Chaos in mijn hoofd, ik wil waar de kanker me naartoe stuurt
als een dwingende gps niet meer volgen, waar is het noorden? Ik kan het niet
vatten, ik ben de weg kwijt.
Ze contacteerde mij begin dit jaar via mijn blog. Ook zij
had borstkanker, ook zij was hervallen, ook zij was nog maar in de twintig, ook
zij blogde, de kanker stuurde haar doorheen gelijkaardige straten als waar ik
doorheen moet. In de maanden die volgden, viel me op dat ook zij overal het
positieve in bleef zien, we gaven elkaar wat kracht. Ze genoot ook van de
warmte om haar heen, plukte de dag en bleef steeds lachen. Ze wou ook helemaal
niet opgeven en samen wisselden we informatie over nieuwe mogelijke medicatie
uit. We kwamen gelijktijdig op dezelfde kruispunten: onze PET-scans vonden met
amper een week verschil plaats. Maar ze had niet zoveel geluk als ik. Terwijl de
PET-scans in maart van beide slecht waren, was die van mij in juni goed. Die
van haar niet, zij moest de andere kant op. Met moeite drie weken later, moeten
we van haar afscheid nemen, de kl*tekanker deed haar stranden.
Met een juiste optelsom, wil dit zeggen dat wanneer mijn
scan in september niet goed is, ik mogelijks 2013 niet eens haal en dat maakt
me triest en vooral bang. Heel confronterend wordt het allemaal. Terwijl iemand de
opmerking maakt ‘Dit jaar geraak ik niet op Tomorrowland, geen ticket, maar ik ga volgend jaar zeker proberen
gaan.’ denk ik vooral; zij had wél een ticket en de ruimte in haar agenda maar kan/mag
dit jaar niet meer gaan en ik, ik droom ervan om nog vele zomers gewoon te
halen, eerst en vooral die van volgend jaar.
De kanker is mijn gps en stuurt me naar waar hij wil. Ik
probeer niet te luisteren naar de pessimistische stem, maar ze geeft momenteel van
katoen en ik moet even volgen. Ik ben hierdoor emotioneel en heb momenteel echt
de pest aan gezeur over reisjes en het slechte weer. Voor mijn part mag het
ganse dagen donderen en bliksemen, regenen en hagelen, voor mijn part mogen
reisjes verboden worden, uitstapjes afgeschaft, als ik nog maar eeuwig kan
genieten van de warmte van mijn partner, familie en vrienden. Ik citeer haar ‘In plaats van te zeuren, mogen mensen eens
gaan beseffen hoeveel geluk ze wel niet hebben. Ik zou het anders wel weten...’
Lieve Nora, sterke meid, wil jij me met jouw ster vanaf nu
de weg wijzen? Het ga je goed. Tot ooit. X
Cindyke
BeantwoordenVerwijderen...Als voor je kijken je bang maakt,
Als achter je kijken je triest maakt,
Kijk dan naast je, daar staan ...wij...!!
Veel liefs
Joery xxx
Ik wens je héél véél moed en sterkte ....
BeantwoordenVerwijderenXXX
...ik voel onzettend met je mee...wat je omschrijft voel ik ook zo. De weg kwijt...
BeantwoordenVerwijderenIk wens je, bij gebrek aan zinnigere woorden... veel kracht toe Cindy
xxx Judy