eindelijk. Eindelijk vind ik de woorden om me uit te drukken. We beginnen bij het begin. De dag van de scan was ik rustig, tot ik eronder lag. Ondertussen weet ik dat een CT, per lichaamslocatie, tweemaal scant, toen hij nog een derde maal een kleiner stuk scande, steeg mijn bloeddruk tot een absurde hoogte. Mijn hARTSvriendin zorgde echter voor een VIPbehandeling en amper 10 minuten na de scan wist ik reeds de uitslag; haar duimen stonden omhoog. Ik weet niet wat er toen in mijn lijf gebeurde, maar mijn reactie was een combinatie van ongeloof en automatisme. Terwijl ik de smsjes met het goede nieuws verstuurde, begon de realiteit zachtjes door te dringen.

Eerlijk waar, ik begrijp het niet helemaal, ik ben van slag. Als geen ander besef ik, dat er dagelijks mensen op een uitslag zitten te wachten. Op amper vijf minuten kan de heldere hemel in een woeste dreigende orkaan veranderen. Terwijl ik vandaag mijn stekje opruim, krijgt een ander op dit eigenste moment chemo of nog een ander slecht nieuws. Dat besef dat je zo afhankelijk bent van de goodwill van je lijf, van de uitslag van een scan, maakt je broos. Ik heb goed nieuws gehad en ben extreem dankbaar. Maar ik begrijp ik het niet en wil zo graag begrijpen waarom die andere niet hetzelfde mag horen. Waarom ik wel en zij (nog) niet? Het is niet eerlijk, ik wil dit goede nieuws écht delen, in realiteit.

Ik voel dat ik harder ben geworden. Zelfs na een korte vlucht naar het buitenland, besef ik; ik kan ze echt niet meer verdragen in mijn buurt, de zagen. Het gezeur over het weer, het kwaadspreken over anderen, het elkaar kapot schieten, het gediscussieer over – echt waar – futiliteiten, ik kan het niet meer aan. Wanneer ik nadenk over Leonie die bijna alleen rechtop kan zitten, mijn partner die me beschermt als een leeuw, mijn ouders, zus, familie en vrienden die aan me denken en er voor me zijn, het goede nieuws, de gezelligheid binnen terwijl het buiten kouder wordt, dan besef ik, ik heb geluk. Maar het is dubbel en dit zal het blijven tot ik op een dag alles kan plaatsen. Het enige wat ik nog zou willen is : please, please, please laat dit geluk blijven duren maar vooral please, please please, mag die ander ook eens geluk hebben?  Ik wil dit geluk graag delen, dan pas voelt een mens zich écht gezond.

zaterdag 3 november 2012


Het waren heel lastige scènes de laatste maand. Het enige waar ik energie voor had waren een vijftal uitstappen en mijn scènes. Hoe kan het ook anders? Al meer dan drie jaar zijn we bezig met de film en als hoofdrolspeler moet je zodanig flexibel zijn, dat je af en toe een dipje hebt…  De scènes waren tot nu toe spectaculair; ongeveer 88 prikken werden ontvangen, 220 staaltjes bloed afgegeven, 54 zakken chemo zijn binnengedruppeld, 870300 mg chemopillen ofwel, 0,87 kg ofwel 1770 stuks werden ingeslikt tijdens de laatste 6 maanden, 5 operaties onder volledige narcose werden ondergaan en één heel spannende scène werd in isolatie gespeeld.

Maar de echte uitputtingsslag zat hem voorlopig in de staart. De hoofdrolspeler haar compagnons de route dreigen één voor één het pleit te verliezen tegen het grote monster waardoor de moraal danig verzwakt is naar een absoluut dieptepunt. Zal ik het halen? Mag ik de film eindelijk afronden? En is het plot a.u.b. positief? Woensdag is de deadline voor de scenarioschrijver, ik wacht zenuwachtig op de laatste instructies van de regisseur, moet ik nog verder spelen of kan ik eindelijk eens op écht verlof?

Nu 48 uur na de laatste pillenscène, zie en voel ik al een verschil. Mijn fysiek is 0 maar de last op mijn schouders, de druk in mijn lijf is al verminderd. Ik hoef niet meer constant naar het toilet crossen, de zetel zet een pruillip op want krijgt minder aandacht en de allergieën beginnen te stabiliseren. Al zijn we er nog niet, maar desondanks zie ik vooral het licht tussen de wolken. Nog even en ik kan solliciteren voor die ander rol, die van M, degene die de touwtjes in handen heeft. Maar voorlopig hang ik dus nog steeds vast aan mijn huidige rol, hopelijk voor de laatste week in mijn leven is het nog steeds: ‘My name is Bond. 1770 Bond, Cindy Bond…’
 
 

vrijdag 21 september 2012

Er was eens…

Er was eens een overactief vogeltje Cici dat in haar leven van het één naar het ander vloog, alle dagen door tot er een boze Tovenaar K ervoor zorgde dat vogeltje Cici ziek werd. Na drie jaren bij de dierenartsen (J) was vogeltje Cici een beetje gehavend door dierenarts Bruintje haar ingrepen en moe van alle productjes die dierenarts Zwartje haar al hadden toegediend om de verschrikkelijke vloek van Tovenaar K te bedwingen.

Een laatste paardenmiddel… zou er moeten voor zorgen dat de vloek van Tovenaar K helemaal uitgewerkt zou moeten zijn. Jammer genoeg heeft dat paardenmiddel vreselijk veel neveneffecten. Na moeheid en vuurwerk in de darmpjes bezorgt het vogeltje Cici ook ontstoken pootjes. De dierenartsen waren het niet helemaal unaniem over de te volgen remedie; opereren of gewoon verder desinfecteren? Het vogeltje wou beslist het laatste maar ging nog voor extra advies naar de tenenfluisteraar een verdieping hoger. Die tenenfluisteraar ging de ontstekingen dan maar met haar toverstok dichtschroeien. Het vogeltje ging gelukkig al drie keer naar het Elfje, dat haar een beetje leerde mediteren wat haar zou moeten helpen bij stress-situaties. Jammer genoeg leerde ze tot op heden enkel oefeningen waarbij haar pootjes goed op de grond moesten staan. Nu zat dat vogeltje daar met haar pootjes in de lucht met als gevolg dat bij het uitspreken van de spreuk door de tenenfluisteraar het vogeltje helemaal tegen het plafond vloog…

Het vogeltje kan door de vermoeidheid nog niet vliegen en zit nu een beetje vast in haar kooitje want haar pootjes willen niet mee. MAAR plots scheen terug de zon een beetje. Dierenarts Zwartje had ook goed nieuws want de vloek van Tovenaar K zou bedwongen moeten zijn, daarom mag vogeltje Cici met haar pilletjes stoppen op 1 november. Dan zal ze terug leren lopen, springen en zweven zodanig dat ze 2013 met een hele grote vlieg-duikelshow kan inzetten!

mmm… misschien nog wat oefenen vooraleer ik voor Leonie een verhaaltje verzin...

vrijdag 7 september 2012


Vol verwachting maken de zenders je op voor het nieuwe televisieseizoen, maar voorlopig blijf ik op mijn honger zitten. Geen enkel programma doet me naar de zetel spurten, tenzij het journaal met Phara of herboren Martine. Het enige wat nog een béétje boeit zijn die Paralympische Spelen. De Olympic Games, de Gay Games, de International Children Games, de Paralympic Games, waar blijven de Cancer Games?

Daar zou ik nu echt eens voor thuis blijven. En ik zweer het, ik niet alleen. Wie kijkt er nu niet graag naar een rondje baxterslingeren of verspuwen, darts met spuiten of ziekenhuisbed-basket... Moet toch de max zijn? Ik ga kandideren voor de discipline oncologeworstelen, ik denk dat ik met mijn mentale kracht wel in staat zal zijn er een paar te vloeren J

Nee, alle gekheid op een stokje, er is niets te zien op tv maar gelukkig werkt de zon een beetje mee en voorspellen ze een mooi en warm weekend. Na de verlenging van mijn abonnement in het ziekenhuis vorige week, ben ik even moeten bekomen en dan helpen een beetje meditatie en het terrasjesweer om mijn hoofd terug fris te krijgen. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik deze namiddag ook een enorme boost heb gekregen. Het is leuk om te zien dat mijn haren goed groeien, dat mijn wimpers en wenkbrauwen terug zijn. Wanneer een professionele grime je dan nog helemaal opmaakt, sta ik ronduit fier voor de camera. Dan durf ik even achterom te kijken naar de afgelopen drie jaar. Die twee komende extra maanden chemo kunnen er nog wel bij. Borst vooruit en blijven gaan.

zaterdag 1 september 2012

Iedereen kent ze wel de bongobons en vivaboxen, allemaal leuke dingen om te doen. Maar keer op keer is het weer stressen want die vervallen steeds zo plots. Ik heb er hier ook eentje liggen, het is eentje uit de reeks ‘Kankerpockets’… Ze heeft een onbepaalbare waarde en de geldigheidsdatum is een verrassing. Terwijl die andere bons, uit het oog, diep in je lade liggen te vervallen, springt de mijne telkens in beeld en verlengt zomaar de vervaldatum. RADELOOS word ik er van. Ik had er nog zo op gehoopt want mijn pillendoos brak deze week, een duidelijk signaal toch dat het einde van de behandeling dichtbij is?


