zaterdag 28 januari 2012

Eindelijk. Soms lopen de dingen niet zoals het zou moeten en dan moet je beslissingen nemen. Maar wanneer de nasleep lang duurt, is de opluchting dat je eindelijk iets kan afsluiten groot. Na 13 maanden “crossen” van de bank naar de notaris, naar de ex, naar de bank, naar de ex, naar de notaris, naar de …. behaalde ik gisteren eindelijk de eindmeet: zonder negatieve gevoelens voor de concurrentie moet ik eerlijk bekennen dat ik me precies “wereldkampioen” voel.

Aanstaande woensdag sluit ik nog een fase af. De bestralingen gingen gepaard met veel zorgen aangezien ik geen ‘standaard’ patiĆ«nt was. Tekenen, bijtekenen, hertekenen van de lijnen bezorgde me een portie stress. Vliegen de straaltjes wel de goede richting uit? Maken ze wel kapot wat ze moeten kapotmaken? De dokter was heel toegewijd en kwam hoogst persoonlijk steeds checken of ik correct gepositioneerd lag onder de scanner, de verpleegkundigen bleven vriendelijk maar toch zal ik dit met geen onverhoopt positief gevoel afsluiten. Al de veranderingen tussendoor waren nodig, maar maken me niet meteen onbezorgd en gerust. De tijd zal dit wel uitklaren.

Steeds meer verlang ik ernaar om ook de fase van de sjaaltjes af te sluiten. Met de winterprik voor de deur zal ik de komende dagen niet meteen opvallen wanneer ik buitenloop maar door de zachte winter heb ik mijn deel ‘starende blikken’ meer dan gehad. Ik ben ze beu. Ik heb vanmorgen nog eens gecheckt hoe het ermee gaat. Voorlopig ligt er op mijn knikker zo’n tapijtje gelijk aan de voordeur, bijlange nog geen tapijtje zoals in de living… Even kijken of er nog iets te vinden is in mijn zoveel gebruikte doos ‘geduld’…


(De Facto: 28-29/01/12: wereldkampioenschap cross)