Chaos in mijn hoofd, ik wil waar de kanker me naartoe stuurt als een dwingende gps niet meer volgen, waar is het noorden? Ik kan het niet vatten, ik ben de weg kwijt.

Ze contacteerde mij begin dit jaar via mijn blog. Ook zij had borstkanker, ook zij was hervallen, ook zij was nog maar in de twintig, ook zij blogde, de kanker stuurde haar doorheen gelijkaardige straten als waar ik doorheen moet. In de maanden die volgden, viel me op dat ook zij overal het positieve in bleef zien, we gaven elkaar wat kracht. Ze genoot ook van de warmte om haar heen, plukte de dag en bleef steeds lachen. Ze wou ook helemaal niet opgeven en samen wisselden we informatie over nieuwe mogelijke medicatie uit. We kwamen gelijktijdig op dezelfde kruispunten: onze PET-scans vonden met amper een week verschil plaats. Maar ze had niet zoveel geluk als ik. Terwijl de PET-scans in maart van beide slecht waren, was die van mij in juni goed. Die van haar niet, zij moest de andere kant op. Met moeite drie weken later, moeten we van haar afscheid nemen, de kl*tekanker deed haar stranden.

Met een juiste optelsom, wil dit zeggen dat wanneer mijn scan in september niet goed is, ik mogelijks 2013 niet eens haal en dat maakt me triest en vooral bang. Heel confronterend wordt het allemaal. Terwijl iemand de opmerking maakt ‘Dit jaar geraak ik niet op Tomorrowland, geen ticket, maar ik ga volgend jaar zeker proberen gaan.’ denk ik vooral; zij had wél een ticket en de ruimte in haar agenda maar kan/mag dit jaar niet meer gaan en ik, ik droom ervan om nog vele zomers gewoon te halen, eerst en vooral die van volgend jaar.  

De kanker is mijn gps en stuurt me naar waar hij wil. Ik probeer niet te luisteren naar de pessimistische stem, maar ze geeft momenteel van katoen en ik moet even volgen. Ik ben hierdoor emotioneel en heb momenteel echt de pest aan gezeur over reisjes en het slechte weer. Voor mijn part mag het ganse dagen donderen en bliksemen, regenen en hagelen, voor mijn part mogen reisjes verboden worden, uitstapjes afgeschaft, als ik nog maar eeuwig kan genieten van de warmte van mijn partner, familie en vrienden. Ik citeer haar ‘In plaats van te zeuren, mogen mensen eens gaan beseffen hoeveel geluk ze wel niet hebben. Ik zou het anders wel weten...’

Lieve Nora, sterke meid, wil jij me met jouw ster vanaf nu de weg wijzen? Het ga je goed. Tot ooit. X

De afspraak lag al een paar maanden vast en ik zag niet meteen een échte reden om ze te annuleren. Vandaag mocht ik voor de eerste keer bij een plastisch chirurg in het UZ langs. Ik kan dit met niets dat ik tot nu toe van doktersgesprekken gehad heb vergelijken. Eerst en vooral valt je al meteen op dat je niet op de gewone afdeling heelkunde of oncologie aanbeland bent. De dokters lopen er allemaal zo ‘glad’ bij, ze crossen er door de gang op hielen van tien cm en iedereen kijkt naar iedereen in de wachtzaal, nieuwsgierig waarvoor iedereen komt.

Toen de mannelijke assistent – die er overigens mag wezen - me kwam halen en me een stoel aanwees in het kabinet begon hij met een grote smile: ‘En juffrouw, wat kunnen we voor u doen?’ ‘Euh, een borstreconstructie, meneer.’ Zijn reactie was grappig, iets tussen ontgoocheling omdat hij zijn botoxspuit niet meteen mocht bovenhalen en complete shock door mijn antwoord.

Toen hij bijna bekomen was, mocht ik me uitkleden en werd mijn lijf geïnspecteerd. ‘Hebt u al een liposuctie gehad, juffrouw?’ Algemene hilariteit bij mij en mijn hARTSvriendin, terwijl de assistent duidelijk maakte dat dit belangrijk was in kader van een operatie. Nee dus. Mijn opmerking dat wanneer dit als bonus bij de reconstructie aangeboden werd, hij dit wel mocht doen, negeerde hij straal. Ze hebben duidelijk niet allemaal de humor van Jeff Hoeyberghs. Na een eerste algemene uitleg, kwam de plastisch chirurg binnen en vertelde gedeeltelijk een ander verhaal over mijn mogelijkheden… Ook deze laatste was van het meest tactvolle soort. Na haar mondelinge realisatie dat ik toch wel jong ben met kanker – deze hadden we nog niet gehoord… -  en een nieuwe inspectie van mijn lijf – lees weeral wreed geknijp in mijn onderbuik en geduw op mijn ribben – vroeg ze of ik kinderen had. ‘Jammer, anders hadden we wat meer buik gehad om te reconstrueren maar gelukkig is uw te reconstrueren borst niet zo heel groot en troost u, ik heb al magerder vrouwen gehad om deze operatie op uit te voeren.’ Dat noemen ze dan twee slagen in één.

Na het overlopen van enkele risico’s kaarten we het kostenplaatje aan. Straf, maar het is nu eenmaal zo, maar ik zal zonder morren rond de 3000 euro moeten betalen uit eigen zak, te betalen vóór de operaties! De overheid voorziet nog niet in deze terugbetaling, dus ik stel vooral vast dat ik alweer niet aan de kant van de voordelen zit. Het is niet meteen voor dit jaar maar ik zal dit moeten opnemen bij de budgettering van 2013. Toch een duur borstje als je het mij vraagt, mijn kippenborst van het marktkraam vandaag kostte amper 2,3 euro.... Dus hou jullie maar klaar, wie weet organiseer ik volgend jaar wel iets: wat dachten jullie van de opvolger van Cindy’s Benefiësta in 2010; Cindy’s BeneTiet(je)?