Maar nee dus, eergisteren werd mijn kankerpocket terug verlengd, het zal eind november zijn voor ik fysiek weer een beetje op positieven zal zijn, en dan zwijgen we nog van het mentale aspect. Net zoals bij de andere bons zijn er een pak aan faciliteiten maar er zijn toch wat verschillen. Het assortiment drankjes in de dagkliniek blijkt nu uitgebreider dan gedacht, we kunnen naast water en cola, blijkbaar ook gratis appelsap, fruitsap en bijvoorbeeld fristi krijgen. Over het inchecken kan ik niet klagen, en ik kan tegenwoordig ook redelijk vroeg terug uitchecken. Hotel Sint-Vincentius in Deinze is wel geen all in hotel, ik heb meer de indruk dat het een all eruit hotel is.

Nu mijn verblijf wat langer blijkt te zijn, zal ik mijn vrouwelijke kant nog eens laten zegevieren. Compensatiekopen, shoppen om je gemoed terug op te krikken, wordt bij mij compensatieplannen. Ik ga mijn agenda weer overvol vullen met leuke momenten om de weken vlugger te laten passeren. Bij deze, als iemand nog bons heeft waar hij niks mee kan doen, waarvoor hij/zij een tweede man/vrouw zoekt of die dreigen te vervallen… Ik ga graag met je mee – e ……e …e… eee!

 

vrijdag 24 augustus 2012


Writersblock. Jaarlijks verlof. Gebrek aan inspiratie. Whatever. Het heeft verschillende oorzaken; verdriet, frustratie en geen energie. Daarom deze korte update zodat jullie weer helemaal mee zijn. Een spoedopname amper 18u voor mijn vertrek naar Azië zorgde voor een hoop stress maar uiteindelijk konden we nipt met de nodige antibiotica vertrekken. Oef. Onze vakantie was druk maar mooi, zoveel dingen gezien, gedaan en ontdekt, religies beter leren kennen maar bovenal pure quality time met ons twee.

Terug thuis was het allemaal Olympische Spelen dat de klok sloeg. Leuk om naar te kijken al moet ik eerlijk bekennen dat ik me niet meer in de gedachte ‘deelnemen is belangrijker dan winnen’ kan vinden, gezien de situatie. Een overvolle agenda (inclusief sky-dive en barbecues) na de reis met oververmoeidheid als gevolg, deed ons de ingreep uitstellen naar gisteren. Een extra week bekomen maar ook een week extra stress-opbouw. Een ingreep voor de ‘zekerheid’-wat relatief is, schoonheidsslaapje inclusief…  Alles is goed verlopen, ondertussen is alle weefsel ook officieel goedaardig! Enkel dat schoonheidsslaapje is niet meteen volledig gelukt J

Mentaal heb ik het echter zwaar. De extra energie op de dagen zonder chemo op reis contrasteren enorm met mijn huidig energiepeil. Ik heb nog steeds geen eindpunt van de chemo, maar snak naar fysieke rust voor mijn lichaam. Pas dan zal ik mentaal kunnen ademen. Ik weet dat ik niet mag opgeven, zeker nu niet meer, ik ben al zo ver. Familie en vrienden rekenen op mij en ook dat kleintje. Dat lieve, schattige, mooie ukkepukje, mijn metekind Leonie. Ze is er eindelijk. Ook haar heb ik beloofd om door te gaan. Erewoord.

woensdag 11 juli 2012


Chaos in mijn hoofd, ik wil waar de kanker me naartoe stuurt als een dwingende gps niet meer volgen, waar is het noorden? Ik kan het niet vatten, ik ben de weg kwijt.

Ze contacteerde mij begin dit jaar via mijn blog. Ook zij had borstkanker, ook zij was hervallen, ook zij was nog maar in de twintig, ook zij blogde, de kanker stuurde haar doorheen gelijkaardige straten als waar ik doorheen moet. In de maanden die volgden, viel me op dat ook zij overal het positieve in bleef zien, we gaven elkaar wat kracht. Ze genoot ook van de warmte om haar heen, plukte de dag en bleef steeds lachen. Ze wou ook helemaal niet opgeven en samen wisselden we informatie over nieuwe mogelijke medicatie uit. We kwamen gelijktijdig op dezelfde kruispunten: onze PET-scans vonden met amper een week verschil plaats. Maar ze had niet zoveel geluk als ik. Terwijl de PET-scans in maart van beide slecht waren, was die van mij in juni goed. Die van haar niet, zij moest de andere kant op. Met moeite drie weken later, moeten we van haar afscheid nemen, de kl*tekanker deed haar stranden.

Met een juiste optelsom, wil dit zeggen dat wanneer mijn scan in september niet goed is, ik mogelijks 2013 niet eens haal en dat maakt me triest en vooral bang. Heel confronterend wordt het allemaal. Terwijl iemand de opmerking maakt ‘Dit jaar geraak ik niet op Tomorrowland, geen ticket, maar ik ga volgend jaar zeker proberen gaan.’ denk ik vooral; zij had wél een ticket en de ruimte in haar agenda maar kan/mag dit jaar niet meer gaan en ik, ik droom ervan om nog vele zomers gewoon te halen, eerst en vooral die van volgend jaar.  

De kanker is mijn gps en stuurt me naar waar hij wil. Ik probeer niet te luisteren naar de pessimistische stem, maar ze geeft momenteel van katoen en ik moet even volgen. Ik ben hierdoor emotioneel en heb momenteel echt de pest aan gezeur over reisjes en het slechte weer. Voor mijn part mag het ganse dagen donderen en bliksemen, regenen en hagelen, voor mijn part mogen reisjes verboden worden, uitstapjes afgeschaft, als ik nog maar eeuwig kan genieten van de warmte van mijn partner, familie en vrienden. Ik citeer haar ‘In plaats van te zeuren, mogen mensen eens gaan beseffen hoeveel geluk ze wel niet hebben. Ik zou het anders wel weten...’

Lieve Nora, sterke meid, wil jij me met jouw ster vanaf nu de weg wijzen? Het ga je goed. Tot ooit. X

woensdag 4 juli 2012

De afspraak lag al een paar maanden vast en ik zag niet meteen een échte reden om ze te annuleren. Vandaag mocht ik voor de eerste keer bij een plastisch chirurg in het UZ langs. Ik kan dit met niets dat ik tot nu toe van doktersgesprekken gehad heb vergelijken. Eerst en vooral valt je al meteen op dat je niet op de gewone afdeling heelkunde of oncologie aanbeland bent. De dokters lopen er allemaal zo ‘glad’ bij, ze crossen er door de gang op hielen van tien cm en iedereen kijkt naar iedereen in de wachtzaal, nieuwsgierig waarvoor iedereen komt.

Toen de mannelijke assistent – die er overigens mag wezen - me kwam halen en me een stoel aanwees in het kabinet begon hij met een grote smile: ‘En juffrouw, wat kunnen we voor u doen?’ ‘Euh, een borstreconstructie, meneer.’ Zijn reactie was grappig, iets tussen ontgoocheling omdat hij zijn botoxspuit niet meteen mocht bovenhalen en complete shock door mijn antwoord.


Toen hij bijna bekomen was, mocht ik me uitkleden en werd mijn lijf geïnspecteerd. ‘Hebt u al een liposuctie gehad, juffrouw?’ Algemene hilariteit bij mij en mijn hARTSvriendin, terwijl de assistent duidelijk maakte dat dit belangrijk was in kader van een operatie. Nee dus. Mijn opmerking dat wanneer dit als bonus bij de reconstructie aangeboden werd, hij dit wel mocht doen, negeerde hij straal. Ze hebben duidelijk niet allemaal de humor van Jeff Hoeyberghs. Na een eerste algemene uitleg, kwam de plastisch chirurg binnen en vertelde gedeeltelijk een ander verhaal over mijn mogelijkheden… Ook deze laatste was van het meest tactvolle soort. Na haar mondelinge realisatie dat ik toch wel jong ben met kanker – deze hadden we nog niet gehoord… -  en een nieuwe inspectie van mijn lijf – lees weeral wreed geknijp in mijn onderbuik en geduw op mijn ribben – vroeg ze of ik kinderen had. ‘Jammer, anders hadden we wat meer buik gehad om te reconstrueren maar gelukkig is uw te reconstrueren borst niet zo heel groot en troost u, ik heb al magerder vrouwen gehad om deze operatie op uit te voeren.’ Dat noemen ze dan twee slagen in één.

