We zijn de elfde dag van het jaar 2012 en dit wordt nog maar mijn eerste post. Nee, tot op heden had ik er nog geen zin in om iets te schrijven. Het jaar was nog maar vier dagen ver en ik was al overspoeld door slecht nieuws. Ook de kanker heeft zijn start niet gemist die jaar en maakte enkele ‘vrienden’ bij. Kwaadheid, frustratie en onmacht, mijn naasten hebben het mogen ontgelden.

Dit staat echter in schril contrast met mijn lichamelijke evolutie. De radiotherapie verloopt vlot, mijn huid verkleurt maar is nog niet verbrand, hopelijk verergert het niet, nog 20 keer te gaan, fingers crossed. Al is het wel zwaar en vermoeiend, zo elke dag naar Gent, zeker wanneer ik na de bestraling in de voormiddag, nog een ganse namiddag in het ziekenhuis van Deinze lig voor mijn baxter. Dit weekend was ik dan ook doodop.

Al mag ik niet klagen want mijn dagelijkse minuutjes op de hometrainer beginnen zijn effect te hebben en zorgen voor een vlugge recuperatie wat natuurlijk meegenomen is. Ik kan vlot naar de winkel, ik rij rond en kan in mijn agenda de porties ingeplande rust verminderen en vervangen door afspraken met vrienden.

Een tweede verandering is dat de cortisone steeds meer uitgewerkt geraakt en ik de aangekomen kilo’s zachtjes zie wegsmelten. Het gaat me natuurlijk wat traag maar ben dolgelukkig van de evolutie die zich in gang zet op mijn dijen. Het heeft zelfs al zijn effect. Eergisteren ging ik voor het eerst naar een tot op heden, ongekende apotheek en tot mijn verbazing stond er een knappe en hippe jongeman van rond de 33 in de winkel. Bleek dat de apotheker zelf te zijn. Ik stond alleen in de winkel en bestelde mijn medicatie. Na de betaling zei ik een goeiedag, waarop de apotheker me vroeg hoe het met me ging? Ik was een beetje uit mijn lood door zoveel interesse van een vreemde man. Mocht ik geen sjaaltje op mijn hoofd gehad hebben, ik zou gezworen hebben dat hij mij aan het versieren was!

Daarom ook een wilde oproep: ik heb tijd, kan ik iemand helpen met iets te gaan halen bij de apotheek?