Ik voel! Mijn haartjes zijn geen stoppeltjes meer maar nog altijd te kort om mijn sjaaltjes af te doen. Wanneer je haartjes lange tijd in dezelfde richting dubbel geplooid liggen onder het sjaaltje en je ze dan weer effen wil leggen, doet dat geen deugd… Zalig om dit terug te voelen! Ik vind het ook heerlijk om er in te kunnen wrijven en wat kijk ik uit naar die eerste pijnlijke knoop bij het kammen! Het enige minpunt is dat sommigen teruggekeerd zijn in een andere haarkleur dan verwacht… De gepensioneerde gevallen zijn veel te vroeg op mijn hoofd aangekomen, en zoals je van een gepensioneerde kan verwachten, staan ze uiteraard altijd helemaal vooraan, zucht.

Nog iets dat ik terug gevoeld heb: mijn hart! Vandaag mijn tweede week onco-revalidatie gestart en ik heb de kinesist zo ver gekregen dat ik mocht lopen. Permanent zicht op een parking maar jawel, LOPEN!!!! Ikke!!! Drie keer twee minuten heb ik gelopen vandaag. Ik ben niet naar huis gewandeld of gereden, ik zweefde naar huis op mijn wolkje. Mijn glimlach loopt van mijn linkeroor tot mijn rechteroor! Eindelijk een ander gepuf dan het gepuf van de afgelopen maanden.

Misschien voel ik morgen weer iets, mijn kuiten. Maar zelfs al loop ik morgen half kreupel dat zal mij niet van mijn wolk halen. Vannacht ga ik lekker dromen van de wind door mijn haren tijdens het lopen! Woop woop!