Na het overlopen van enkele risico’s kaarten we het kostenplaatje aan. Straf, maar het is nu eenmaal zo, maar ik zal zonder morren rond de 3000 euro moeten betalen uit eigen zak, te betalen vóór de operaties! De overheid voorziet nog niet in deze terugbetaling, dus ik stel vooral vast dat ik alweer niet aan de kant van de voordelen zit. Het is niet meteen voor dit jaar maar ik zal dit moeten opnemen bij de budgettering van 2013. Toch een duur borstje als je het mij vraagt, mijn kippenborst van het marktkraam vandaag kostte amper 2,3 euro.... Dus hou jullie maar klaar, wie weet organiseer ik volgend jaar wel iets: wat dachten jullie van de opvolger van Cindy’s Benefiësta in 2010; Cindy’s BeneTiet(je)?

zaterdag 30 juni 2012

Ik hield het even niet meer gisteren. Om 11u waren we met de oncoloog afgesproken en om 12u05 zat ik nog steeds in de wachtzaal. Na enkele nachten onrustig slapen, slaan de vermoeidheid en de stress de handen in elkaar en hing ik figuurlijk aan het plafond. Ik zat te trillen in de stoel in de wachtzaal, de ogen wazig van de emotie en stress. Toen de oncoloog me uiteindelijk 70 minuten in vertraging kwam halen, liep ik trillend achter haar aan.

Na nog vijf extra minuten wachttijd in haar kabinet omdat ze nog een ander dossier in het secretariaat moest opvolgen en twee algemene vragen over de toestand van neveneffecten later, flapte ik het uit: ‘Dokter!!! Hoe zit het met mijn pet??!!’ ‘Ah ja, uw pet, ja die was goed…’ Kwestie van de opbouw naar de ontlading optimaal te laten verlopen. Ik heb gehuild ja, van opluchting. En uit de smsjes en telefoontjes die ik naderhand ontving, zijn ook op andere plaatsen kort na de middag de sluizen even open gegaan. Dat mensen aan je denken, met je meeleven, je steunen op welke manier ook, is hartverwarmend. Ik ben dankbaar met zoveel warme mensen om me heen.

Ik had niets aan het toeval overgelaten. Geluksjurk en sieraden aangetrokken, hARTSvriendin en partner mee, mama en papa hielden een kaarsje brandend, en ‘geslapen’ in de kampioenenshirt van BC Oostende. Allemaal onnozele dingen maar het zou maar eens moeten helpen? Niet? Toch ben ik niet euforisch. Ik durf niet meer. Ik ben al zoveel keer ontgoocheld geweest door mijn lijf dat mijn vertrouwen heel diep zit. Pas wanneer mijn petscan ook volgend jaar clean zou zijn, dan geef ik een feest. Nu zijn we nog voorzichtig. Voorzichtig optimist.

Optimist want nog een extra week ‘chemo-pauze’ van vijf pillen per dag. Volgende week pas trekken we terug op naar twaalf chemopillen per dag. Deze extra pauze omarm ik met alles wat ik heb. Ik geniet van enkele dagen met wat meer energie, van mijn schouders die wat minder last dragen, ik ga voorzichtig mijn reisje plannen, voorzichtig genieten van de ademruimte die ik krijg. Want in september is er een nieuwe grondige controle, hij staat aangevinkt op mijn kalender. We nemen kalenderdag per kalenderdag. Vandaag opgestaan, wéér een dag zonder kanker, scheurkalender genomen en met een voorzichtige glimlach volg ik de aanbevelingen voor vandaag op. Meer dan ooit besef ik ‘Carpe diem allemaal!’


woensdag 27 juni 2012

Wat een week, wat een week. We zijn nog maar woensdag en ik voel me al een zombie van de stress en slapeloze nachten. En oh wat ging het weer vlot afgelopen maandag op mijn ‘examen’. De scan stond geprogrammeerd om 13u. Na veel wachten en wat gedoe met het aanprikken via de port-a-cath, ben ik uiteindelijk onder de scan gegaan rond 16u35. Om 17u10 stond ik buiten…ach kankerpatiënten hebben niks anders te doen, toch?

Nu hoor je mij niet klagen indien mijn ‘rapport’ vrijdag goed zou zijn. Een A-attest haal ik sowieso niet, daarvoor was mijn lijf het afgelopen jaar niet flink genoeg. Ik heb sowieso een buis voor ‘Vermijden van neveneffecten’, een buis voor ‘Niet hervallen’ en een buis voor ‘Er altijd goed uitzien.’ Ik ben grandioos geslaagd voor het vak ‘Verzamel zoveel mogelijk prikken’, ‘Geef je WC-pot genoeg aandacht’ en het vak ‘ Onderga enkele ingrijpende operaties.’ Dus heb ik nog twee opties; ofwel blijkt de scan clean en heb ik een tweede zit ‘Neem nog 4 maanden de chemopillen Xeloda en Lapatinib’ waarna een nieuwe evaluatie volgt en ik hopelijk mag over gaan naar het ‘Revaliderend jaar’. Ofwel haal ik vrijdag een C-attest en moet ik herbeginnen met een ander klinische studie, een allerlaatste mogelijkheid om af te studeren in de studie ‘Genezing’, en dan mijn leven te starten als ‘ex-kankerpatiënt’.

Vreselijk gestresseerd ben ik, ik hou het bijna niet meer. Dit is tot nu toe de ergste stress die ik al gehad heb. Ik moet hopen en positief blijven maar je wil je toch op alles wat voorbereiden. Ik probeer wat te rusten maar mijn hoofd staat niet stil. Hoe ga ik dat aanpakken indien het slecht nieuws is vrijdag? Ik wil helemaal geen slecht nieuws! Ik wil gewoon clean zijn, weer plannen kunnen maken. Ik wil eindelijk eens verlost zijn van dat ziekenhuisgedoe. Nu ik een week geen Xeloda mag nemen, voel ik mijn energie toenemen, verdorie, wat heb ik dit gemist. Ik wil zo graag weer gewoon zijn. Moe zijn na een zware dagtaak in plaats van in een wachtkamer te moeten wachten. Ik wil gaan fietsen, gaan wandelen, lang winkelen, rennen zonder te moeten beseffen dat ik dit even fysiek niet aankan.

Please please please please please… laat mijn rapport vrijdag goed zijn.

Please please please please please... neem me bijna alles af maar geef me de kans om af te studeren als ‘Gezond mens.’

zaterdag 23 juni 2012


De vriendschap met mijn wc-pot nam de afgelopen dagen dermate grote proporties aan, dat mijn oncologe als ‘hartenbreekster’ optreedt. Een weekje langer rust, wat zoveel wil zeggen als vijf chemopillen per dag in plaats van de vooropgestelde twaalf. Nu, eerlijk gezegd, hoor je me voorlopig niet klagen. Ik ben moe, heb pijntjes en kan dit extra weekje wel gebruiken. Volgende week zal sowieso zwaar genoeg zijn. Maandag heb ik mijn petscan die opnieuw gaat checken voor uitzaaiingen, pas vrijdagmiddag krijg ik mijn uitslag. Ik denk dat ik tegen donderdag al aan het plafond hang van de stress. Ik hoop zó dat ik mij vrijdagavond eens mag laten gaan, dat ik eindelijk eens goed nieuws krijg!

Want goed nieuws, dat werkt verslavend. Na maanden van ongemakken en slecht nieuws, kreeg ik eindelijk nog eens een deel van de koek, van de ‘goed nieuws’-koek. Ik heb gehuild van blijdschap, ik lag eens wakker van iets positief, stond eens op met wat energie, ik ben vereerd en al apetrots! Binnenkort ken ik alle figuurtjes van Studio 100 uit mijn hoofd en is mijn favoriete uitstap van het jaar een dagje Plopsaland.


Ik word meter! Nee, geen gewone, Mega Cindy wordt een Mega Meter. Ik heb haar nu al zoveel te vertellen, zoveel te tonen, zoveel dingen die ik met mijn metekind wil doen. Maar vooral ik zal haar tonen wat belangrijk is in het leven, er altijd voor haar zijn en tonen dat je nooit mag opgeven.

