zaterdag 28 januari 2012

Eindelijk. Soms lopen de dingen niet zoals het zou moeten en dan moet je beslissingen nemen. Maar wanneer de nasleep lang duurt, is de opluchting dat je eindelijk iets kan afsluiten groot. Na 13 maanden “crossen” van de bank naar de notaris, naar de ex, naar de bank, naar de ex, naar de notaris, naar de …. behaalde ik gisteren eindelijk de eindmeet: zonder negatieve gevoelens voor de concurrentie moet ik eerlijk bekennen dat ik me precies “wereldkampioen” voel.

Aanstaande woensdag sluit ik nog een fase af. De bestralingen gingen gepaard met veel zorgen aangezien ik geen ‘standaard’ patiĆ«nt was. Tekenen, bijtekenen, hertekenen van de lijnen bezorgde me een portie stress. Vliegen de straaltjes wel de goede richting uit? Maken ze wel kapot wat ze moeten kapotmaken? De dokter was heel toegewijd en kwam hoogst persoonlijk steeds checken of ik correct gepositioneerd lag onder de scanner, de verpleegkundigen bleven vriendelijk maar toch zal ik dit met geen onverhoopt positief gevoel afsluiten. Al de veranderingen tussendoor waren nodig, maar maken me niet meteen onbezorgd en gerust. De tijd zal dit wel uitklaren.

Steeds meer verlang ik ernaar om ook de fase van de sjaaltjes af te sluiten. Met de winterprik voor de deur zal ik de komende dagen niet meteen opvallen wanneer ik buitenloop maar door de zachte winter heb ik mijn deel ‘starende blikken’ meer dan gehad. Ik ben ze beu. Ik heb vanmorgen nog eens gecheckt hoe het ermee gaat. Voorlopig ligt er op mijn knikker zo’n tapijtje gelijk aan de voordeur, bijlange nog geen tapijtje zoals in de living… Even kijken of er nog iets te vinden is in mijn zoveel gebruikte doos ‘geduld’…


(De Facto: 28-29/01/12: wereldkampioenschap cross)

donderdag 19 januari 2012

Wat is dat met die hormonen van tegenwoordig? Kunnen hormonen puberen en dus bijvoorbeeld weglopen? Ik dacht dat de mijne rustig bezig waren met hun winterslaap en zich enkel af toe via een vapeurke lieten horen maar eigenlijk denk ik dat mijn hormonen de grote oversteek hebben gemaakt naar mijn vriendinnen. L&J  verwachten er twee in maart, S&K en I&D verwachten er elk eentje in april, N&F verwachten er eentje in juli en N&P eentje in augustus. Dat maakt een totaal van zes wondertjes bij dichte vriendinnen. Dit kan toch geen toeval meer zijn?

Nu ben ik wel lekker rustig en evenwichtig J zo zonder hormonen, maar als ik eerlijk mag zijn, mis ik ze wel een beetje. Geen extra cup elke vier weken, geen verantwoorde chocoladeaanvallen of een verantwoorde hysterische dag, nee, niets, nada, enkel een vapeurke af en toe…

Nu ben ik natuurlijk wel een vrouw… zo een ‘gezonde’ vrouw, nou ja… mijn woordkeuze had hier misschien beter gekund J.  Maar wat ik wil zeggen, ik wil gewoon later, als alles achter ons ligt, misschien wel nog graag mijn steentje bijdragen aan de overbevolking van onze planeet. Mega Cindy wil als het nog kan graag later zo’n klein mega mensje helpen op te groeien in deze ingewikkelde maar ook mooie wereld.

Daarom zeg ik nu als kapitein:  ‘Leger hormonen! Kom terug aan boord! Dit is een bevel! Ga terug naar uw plaatsen en zeg mij hoeveel eicellen er nog zijn en of ze gewond zijn. Duidelijk? Zeg me of er eicellen zijn die hulp nodig hebben en het aantal! Wat zitten jullie ergens anders te doen? Ga terug aan boord en coƶrdineer de redding van daaruit! Vertel me hoeveel eicellen er nog zijn en wat ze nodig hebben! Nu!’

woensdag 11 januari 2012

We zijn de elfde dag van het jaar 2012 en dit wordt nog maar mijn eerste post. Nee, tot op heden had ik er nog geen zin in om iets te schrijven. Het jaar was nog maar vier dagen ver en ik was al overspoeld door slecht nieuws. Ook de kanker heeft zijn start niet gemist die jaar en maakte enkele ‘vrienden’ bij. Kwaadheid, frustratie en onmacht, mijn naasten hebben het mogen ontgelden.
Dit staat echter in schril contrast met mijn lichamelijke evolutie. De radiotherapie verloopt vlot, mijn huid verkleurt maar is nog niet verbrand, hopelijk verergert het niet, nog 20 keer te gaan, fingers crossed. Al is het wel zwaar en vermoeiend, zo elke dag naar Gent, zeker wanneer ik na de bestraling in de voormiddag, nog een ganse namiddag in het ziekenhuis van Deinze lig voor mijn baxter. Dit weekend was ik dan ook doodop.

Al mag ik niet klagen want mijn dagelijkse minuutjes op de hometrainer beginnen zijn effect te hebben en zorgen voor een vlugge recuperatie wat natuurlijk meegenomen is. Ik kan vlot naar de winkel, ik rij rond en kan in mijn agenda de porties ingeplande rust verminderen en vervangen door afspraken met vrienden.

Een tweede verandering is dat de cortisone steeds meer uitgewerkt geraakt en ik de aangekomen kilo’s zachtjes zie wegsmelten. Het gaat me natuurlijk wat traag maar ben dolgelukkig van de evolutie die zich in gang zet op mijn dijen. Het heeft zelfs al zijn effect. Eergisteren ging ik voor het eerst naar een tot op heden, ongekende apotheek en tot mijn verbazing stond er een knappe en hippe jongeman van rond de 33 in de winkel. Bleek dat de apotheker zelf te zijn. Ik stond alleen in de winkel en bestelde mijn medicatie. Na de betaling zei ik een goeiedag, waarop de apotheker me vroeg hoe het met me ging? Ik was een beetje uit mijn lood door zoveel interesse van een vreemde man. Mocht ik geen sjaaltje op mijn hoofd gehad hebben, ik zou gezworen hebben dat hij mij aan het versieren was!

Daarom ook een wilde oproep: ik heb tijd, kan ik iemand helpen met iets te gaan halen bij de apotheek?