vrijdag 21 september 2012

Er was eens…

Er was eens een overactief vogeltje Cici dat in haar leven van het één naar het ander vloog, alle dagen door tot er een boze Tovenaar K ervoor zorgde dat vogeltje Cici ziek werd. Na drie jaren bij de dierenartsen (J) was vogeltje Cici een beetje gehavend door dierenarts Bruintje haar ingrepen en moe van alle productjes die dierenarts Zwartje haar al hadden toegediend om de verschrikkelijke vloek van Tovenaar K te bedwingen.

Een laatste paardenmiddel… zou er moeten voor zorgen dat de vloek van Tovenaar K helemaal uitgewerkt zou moeten zijn. Jammer genoeg heeft dat paardenmiddel vreselijk veel neveneffecten. Na moeheid en vuurwerk in de darmpjes bezorgt het vogeltje Cici ook ontstoken pootjes. De dierenartsen waren het niet helemaal unaniem over de te volgen remedie; opereren of gewoon verder desinfecteren? Het vogeltje wou beslist het laatste maar ging nog voor extra advies naar de tenenfluisteraar een verdieping hoger. Die tenenfluisteraar ging de ontstekingen dan maar met haar toverstok dichtschroeien. Het vogeltje ging gelukkig al drie keer naar het Elfje, dat haar een beetje leerde mediteren wat haar zou moeten helpen bij stress-situaties. Jammer genoeg leerde ze tot op heden enkel oefeningen waarbij haar pootjes goed op de grond moesten staan. Nu zat dat vogeltje daar met haar pootjes in de lucht met als gevolg dat bij het uitspreken van de spreuk door de tenenfluisteraar het vogeltje helemaal tegen het plafond vloog…

Het vogeltje kan door de vermoeidheid nog niet vliegen en zit nu een beetje vast in haar kooitje want haar pootjes willen niet mee. MAAR plots scheen terug de zon een beetje. Dierenarts Zwartje had ook goed nieuws want de vloek van Tovenaar K zou bedwongen moeten zijn, daarom mag vogeltje Cici met haar pilletjes stoppen op 1 november. Dan zal ze terug leren lopen, springen en zweven zodanig dat ze 2013 met een hele grote vlieg-duikelshow kan inzetten!

mmm… misschien nog wat oefenen vooraleer ik voor Leonie een verhaaltje verzin...

vrijdag 7 september 2012


Vol verwachting maken de zenders je op voor het nieuwe televisieseizoen, maar voorlopig blijf ik op mijn honger zitten. Geen enkel programma doet me naar de zetel spurten, tenzij het journaal met Phara of herboren Martine. Het enige wat nog een béétje boeit zijn die Paralympische Spelen. De Olympic Games, de Gay Games, de International Children Games, de Paralympic Games, waar blijven de Cancer Games?

Daar zou ik nu echt eens voor thuis blijven. En ik zweer het, ik niet alleen. Wie kijkt er nu niet graag naar een rondje baxterslingeren of verspuwen, darts met spuiten of ziekenhuisbed-basket... Moet toch de max zijn? Ik ga kandideren voor de discipline oncologeworstelen, ik denk dat ik met mijn mentale kracht wel in staat zal zijn er een paar te vloeren J

Nee, alle gekheid op een stokje, er is niets te zien op tv maar gelukkig werkt de zon een beetje mee en voorspellen ze een mooi en warm weekend. Na de verlenging van mijn abonnement in het ziekenhuis vorige week, ben ik even moeten bekomen en dan helpen een beetje meditatie en het terrasjesweer om mijn hoofd terug fris te krijgen. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik deze namiddag ook een enorme boost heb gekregen. Het is leuk om te zien dat mijn haren goed groeien, dat mijn wimpers en wenkbrauwen terug zijn. Wanneer een professionele grime je dan nog helemaal opmaakt, sta ik ronduit fier voor de camera. Dan durf ik even achterom te kijken naar de afgelopen drie jaar. Die twee komende extra maanden chemo kunnen er nog wel bij. Borst vooruit en blijven gaan.

zaterdag 1 september 2012

Iedereen kent ze wel de bongobons en vivaboxen, allemaal leuke dingen om te doen. Maar keer op keer is het weer stressen want die vervallen steeds zo plots. Ik heb er hier ook eentje liggen, het is eentje uit de reeks ‘Kankerpockets’… Ze heeft een onbepaalbare waarde en de geldigheidsdatum is een verrassing. Terwijl die andere bons, uit het oog, diep in je lade liggen te vervallen, springt de mijne telkens in beeld en verlengt zomaar de vervaldatum. RADELOOS word ik er van. Ik had er nog zo op gehoopt want mijn pillendoos brak deze week, een duidelijk signaal toch dat het einde van de behandeling dichtbij is?


Maar nee dus, eergisteren werd mijn kankerpocket terug verlengd, het zal eind november zijn voor ik fysiek weer een beetje op positieven zal zijn, en dan zwijgen we nog van het mentale aspect. Net zoals bij de andere bons zijn er een pak aan faciliteiten maar er zijn toch wat verschillen. Het assortiment drankjes in de dagkliniek blijkt nu uitgebreider dan gedacht, we kunnen naast water en cola, blijkbaar ook gratis appelsap, fruitsap en bijvoorbeeld fristi krijgen. Over het inchecken kan ik niet klagen, en ik kan tegenwoordig ook redelijk vroeg terug uitchecken. Hotel Sint-Vincentius in Deinze is wel geen all in hotel, ik heb meer de indruk dat het een all eruit hotel is.

Nu mijn verblijf wat langer blijkt te zijn, zal ik mijn vrouwelijke kant nog eens laten zegevieren. Compensatiekopen, shoppen om je gemoed terug op te krikken, wordt bij mij compensatieplannen. Ik ga mijn agenda weer overvol vullen met leuke momenten om de weken vlugger te laten passeren. Bij deze, als iemand nog bons heeft waar hij niks mee kan doen, waarvoor hij/zij een tweede man/vrouw zoekt of die dreigen te vervallen… Ik ga graag met je mee – e ……e …e… eee!