Eindelijk ben ik nog eens gewoon Cindy, niet Cindy die kanker heeft/had. Ik heb een nieuw doel in mijn leven, een extra stimulans om niet op te geven. Ik krijg een ongelofelijk cadeau van N&P en koester dit enorm. Nu nog de bevestiging op papier volgende week vrijdag, dan hoor ik er voortaan in de gewone wereld weer even bij.


donderdag 14 juni 2012

Back to reality of eerder back to chemoreality… Oh wat ben ik toch zo naïef… Ja, zelf na drie jaar blijf ik de gevolgen van chemo qua inpakt af en toe te onderschatten. Nu dacht ik, ik heb al twee chemokuren, twee keer bestralingen en vijf ingrepen achter de rug, de volgende chemokuur zal wel meevallen. Ja caramba. Gisteren werd ik nog maar eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Terwijl ik in maart terug vrolijk begon te revalideren en een half uurtje kon fietsen, lukte het me nu nog amper om de vuilniszak buiten te zetten. Ik, een jonge vrouw van 30, stond te hijgen als een paard na het gesleur. Dit is niet meer normaal.

Blijkt nu dat de chemo die ik neem, een geconcentreerde versie is van bestanddeel van de chemo die ik in baxters kreeg in het najaar. En toeval wil, deze keer zijn het zeven kuren in plaats van zes, valt dat even mee?! Ben dan maar onmiddellijk aanpassingen beginnen doen. De actieve vakantie wordt vervangen door een rustige vakantie, de dates met vrienden worden gehalveerd want ook mijn energie zal meer dan halveren, en de hometrainer gaan we weer inwisselen voor een rolstoel, zucht…

Ach, ware het niet van het gebrek aan energie, dankzij het hand-voet-syndroom is wandelen ook niet meer aan de orde. Je kan het vergelijken met het gevoel alsof je 100 km hebt gewandeld (op handen en voeten) en je net je schoenen (en handschoenen) hebt uitgedaan, pijnlijk gegloei, vuurrode handen en voeten, en dat de ganse dag door.

Ondanks dat ben ik ben echter nog steeds een aanwinst voor de maatschappij denk ik. Ik ben een mini-cécémel-energy-verwerkend bedrijfje geworden, heb bijna een golden pillencard en ik ben een vettige crème-specialist geworden. Een halve dag niet smeren is not done. De hele dag door schuif, glijdt en glibber ik door het huis. En dat voorlopig zonder vallen, niet zoals die voetballers op het EK die tegenwoordig precies ook teveel voetcrèmes gebruiken.

zaterdag 9 juni 2012


De eerste week van mijn derde kuur zit er op. Aangezien de neveneffecten de spuigaten uitlopen, werd de chemodosis vorige week een beetje verminderd. Ik moet nu 12 pillen nemen per dag in plaats van 15… En er komt nog eentje bij van de dermatoloog, dus zitten we aan 13 ofwel 91 per week, dat zijn er toch al 14 minder.

Al moest ik mijn enthousiasme onmiddellijk bijstellen. Ik hoopte dat de neveneffecten nu wel achterwege zouden blijven maar niets is minder waar. Mijn lichaam begint duidelijk weer af te takelen, mijn energiepeil begint weer te zakken, de misselijkheid overheerst élke voormiddag en bij mij werkt dat op het gemoed. Wanneer ik geen kracht heb, raak ik vlugger gefrustreerd door van die kleine belachelijke dingen. Dan raak ik gefixeerd op de dingen die ik niét heb.

De dertiger, zoals ik, zijn leven zit normaal in de fase van huisje, tuintje, boompje, kind. Nee, een huis kopen, dat lukt niet meer bij de bank. En mijn kinderwens, ook die wordt weer minstens drie jaar achteruit geschoven en dan moet ik nog hopen dat het niet allemaal teveel beschadigd is. Ik besef dat mijn gezondheid belangrijkst is, maar ik zou zo graag gewoon zijn. Gewoon naar mijn werk gaan, gewoon een gezin uitbouwen, gewoon een huisje zoeken… Ik verlang om me te kunnen frustreren in alledaagse pietluttigheden zoals files en een kind dat lastig doet in de winkelkar. Het wringt momenteel, dus vlucht ik.


Afgelopen week ben ik gevlucht naar Frankrijk met twee goede vrienden en Hobbit, mijn favoriete hond. Het weer was niet grandioos maar de tijd en de compagnie wel. Het gaf me weer wat energie om verder te gaan ook al raak ik steeds meer moe. Maar het moet, nog 4,5 lange kuren. Een evenwicht zoeken tussen afreageren en verder gaan, een evenwicht tussen moeilijke momenten en makkelijkere, een evenwicht tussen verliezen en winnen en niet opgeven net zoals gisteren. BC Oostende versloeg alle tegenstand en werd na een zware thriller eindelijk kampioen. Nu ik nog, ook ik wil winnen en kampioen worden.

dinsdag 29 mei 2012

Het is even geleden dat ik schreef maar ik werd constant heen en weer geslingerd tussen optimisme en frustratie. Elke dag kwam er iets bij, maar het weer verplicht me om positief te blijven, toch wordt het zwaar. Aan 388 pillen zit ik nu, onderweg ben ik er ergens 5 vergeten te nemen en ‘dankzij’ mijn operatie heb ik 60 niet moeten nemen. Maar al bij al is dit een mooi gemiddelde na vijf weken. En alle pillen tegen de neveneffecten reken ik niet mee, dat zou zeuren zijn. Van zeuren – in de andere betekenis - gesproken, ik besef dat ik eigenlijk relatief gezien nog geluk heb.

Sommige moeders vermoorden hun kleine om het te ‘behoeden’ voor iets slecht, gruwelijk. Ik heb gelukkige andere beschermengelen. Terwijl mijn hARTSvriendin mee gaat om mijn definitieve prothese te kopen, slaagt ze er ook in mij een passend badpak en zwemprothese cadeau te doen. De andere vriendin gaat binnenkort hun huisje in Frankrijk poetsen, en ik mag gewoon mee om enkele dagen aan het zwembad te liggen. De ene rustige namiddag met vriendinnen volgt de andere op. Ja, ik ben misselijk, en ja, ik moet vaak naar het toilet spurten, en ja, ik moet veel pillen slikken, en ja mijn voeten doen zeer maar echt zeuren, nee, ik heb het recht niet.

Al komt opgeven met de pillenkuur steeds dichterbij. Bijna alle ongemakken die in de bijsluiter staan, zijn ondertussen de revue gepasseerd. De aften groeien weelderig, de blaren kweken voort, de pukkels rukken op en de pijnlijke voeten blijven me beperken. En dan heb ik het nog niet over de verontrustende wc-bezoeken, de keren dat ik wakker lig en de misselijkheid die met de regelmaat van de klok toeslaat. Enkel een maagbloeding door de pillen mankeer ik precies nog… En dit nog voor de komende vier maanden? I don’t think so. Als mijn scan binnen drie weken clean blijkt te zijn, vliegen ze in een doos. Dan neem ik drie maanden rust voor mijn lijf tot aan de volgende scan. Dan ga ik eindelijk eens genieten van de zon en ga ik terug op zoek naar wat energie, dan wil ik eindelijk eens een paar maanden waar ik recht op heb. Dan wil ik na bijna drie jaar, bijna ononderbroken behandeling en ongemakken, een paar maanden zónder ziekenhuis, zónder prikken, zonder pillen, zónder ongemakken, dan kan de zomer eindelijk eens beginnen voor mij. Het wordt eens tijd.


woensdag 16 mei 2012


Naar mijn indruk is de populatie die kanker krijgt een weerspiegeling van de bevolking. Sommigen lijken onkreukbaar terwijl je bij anderen van ver al ziet dat ze ziek zijn, de ene kreunt al bij de eerste prik, de ander pas vanaf de honderdste, sommige durven schromelijk te overdrijven maar minstens evenveel minimaliseren. Hierdoor komt het dat je respect hebt voor iedereen die met de ziekte geconfronteerd wordt, maar met de ene klikt het al beter dan met de andere. Ik heb er zo een paar leren kennen die een plaatsje in mijn hart hebben gekregen. De manier waarop ook zij met de ziekte zijn omgegaan, hoe ze er alsnog in slaagden om er ondanks hun eigen zorgen zelfs voor mij nog te zijn, kan ik bijna niet vatten.
Eentje is speciaal net omdat ik haar verhaal in het begin zo goed kon vergelijken met het mijne. Al vanaf het eerste telefonische contact was er een klik. Na een intensere periode werd het contact wat minder frequent maar bij vele belangrijke en vaak ook angstige momenten de afgelopen drie jaren was ze er telkens voor mij. Vooruit blijven gaan en terug sterk worden, net zoals haar. Optimistisch blijven, net zoals haar. Stappen durven zetten in het leven en de échte liefde een kans geven, net zoals haar. Al die dingen deed ze me voor, ik kreeg de handleiding. Ja, ik kijk op naar haar.
Wanneer bij zo iemand in je leven, plots weer een ongelooflijk donkere bladzijde in haar levensboek opduikt en haar nog zwaardere strijd herbegint, dan heb je het even niet meer. Dan komen de slapeloze nachten terug en ben je emotioneel helemaal op losse schroeven. Maar dat en mijn portie pillen, mijn ongemakjes zijn helemaal niets, gewoon peanuts wanneer ik aan haar denk. Nog meer besef ik dat ik moet doen in plaats van te plannen, dat ik telkens ik het voel tegen de mensen die ik graag zie moet uiten dat ik van ze hou. 
Ik schreeuw, ik huil, ik vloek, ik pieker. Maar vooral: ik hoop. Het moet gewoon. Mijn kaarsje brandt. Voor haar.

