Wat een middag gisteren! Onbegrijpelijk relax was ik, goed geslapen en amper zenuwen voor de scan. Met mijn blote benen die hun eerste zonnestraaltjes opvingen, ging het mooi op tijd naar het UZ, een vlotte inschrijving, de weg goed gevonden in de kelders, bandje netjes aan mijn voorlopig gaatjesloze arm, … Tot zo ver het vrolijke nieuws.

Echt, ik was kalm bij het aanprikken/aanprutsen, zelfs nog bij het begin van de tweede poging, maar toen ook die mislukte, gingen de sluizen open van de verbeten pijn. Nog 1 poging over, na wat adem te happen, mislukte ook die. Hoe vriendelijk de verpleegsters ook waren, die aders van mij waren helemaal niet onder de indruk en deden lekker hun ding, tot wanhoop van ondergetekende. Een anesthesist dan maar laten komen, is de volgende stap in de procedure. Maar dit leek geen optie meer. We zouden de port-à-cath lichtjes forceren en de contrastvloeistof daar doorsturen. Dus vlug naar de spoed van het UZ, waar de verpleegkundigen de extreemste gevallen natuurlijk gewoon zijn. Een kordate verpleegster zag alsnog een optie in mijn hand, nog voor mijn ader het door had, had hij prijs. Of was het de verpleger die mijn rechterhand plots vastnam die het hem deed? Ik weet het niet maar terstond was ik terug happy. Ik had die verpleegster bijna omhelst en drie zoenen gegeven. De opluchting was extreem groot: het infuus zat, oef!

Uiteindelijk verliep alles erna zoals gepland: ik zat dus gisteren op een mooie lentedag twee uur moederziel alleen in een kelderkamer zonder vensters, ik heb moeten wachten op mijn eerste maal tot 14 uur, heb een arm gelijk een junk, en ik miste jammer genoeg een deel van de revalidatie. Daardoor spring ik nog nét niet over 1m98, maar in tegenstelling tot die andere, ben ik niet ‘zwaar ontgoocheld’. Ik heb namelijk belangrijkere dingen in mijn leven; namelijk aftellen naar vrijdagmiddag, kwart voor twaalf, het uur des oordeels, brrr…