De vriendschap met mijn wc-pot nam de afgelopen dagen dermate grote proporties aan, dat mijn oncologe als ‘hartenbreekster’ optreedt. Een weekje langer rust, wat zoveel wil zeggen als vijf chemopillen per dag in plaats van de vooropgestelde twaalf. Nu, eerlijk gezegd, hoor je me voorlopig niet klagen. Ik ben moe, heb pijntjes en kan dit extra weekje wel gebruiken. Volgende week zal sowieso zwaar genoeg zijn. Maandag heb ik mijn petscan die opnieuw gaat checken voor uitzaaiingen, pas vrijdagmiddag krijg ik mijn uitslag. Ik denk dat ik tegen donderdag al aan het plafond hang van de stress. Ik hoop zó dat ik mij vrijdagavond eens mag laten gaan, dat ik eindelijk eens goed nieuws krijg!

Want goed nieuws, dat werkt verslavend. Na maanden van ongemakken en slecht nieuws, kreeg ik eindelijk nog eens een deel van de koek, van de ‘goed nieuws’-koek. Ik heb gehuild van blijdschap, ik lag eens wakker van iets positief, stond eens op met wat energie, ik ben vereerd en al apetrots! Binnenkort ken ik alle figuurtjes van Studio 100 uit mijn hoofd en is mijn favoriete uitstap van het jaar een dagje Plopsaland.

Ik word meter! Nee, geen gewone, Mega Cindy wordt een Mega Meter. Ik heb haar nu al zoveel te vertellen, zoveel te tonen, zoveel dingen die ik met mijn metekind wil doen. Maar vooral ik zal haar tonen wat belangrijk is in het leven, er altijd voor haar zijn en tonen dat je nooit mag opgeven.

Eindelijk ben ik nog eens gewoon Cindy, niet Cindy die kanker heeft/had. Ik heb een nieuw doel in mijn leven, een extra stimulans om niet op te geven. Ik krijg een ongelofelijk cadeau van N&P en koester dit enorm. Nu nog de bevestiging op papier volgende week vrijdag, dan hoor ik er voortaan in de gewone wereld weer even bij.