zondag 13 mei 2012


Wat een week! Na mijn operatie ging het voor een weekendje met de familie richting Zeeland. Slecht weer maar een hele boel gezelligheid en dit in de aanloop naar een stressvolle maandag. Vanaf de middag ging mijn ‘harteklop’ per minuut een tikkeltje harder. Ik hield het bijna niet meer toen ik half vijf eindelijk de verlossende uitslag kreeg. Het bolletje dat donderdag werd weggehaald bleek uiteindelijk een cyste te zijn. Ik moet zeggen, beste lichaam, flauw mopje, héél flauw mopje.

Het was een spannende week voor mijn favoriete sportclub maar ook hier ging alles vlotjes. Drie keer hebben ze moeten spelen, twee van de drie gewonnen matchen was ik erbij en ik zag dat het goed was. Pole position voor de playoffs, we beginnen al te dromen. Ik maakte wel een klein schoenenfoutje bij de match in Charleroi, wist ik veel dat die bus vier straten van de zaal moest parkeren. De hoge hakken in combinatie met mijn pillen leidde gisteren tot de eerste keer chemo-voeten… Auwch. Volgens mij ligt het aan die vijftiende pil. Ah ja, vijftien in plaats van veertien want donderdag tijdens de ziekenhuisopname bleek dat ik in vergelijking met drie weken geleden één kilo ben aangekomen, dus een extra pil. De komende maanden let ik iets meer op mijn gewicht, 105 pillen per week is voor mij eigenlijk genoeg hoor.

En dan vandaag zo’n mooie dag. Verrassingsontbijt voor moederdag, een herdenkingsmis voor pépé met een ongelooflijk sympathieke priester die over de liefde vertelde alsof hij een specialist is. Raar, maar iedereen hing aan zijn lippen. Zalig om te zien hoe iemand écht in iets gelooft. Zo’n start op zondag, sluit elke rasechte Vlaming toch af aan de kust? Dus op naar de zee, of eerder enkele winkelstraten aan de zee, waar ik raar maar waar een bikini in een etalage vond waar mijn prothese perfect in past. Hoef ik nog te vertellen dat hier een erg gelukkig mens zit? Goed nieuws, warmte en liefde doen mij hopen, hopen dat alles goed komt. We geloven er terug een beetje in!

zondag 29 april 2012


De kampioenstrijd wordt spannend en uitputtend. Ondanks de laatste goede opmars van KV Huiduitslag, Racing Misselijkheid, en Club Maaglast zullen ze geen winnaars worden. Daarvoor staan nog teveel confrontaties met sterkere ploegen op het programma.  Opvallend is dat door recente ontwikkelingen aan de top van het klassement Racing Optimisme en KV Kracht nu echt wel lijken te degraderen.

De strijd om de titel gaat tussen Forza CindyVanhoutte  en het grote FC BRCA –breastcancer. Tot eenieders ontzetting is FC BRCA naar de beroepscommissie gegaan met als argument een nieuwe knobbel na de laatste thuiswinst van Forza CV eind maart en het kreeg gelijk. Donderdag komt er een nieuwe confrontatie in het ziekenhuis van Deinze. Er wordt bij Forza CV een extra spelverdeler op het veld ingezet opdat de maximale kansen benut zouden kunnen worden.

FC BRCA is een gevaarlijke, blijkbaar onuitputtelijke, tegenstander aan het worden. Binnen het spelreglement wat uitzaaiingen verbiedt, verandert het telkens weer zijn spel. Dit tot wanhoop van Forza CV en haar fans die steeds stiller worden en niet meer weten welke bemoedigingszinnen te zingen. De positie van de trainer staat onder hoogspanning en er wordt in het buitenland naar een vervanger gezocht. Deze zoektocht loopt echter bijzonder stroef. Tevens kunnen we pas eind mei controleren of FC BRCA zich aan de spelregels heeft gehouden.

De kampioenstitel is momenteel niet de prioriteit, eerst de confrontatie donderdag. Forza CV kondigt dan ook een communicatiestop af voor een weekje omdat het nu al haar concentratie nodig heeft. De chaos is namelijk compleet in de club. De instroom aan tips voor nieuwe speltechnieken of mogelijke onmiddellijk inzetbare trainers blijft uiteraard welkom, en wordt dringend.

Alle fans worden bedankt voor hun begrip.

donderdag 26 april 2012

Heb vandaag de kracht gevonden om tussen de pillen, misselijkheid en vermoeidheid door nog eens echt buiten te komen. Shoppen voor een prothese en aangepast zwemgerief. Eén ding is me vooral duidelijk geworden, ik doe volgende keer iemand anders zijn visa-kaart mee… Een prothese kost 240 euro, check. Opgepast want daarmee mag je niet in het water. Je moet dus nog een tweede speciale kopen, auwtch, hiermee wacht ik nog even. Aangepaste zwempakken heb je ook in gespecialiseerde winkels. ‘Hebt u ook jonge modelletjes mevrouw?’ ‘Uiteraard, vroeger was dit moeilijker maar nu hebben we een gans assortiment.’ Mijn onmiddellijk geprikkeld enthousiasme was van korte duur. Na het bekijken van de collectie stel ik vast dat het assortiment uitgebreid is van plus 60 naar plus 50… Dat zijn nog twintig jaren die overlapt moeten worden. Geen haar op mijn hoofd heeft zin om gemiddeld 150 euro(!) te geven aan een bommazwempak. Van de collectie bikini’s met zwembroekjes tot boven de navel en tot bijna aan de knieën werd ik helemaal duizelig. Ik heb het niet gevraagd maar ik zou er niet van verschieten dat je bij al die zwempakken zo’n badmuts met van die frullekes of bloemekes bijkrijgt…

Even overschakelen op de gewone lingerie dan maar. Na de standaard prothesebh’s – is echt om bij te janken- krijg ik de lingeriemadam zover dat ze haar hele winkel ondersteboven haalt om een jong modelletje te zoeken.  Het lijkt futiel maar het zijn die kleine dingen die je nog extra zorgen geven. Ik heb echt op mijn strepen moeten staan, die madammen zijn zot van doorschijnende puntzakken met kant onder de noemer ‘retro is weer in de mode, madam.’  Uiteindelijk vond ik iets modieus die me én aanstaat én een beetje hip is én waar een zakje in kan gemaakt worden. Happy me dus. Moraal van het verhaal: ‘wie zoekt, die vindt!’ ofwel ‘volharden in de boosheid, doet uiteindelijk deugd’ J

Na de euro’s te hebben geteld, begint de volgende telronde. 94 pillen heb ik al binnen, nog 4 en mijn eerste week chemo is om. Ik laat jullie, ik heb mijn pillen voor de komende week uitgeduwd en ga ze nu per dag in een doosje steken, nu moet ik me concentreren: 4 grote roze, een kleine roze, 5 witte, 4 grote roze, volgende dag, 4 grote roze, een kleine roze, 5 witte, …..


donderdag 19 april 2012


De reis naar de States was ‘exciting’! Obama en Greet De Keyser waren niet thuis dus heb ik het daar in Washington even overgenomen. Alle musea zijn om ter grootst, om ter mooist én gratis. Het chauvinisme en de trots van de Amerikanen komt de geïnteresseerde museumbezoeker ten goede. ‘Wauw’, ‘Wow’, ‘Fuck zo mooi’, ‘Amai joh’ zijn nu algemeen gekende termen in Washington. Het vijftien minuten durende interview bij het binnenkomen van de States – ik moest zelfs uitleggen waar Waregem precies lag in België – viel in het niets bij de stress bij de controle tijdens de tussenlanding en het vertrek terug naar België. Uitleggen waarom ik er een tape op mijn borst kleefde, uitleggen en controle van mijn port-a-cath. Bij het terugkeren werd ‘code four’ geroepen toen ik door de scan liep; schoenen in een speciale machine, controle op verboden middelen. Ik heb toen vlug een wees gegroetje gedaan dat ik in niets verdachts getrapt had in de straten van NY…

