maandag 27 februari 2012

Ik voel! Mijn haartjes zijn geen stoppeltjes meer maar nog altijd te kort om mijn sjaaltjes af te doen. Wanneer je haartjes lange tijd in dezelfde richting dubbel geplooid liggen onder het sjaaltje en je ze dan weer effen wil leggen, doet dat geen deugd… Zalig om dit terug te voelen! Ik vind het ook heerlijk om er in te kunnen wrijven en wat kijk ik uit naar die eerste pijnlijke knoop bij het kammen! Het enige minpunt is dat sommigen teruggekeerd zijn in een andere haarkleur dan verwacht… De gepensioneerde gevallen zijn veel te vroeg op mijn hoofd aangekomen, en zoals je van een gepensioneerde kan verwachten, staan ze uiteraard altijd helemaal vooraan, zucht.

Nog iets dat ik terug gevoeld heb: mijn hart! Vandaag mijn tweede week onco-revalidatie gestart en ik heb de kinesist zo ver gekregen dat ik mocht lopen. Permanent zicht op een parking maar jawel, LOPEN!!!! Ikke!!! Drie keer twee minuten heb ik gelopen vandaag. Ik ben niet naar huis gewandeld of gereden, ik zweefde naar huis op mijn wolkje. Mijn glimlach loopt van mijn linkeroor tot mijn rechteroor! Eindelijk een ander gepuf dan het gepuf van de afgelopen maanden.

Misschien voel ik morgen weer iets, mijn kuiten. Maar zelfs al loop ik morgen half kreupel dat zal mij niet van mijn wolk halen. Vannacht ga ik lekker dromen van de wind door mijn haren tijdens het lopen! Woop woop!


zaterdag 18 februari 2012

Ik haat Valentijn zei ik altijd vroeger maar nu ben ik van mening veranderd. Het is leuk om Valentijntjes te hebben maar vooral om er eentje te zijn. Ik geniet van mijn bloemetjes maar jammer dat de kok van het restaurant geen partner heeft ofwel anti-Valentijn is, want hij leek mij in zijn keuken wat van zijn melk. Het resultaat was dat ik 's nachts boven de pot heb gehangen. Ocharme de jongen eigenlijk…


Ik ben dus van mening veranderd, iets wat we moeten durven doen, denk ik. In je principes moet je een rangorde durven leggen. Aan enkele moet je standvastig vasthouden maar aan sommige mag je sleutelen wanneer je luistert naar argumenten van anderen. Hoort dat niet bij het evolueren van een mens? Zo zijn er een paar waar ik, vooral de laatste twee jaar, veel aan gesleuteld heb. Je mag niet gelukkig zijn met zestig of zeventig procent, je kan echt wel voor de honderd procent blijven gaan, je moet eigenlijk.

Een vriendin vroeg het met een angstige blik deze week of ik wel zo vlug weer moet gaan werken, of ik niet beter eerst wat zou genieten van mijn leven? Doordat ik keuzes heb gemaakt de afgelopen jaren, kan ik met fierheid zeggen dat ik momenteel in bijna alle facetten van mijn leven geniet. Als ik diep nadenk, is er bitter weinig van hetgeen ik momenteel zelf kan bepalen dat ik zou veranderen. Mijn huidige job doe ik doodgraag, de mensen dicht rondom mij zie ik doodgraag en de dingen die ik dagelijks doe, vind ik fijn. Ik heb me het recht genomen om de dingen die ik niet graag doe, niet meer te doen, en dan heb ik het niet over naar de winkel gaan in de kou of weer zo’n venijnige prik of poetsen of een taak in je job die je wat minder graag doet. Nee, ik heb het over die dingen die we denken dat we moeten doen. Al iets meer dan een jaar geen verplichte nummers meer voor mij, enkel quality time. En wat me het meest verbaast, is dat dit nog lukt ook. Ik ben het levende bewijs dat gelukkig zijn met wat je hebt haalbaar is, als je maar elke dag op je gevoel afgaat en ’s avonds kan zeggen ik was vandaag mezelf. Doen!

dinsdag 7 februari 2012

SuperMaggie? Die zit niet in Brussel, die zit in Waregem. Die in Brussel zorgt voor 800 bedden, die in Waregem zorgt voor zoveel meer! Bij elke mijlpaal de afgelopen 7 maanden stond ze naast mij, operatie, chemo’s, herceptines, bestralingen, … Mijn gevloek en frustratie ving ze met verve op, mijn was en plas, mijn kleine ongemakjes, werkte ze weg waar ze kon. Large Maggie in Brussel kan nog wat leren van Smal Maggie!
Samen kijken we met gemengde gevoelens uit naar de scan. Nog zes weken moeten we wachten voor we in de catacomben van het UZ Gent vloeistof ingespoten gaan krijgen. Nog zoiets waar ik bang van ben geworden. Ten eerste moet perifeer geprikt worden, duimen dat ze vlug een deftige ader kunnen vinden, ten tweede zijn die contrastvloeistoffen niet meteen heilig. Afgelopen maanden zijn er al een paar mensen in shock gegaan, sommigen overleefden het zelfs niet. Ok, we moeten niet doemdenken maar het speelt toch allemaal in je gedachten. Aan de ene kant stel ik het graag wat uit, bang voor wat komen moet, bang voor slecht nieuws. Aan de andere kant verlang ik naar de scan, ik verlang naar een bewijs dat de afgelopen 7 maanden afzien niet voor niets zijn geweest, dat ik voorlopig clean ben, dat ik op papier kankervrij ben. Ik neem mijn persoonlijk kussen mee dat ik kreeg als afscheidcadeau van de dienst radiotherapie, hopelijk brengt dat geluk.

Toch blijf ik plannen maken, al moet ik ze een beetje bijsturen. Ik heb altijd gezegd dat ik zwanger wou zijn voor mijn dertigste. Dat ben ik dan ook, zwanger van een appel, the big Apple. Net voor mijn dertigste land ik er, en op mijn dertigste verjaardag zit ik er: New York! Doelstelling bereikt, allee, min of meer toch.