De controles zijn duidelijk scherp. Bij elk musea, in elk officieel gebouw, moeten de rugzak door de scan, schoenen uit, riemen uit, jas uit… Mijn riem is op 1 week tijd meer open en toe gegaan dan anders op een heel jaar. Maar het is dus gratis, en de Amerikanen zijn streng maar in tegenstelling tot ik had verwacht vriendelijk. Mega vriendelijk. New York, dat is een ander paar mouwen. Een smeltkroes van culturen, van standen, mensen en nog eens mensen zo ver je kan kijken. Het is zoals op de foto’s en in de film, maar toch zo anders. Ik ben verkocht en ga zeker nog eens terug. Alleen al om te shoppen, want het tijdsgebrek was het meest frustrerende. Zoveel te zien, zoveel te bezoeken, zoveel te kopen J

Een welkomstcomité in Zaventem maakte de reis helemaal af. De ontnuchtering volgde echter veel te vlug, bruusk en keihard. Bij mijn tante, zus van mijn papa, prijkt sinds eergisteren nu ook borstkanker op haar medische fiche. Uit genetisch onderzoek bij mij bleek nochtans geen genetische link. Nogmaals een verkeerd lot? Kijk, ik wil niet zielig doen of zeuren maar ik vind dat we met de familie nu echt ons deel hebben gehad. Laat ik het nu dan ook nog voor één keer even héél duidelijk stellen: ik ben COMPLEET LEEG, ik ben HELEMAAL OP. Jongeheer daarboven: STOP IT!!! Vanmiddag begin ik aan mijn kuur maar ik kan eigenlijk even niet meer, ik ben het moe, please geef me wat lucht.

maandag 9 april 2012

Vorige week maakte mijn mentale draagkracht enkele dagen ruimte voor pure wanhoop en paniek, het was een zware week. Online at het medische en Engelstalige jargon me met huid en haar op, ik was de weg op het internet helemaal kwijt, voelde me achternagezeten door de kanker en was radeloos dat het me in zou halen voor ik ‘de oplossing’ op het internet had gevonden. Ik zocht een professor of een onderzoeker die de tune zong: ‘Spring maar achterop bij mij, achterop mijn fiets, …en ik weet nog niet waar we naar toe gaan samen, maar dat maakt niet uit want ik weet wel de weg.’

Er staat een massa volk aan de kant, maar stap voor stap moet ik zelf verder duwen, het lijkt nog veel vérder dan 53km. Aan elke splitsing, aan elke rotonde twijfel ik welke weg ik moet nemen. Ik wil zo graag de juiste nemen. Waar zit die verdomde wedstrijddirecteur, ik heb hem nodig, hij moet me zeggen hoe ik de finish moet halen. Ik wil er alles uitpersen.
Ik heb echt last van stress, moet om de haverklap naar het ziekenhuis omdat mijn lijf het vocht niet weg krijgt en mijn slaap begint eronder te lijden. Maar ik weiger om een slaappilletje te nemen, binnenkort moet ik er zoveel nemen dus ik verkies om mijn maag nog wat te laten rusten. Ook mijn hoofd heeft dringend rust nodig. Eerst dacht ik rust en mijn zoektocht te combineren maar ik heb beslist: ik doe het niet. Nee, morgenochtend om kwart voor zeven heb ik een MR van de hersenen. En wanneer ik rond acht uur uit het ziekenhuis wandel, zet ik mijn ‘kankerpetje’ voor een week af, dan ben ik weer gewoon Cindy. Cindy onderweg naar de luchthaven, Cindy onderweg naar de States, Cindy die morgen vanaf 12 uur 's middags even mentale rust gaat nemen en haar 30ste verjaardag gaat vieren in stijl. Washington and New York, here I come.

zaterdag 31 maart 2012

Ik ben al even iemands officieus konijntje maar nu ben ik er officieel eentje; een proefkonijntje. Eén ding is hierbij verontrustend, wanneer je ‘De Ronde van mijn Konijnenhok’ doet, zie je dat ik alleen ben. Laat ik nu een wel heel uitzonderlijk en verontrustend dossier hebben.

Even voor de duidelijkheid, normaal moest ik pas maandag naar Leuven maar een vriendin heeft gedaan wat ik hoopte, ze zorgde ervoor dat ik gisteren al langs kon bij de prof in Leuven. In deze tijd van mijn leven is elke dag precies een jaar dus ik was ongelofelijk blij met het vervroegen van de afspraak. Wanneer al je levenshoop op een gesprek berust - de natuur vertrouw ik niet meer - dan heb je wat stress. Gelukkig begon de uiterst vriendelijke prof met een grapje en zei dat hij van mij nogal wat huiswerk had gekregen… Tja, daar stond ik met mijn mond vol (konijnen)tanden. Eén ding is duidelijk, ik ben het eindstation van de standaard uitgewandeld. Wat rest zijn studies en experimenten. Een tweede ding, is dat ik niet in aanmerking kom voor de studies, want de kanker is voorlopig niet uitgezaaid. Dat dit voor een dubbel gevoel zorgt, is een understatement. Ik wil niet wachten tot er uitzaaiingen komen, ik wil actie. Actie kan, maar is prijzig én het product heeft zijn doeltreffendheid niet bewezen. Ik kan toch geen 80.000 euro per jaar uitgeven aan een product waar ik niet zeker van ben dat het mij in leven kan houden?

Gelukkig heeft de man een hart ,alsook zijn collega’s. Een product dat aantoont dat het uitzaaiingen kleiner maakt maar niet kan wegwerken, waardoor de kanker naderhand toch de bovenhand krijgt, mag ik innemen. Wie weet helpt het mij cellen die voorlopig onzichtbaar en slecht zijn wel klein te houden. De neveneffecten zullen heftig zijn: voet-hand-syndroom, wat zoveel wil zeggen als gegarandeerd overgevoeligheid en blaren op handen en voeten. Wanneer ik aan mijn pijngrens ben, wordt de dosis verlaagd. Wat een leuk vooruitzicht. Bij deze ben ik aan’t oefenen. Vorige zin schreef ik met mijn tong. En deze met mijn tenen. Niet gemakkelijk, misschien moet ik eens kijken voor twee konijnentanden.

dinsdag 27 maart 2012

De start van de lente, eerste zonnestralen zorgen voor kracht, of zou het mijn grootvader zijn die ervoor heeft gezorgd? De kracht van onze familie bij de voorbereidingen en op de uitvaart, is om apetrots op te zijn. Samen gaan we door. Met datzelfde gevoel ging ik ook donderdag, de dag erop, naar het ziekenhuis en doorstond de operatie. Ik werd verzorgd als een vip, had de eerste dagen geen pijn, enkel mijn nachtrust kon beter. Zelfs de confrontatie met mijn nieuwe lichaam ging met amper emoties gepaard. Mentaal had ik dit blijkbaar al helemaal geplaatst. Zondagmiddag stond ik alweer thuis, nja onkruid vergaat niet zou je zeggen.

Deze ochtend nam ik mijn tijd om op te staan, en voor het eerst wat te ontspannen op een terras in de zon, zàlig. Energie opdoen om een eerste prothese-bra te gaan kopen, een beetje vroeg omdat alles nog voorlopig is, maar toch. Het werd de sportversie, hoe kan het ook anders. Dan ben ik meteen klaar voor de Race for the Cure in september. Ja, de afgelopen dagen gingen goed, misschien te goed.

Die klap deze namiddag zag ik niet aankomen. Het komt hard aan, héél hard, wanneer dokters toegeven dat ze het eigenlijk niet zo goed meer weten. Ben ik nu een vogel voor de kat?

De tumor is van hetzelfde kaliber en dus immuun voor al die chemo’s, bestralingen en herceptine die ik heb gekregen. Heb ik al dat gedoe doorstaan voor niets?


Ik voel me als een orchidee. Zo een waar de afgelopen jaren telkens een stengel aan kwam, maar net toen de bloemknopjes gingen openkomen, stierf de tak keer op keer om onverklaarbare (kanker-) reden af. Meststoffen werden toegediend maar zonder resultaat. Afgelopen week hebben ze de orchidee helemaal kortgewiekt, zelfs een origineel blad werd verwijderd. Weet je, de orchidee, voelt zich niet goed, zijn oren hangen nu wel heel zwaar door, een hoop ellende. Maandag rijden we naar Leuven, in de hoop daar meststoffen en pesticide te vinden die ik zou mogen gebruiken. En het beste moet nog komen; de eventuele pesticides zijn in studiefase, dus nog niet helemaal bewezen en te betalen uit eigen zak.

zaterdag 17 maart 2012

Mijn boezem-vriendinnetje is voorzitter van één van de belangrijkste literatuurprijzen in België. Ik denk dat ik volgend jaar maar eens meedoe want mijn levensverhaal kan nu gemakkelijk een dik boek vullen. De uitgeverij moet alleen nog beslissen tussen twee boeken. Ofwel gaan we voor een driedelige verschrikkelijke thriller met een happy end ofwel wordt het een parodie op ‘Kroniek van een aangekondigde dood.’ Ik teken enkel een contract in het eerste geval.


Een mens vraagt zich af hoeveel hij op een dag aankan. Veel dus. Opstaan met het nieuws dat je grootvader is gestorven, is de ideale afleiding in de aanloop naar een spannende middag. Terwijl mijn dichte familie reeds bezig is met het opstellen van het rouwbericht en het inplannen van de diensten, schrijf ik een tekstje en zit vervolgens nagelbijtend in de wachtzaal. Kleine signalen, een sms, een vertegenwoordiger die voor mag gaan, doen me al beseffen dat het niet goed zit. De bevestiging van het slechte nieuws gaan het ene oor in, het andere weer uit. Mijn lijf is sterk, beresterk want ook hormonaal kwam deze week tot mijn vreugde alles terug in orde. Jammer want de kanker kan hiervan profiteren, en blijkt dus ook geen opgever te zullen worden.
Buiten die terroristen op die plaats, zijn er nog? Nee. Ok, dan wil ik dat alles snel met een ruime marge weggenomen wordt.
Bent u héél zeker dat er geen ander te zien zijn? Ja, er is alleszins op dit moment niets te zien. Meer moet ik niet hebben. Er is dus ook goed nieuws binnen het slechte. Ik vat samen: vandaag ben ik bijlange nog niet terminaal. Ik krijg nog een derde kans.
Deze week was spannend, volgende week wordt zwaar. Maandag, dinsdag en woensdag zijn voor pepe. Donderdag begint mijn derde fase.

Ik verdenk pepe er stiekem van dat hij vertrokken is, omdat hij het slechte nieuws van zijn eerste kleinkind niet aankon. Ofwel is hij gewoon vertrokken omdat hij van ginder boven misschien méér kan doen voor mij. Ooit zullen we dat weten. Mijn deugnieterij, mijn werklust, mijn optimisme, mijn zin om vaak te lachen heb ik van hem. Pepe, wil je nog 1 grapje voor me uithalen? Wanneer je daarboven bent aangekomen, en je krijgt dat dikke boek te pakken, wil je mijn naam opzoeken en wanneer het te vroeg in het boek opduikt, vlug schrappen en terug inschrijven in het jaar 2062?

dinsdag 13 maart 2012

Wat een middag gisteren! Onbegrijpelijk relax was ik, goed geslapen en amper zenuwen voor de scan. Met mijn blote benen die hun eerste zonnestraaltjes opvingen, ging het mooi op tijd naar het UZ, een vlotte inschrijving, de weg goed gevonden in de kelders, bandje netjes aan mijn voorlopig gaatjesloze arm, … Tot zo ver het vrolijke nieuws.

Echt, ik was kalm bij het aanprikken/aanprutsen, zelfs nog bij het begin van de tweede poging, maar toen ook die mislukte, gingen de sluizen open van de verbeten pijn. Nog 1 poging over, na wat adem te happen, mislukte ook die. Hoe vriendelijk de verpleegsters ook waren, die aders van mij waren helemaal niet onder de indruk en deden lekker hun ding, tot wanhoop van ondergetekende. Een anesthesist dan maar laten komen, is de volgende stap in de procedure. Maar dit leek geen optie meer. We zouden de port-à-cath lichtjes forceren en de contrastvloeistof daar doorsturen. Dus vlug naar de spoed van het UZ, waar de verpleegkundigen de extreemste gevallen natuurlijk gewoon zijn. Een kordate verpleegster zag alsnog een optie in mijn hand, nog voor mijn ader het door had, had hij prijs. Of was het de verpleger die mijn rechterhand plots vastnam die het hem deed? Ik weet het niet maar terstond was ik terug happy. Ik had die verpleegster bijna omhelst en drie zoenen gegeven. De opluchting was extreem groot: het infuus zat, oef!
Uiteindelijk verliep alles erna zoals gepland: ik zat dus gisteren op een mooie lentedag twee uur moederziel alleen in een kelderkamer zonder vensters, ik heb moeten wachten op mijn eerste maal tot 14 uur, heb een arm gelijk een junk, en ik miste jammer genoeg een deel van de revalidatie. Daardoor spring ik nog nét niet over 1m98, maar in tegenstelling tot die andere, ben ik niet ‘zwaar ontgoocheld’. Ik heb namelijk belangrijkere dingen in mijn leven; namelijk aftellen naar vrijdagmiddag, kwart voor twaalf, het uur des oordeels, brrr…

woensdag 7 maart 2012

Eigenlijk zou ik na alles wat ik de laatste drie jaren heb meegemaakt, veel beter moeten kunnen relativeren. Echter, de emotionele rollercoaster waar ik op zit sinds mijn herval, ik dacht dat de serieuze bochten gepasseerd waren, maar niets is minder waar.


Over mijn situatie weet ik nog niks, al het nieuws dat ik momenteel heb, is verteld. Het is dus afwachten en rustig blijven tot volgende week. Maar vorige donderdag echter was ik HE - LE - MAAL over mijn toeren. Wanneer iemand waar je naar opkijkt omdat zij op schitterende wijze met de situatie omgaat, iemand waar je aan denkt wanneer je het moeilijk hebt, plots slecht nieuws krijgt na haar scan, dan slaat dat in als een bom. Een héle grote bom. Ik, die dacht dat ik mentaal ondertussen wat sterker was, heb dit weekend het onderspit moeten delven. Overdag lukte het nog om mijn gedachten te normaliseren, maar hierdoor werden de dromen er niet beter op. Ik ben niet pessimistisch, ik heb hoop en geloof in mirakels, ze gebeuren niet vaak maar ze gebeuren. Ondanks alles ben ik het zeker: hoop doet leven, nog steeds. Het lukt me alleen niet altijd, dit ook in een goed gevoel om te zetten.

Ook bepalend voor mijn humeur de laatste tijd: het gegaap van de mensen. Het ergert me steeds meer, dus zijn alle sjaaltjes gisteren in de wasmand gevlogen. Zonder sjaaltje naar buiten is wennen, mijn haartjes zijn echt nog kort en ik geraak maar niet gewoon aan mijn spiegelbeeld in de vensters, spiegels, etc. Al zeggen velen van niet, ik vind het ronduit lelijk en moet nog enkele maanden wachten tot ik me weer mezelf zal voelen wanneer ik in de spiegel kijk. Of hoe ook een kankerpatiënte zich aan niet-essentiële dingen kan ergeren en haar humeur erdoor kan laten bepalen. Ik heb nog veel te leren.

maandag 27 februari 2012

Ik voel! Mijn haartjes zijn geen stoppeltjes meer maar nog altijd te kort om mijn sjaaltjes af te doen. Wanneer je haartjes lange tijd in dezelfde richting dubbel geplooid liggen onder het sjaaltje en je ze dan weer effen wil leggen, doet dat geen deugd… Zalig om dit terug te voelen! Ik vind het ook heerlijk om er in te kunnen wrijven en wat kijk ik uit naar die eerste pijnlijke knoop bij het kammen! Het enige minpunt is dat sommigen teruggekeerd zijn in een andere haarkleur dan verwacht… De gepensioneerde gevallen zijn veel te vroeg op mijn hoofd aangekomen, en zoals je van een gepensioneerde kan verwachten, staan ze uiteraard altijd helemaal vooraan, zucht.

Nog iets dat ik terug gevoeld heb: mijn hart! Vandaag mijn tweede week onco-revalidatie gestart en ik heb de kinesist zo ver gekregen dat ik mocht lopen. Permanent zicht op een parking maar jawel, LOPEN!!!! Ikke!!! Drie keer twee minuten heb ik gelopen vandaag. Ik ben niet naar huis gewandeld of gereden, ik zweefde naar huis op mijn wolkje. Mijn glimlach loopt van mijn linkeroor tot mijn rechteroor! Eindelijk een ander gepuf dan het gepuf van de afgelopen maanden.

Misschien voel ik morgen weer iets, mijn kuiten. Maar zelfs al loop ik morgen half kreupel dat zal mij niet van mijn wolk halen. Vannacht ga ik lekker dromen van de wind door mijn haren tijdens het lopen! Woop woop!


zaterdag 18 februari 2012

Ik haat Valentijn zei ik altijd vroeger maar nu ben ik van mening veranderd. Het is leuk om Valentijntjes te hebben maar vooral om er eentje te zijn. Ik geniet van mijn bloemetjes maar jammer dat de kok van het restaurant geen partner heeft ofwel anti-Valentijn is, want hij leek mij in zijn keuken wat van zijn melk. Het resultaat was dat ik 's nachts boven de pot heb gehangen. Ocharme de jongen eigenlijk…


Ik ben dus van mening veranderd, iets wat we moeten durven doen, denk ik. In je principes moet je een rangorde durven leggen. Aan enkele moet je standvastig vasthouden maar aan sommige mag je sleutelen wanneer je luistert naar argumenten van anderen. Hoort dat niet bij het evolueren van een mens? Zo zijn er een paar waar ik, vooral de laatste twee jaar, veel aan gesleuteld heb. Je mag niet gelukkig zijn met zestig of zeventig procent, je kan echt wel voor de honderd procent blijven gaan, je moet eigenlijk.

Een vriendin vroeg het met een angstige blik deze week of ik wel zo vlug weer moet gaan werken, of ik niet beter eerst wat zou genieten van mijn leven? Doordat ik keuzes heb gemaakt de afgelopen jaren, kan ik met fierheid zeggen dat ik momenteel in bijna alle facetten van mijn leven geniet. Als ik diep nadenk, is er bitter weinig van hetgeen ik momenteel zelf kan bepalen dat ik zou veranderen. Mijn huidige job doe ik doodgraag, de mensen dicht rondom mij zie ik doodgraag en de dingen die ik dagelijks doe, vind ik fijn. Ik heb me het recht genomen om de dingen die ik niet graag doe, niet meer te doen, en dan heb ik het niet over naar de winkel gaan in de kou of weer zo’n venijnige prik of poetsen of een taak in je job die je wat minder graag doet. Nee, ik heb het over die dingen die we denken dat we moeten doen. Al iets meer dan een jaar geen verplichte nummers meer voor mij, enkel quality time. En wat me het meest verbaast, is dat dit nog lukt ook. Ik ben het levende bewijs dat gelukkig zijn met wat je hebt haalbaar is, als je maar elke dag op je gevoel afgaat en ’s avonds kan zeggen ik was vandaag mezelf. Doen!

dinsdag 7 februari 2012

SuperMaggie? Die zit niet in Brussel, die zit in Waregem. Die in Brussel zorgt voor 800 bedden, die in Waregem zorgt voor zoveel meer! Bij elke mijlpaal de afgelopen 7 maanden stond ze naast mij, operatie, chemo’s, herceptines, bestralingen, … Mijn gevloek en frustratie ving ze met verve op, mijn was en plas, mijn kleine ongemakjes, werkte ze weg waar ze kon. Large Maggie in Brussel kan nog wat leren van Smal Maggie!
Samen kijken we met gemengde gevoelens uit naar de scan. Nog zes weken moeten we wachten voor we in de catacomben van het UZ Gent vloeistof ingespoten gaan krijgen. Nog zoiets waar ik bang van ben geworden. Ten eerste moet perifeer geprikt worden, duimen dat ze vlug een deftige ader kunnen vinden, ten tweede zijn die contrastvloeistoffen niet meteen heilig. Afgelopen maanden zijn er al een paar mensen in shock gegaan, sommigen overleefden het zelfs niet. Ok, we moeten niet doemdenken maar het speelt toch allemaal in je gedachten. Aan de ene kant stel ik het graag wat uit, bang voor wat komen moet, bang voor slecht nieuws. Aan de andere kant verlang ik naar de scan, ik verlang naar een bewijs dat de afgelopen 7 maanden afzien niet voor niets zijn geweest, dat ik voorlopig clean ben, dat ik op papier kankervrij ben. Ik neem mijn persoonlijk kussen mee dat ik kreeg als afscheidcadeau van de dienst radiotherapie, hopelijk brengt dat geluk.

Toch blijf ik plannen maken, al moet ik ze een beetje bijsturen. Ik heb altijd gezegd dat ik zwanger wou zijn voor mijn dertigste. Dat ben ik dan ook, zwanger van een appel, the big Apple. Net voor mijn dertigste land ik er, en op mijn dertigste verjaardag zit ik er: New York! Doelstelling bereikt, allee, min of meer toch. 

zaterdag 28 januari 2012

Eindelijk. Soms lopen de dingen niet zoals het zou moeten en dan moet je beslissingen nemen. Maar wanneer de nasleep lang duurt, is de opluchting dat je eindelijk iets kan afsluiten groot. Na 13 maanden “crossen” van de bank naar de notaris, naar de ex, naar de bank, naar de ex, naar de notaris, naar de …. behaalde ik gisteren eindelijk de eindmeet: zonder negatieve gevoelens voor de concurrentie moet ik eerlijk bekennen dat ik me precies “wereldkampioen” voel.

Aanstaande woensdag sluit ik nog een fase af. De bestralingen gingen gepaard met veel zorgen aangezien ik geen ‘standaard’ patiënt was. Tekenen, bijtekenen, hertekenen van de lijnen bezorgde me een portie stress. Vliegen de straaltjes wel de goede richting uit? Maken ze wel kapot wat ze moeten kapotmaken? De dokter was heel toegewijd en kwam hoogst persoonlijk steeds checken of ik correct gepositioneerd lag onder de scanner, de verpleegkundigen bleven vriendelijk maar toch zal ik dit met geen onverhoopt positief gevoel afsluiten. Al de veranderingen tussendoor waren nodig, maar maken me niet meteen onbezorgd en gerust. De tijd zal dit wel uitklaren.

Steeds meer verlang ik ernaar om ook de fase van de sjaaltjes af te sluiten. Met de winterprik voor de deur zal ik de komende dagen niet meteen opvallen wanneer ik buitenloop maar door de zachte winter heb ik mijn deel ‘starende blikken’ meer dan gehad. Ik ben ze beu. Ik heb vanmorgen nog eens gecheckt hoe het ermee gaat. Voorlopig ligt er op mijn knikker zo’n tapijtje gelijk aan de voordeur, bijlange nog geen tapijtje zoals in de living… Even kijken of er nog iets te vinden is in mijn zoveel gebruikte doos ‘geduld’…


(De Facto: 28-29/01/12: wereldkampioenschap cross)

donderdag 19 januari 2012

Wat is dat met die hormonen van tegenwoordig? Kunnen hormonen puberen en dus bijvoorbeeld weglopen? Ik dacht dat de mijne rustig bezig waren met hun winterslaap en zich enkel af toe via een vapeurke lieten horen maar eigenlijk denk ik dat mijn hormonen de grote oversteek hebben gemaakt naar mijn vriendinnen. L&J  verwachten er twee in maart, S&K en I&D verwachten er elk eentje in april, N&F verwachten er eentje in juli en N&P eentje in augustus. Dat maakt een totaal van zes wondertjes bij dichte vriendinnen. Dit kan toch geen toeval meer zijn?

Nu ben ik wel lekker rustig en evenwichtig J zo zonder hormonen, maar als ik eerlijk mag zijn, mis ik ze wel een beetje. Geen extra cup elke vier weken, geen verantwoorde chocoladeaanvallen of een verantwoorde hysterische dag, nee, niets, nada, enkel een vapeurke af en toe…

Nu ben ik natuurlijk wel een vrouw… zo een ‘gezonde’ vrouw, nou ja… mijn woordkeuze had hier misschien beter gekund J.  Maar wat ik wil zeggen, ik wil gewoon later, als alles achter ons ligt, misschien wel nog graag mijn steentje bijdragen aan de overbevolking van onze planeet. Mega Cindy wil als het nog kan graag later zo’n klein mega mensje helpen op te groeien in deze ingewikkelde maar ook mooie wereld.

Daarom zeg ik nu als kapitein:  ‘Leger hormonen! Kom terug aan boord! Dit is een bevel! Ga terug naar uw plaatsen en zeg mij hoeveel eicellen er nog zijn en of ze gewond zijn. Duidelijk? Zeg me of er eicellen zijn die hulp nodig hebben en het aantal! Wat zitten jullie ergens anders te doen? Ga terug aan boord en coördineer de redding van daaruit! Vertel me hoeveel eicellen er nog zijn en wat ze nodig hebben! Nu!’