woensdag 11 juli 2012


Chaos in mijn hoofd, ik wil waar de kanker me naartoe stuurt als een dwingende gps niet meer volgen, waar is het noorden? Ik kan het niet vatten, ik ben de weg kwijt.

Ze contacteerde mij begin dit jaar via mijn blog. Ook zij had borstkanker, ook zij was hervallen, ook zij was nog maar in de twintig, ook zij blogde, de kanker stuurde haar doorheen gelijkaardige straten als waar ik doorheen moet. In de maanden die volgden, viel me op dat ook zij overal het positieve in bleef zien, we gaven elkaar wat kracht. Ze genoot ook van de warmte om haar heen, plukte de dag en bleef steeds lachen. Ze wou ook helemaal niet opgeven en samen wisselden we informatie over nieuwe mogelijke medicatie uit. We kwamen gelijktijdig op dezelfde kruispunten: onze PET-scans vonden met amper een week verschil plaats. Maar ze had niet zoveel geluk als ik. Terwijl de PET-scans in maart van beide slecht waren, was die van mij in juni goed. Die van haar niet, zij moest de andere kant op. Met moeite drie weken later, moeten we van haar afscheid nemen, de kl*tekanker deed haar stranden.

Met een juiste optelsom, wil dit zeggen dat wanneer mijn scan in september niet goed is, ik mogelijks 2013 niet eens haal en dat maakt me triest en vooral bang. Heel confronterend wordt het allemaal. Terwijl iemand de opmerking maakt ‘Dit jaar geraak ik niet op Tomorrowland, geen ticket, maar ik ga volgend jaar zeker proberen gaan.’ denk ik vooral; zij had wél een ticket en de ruimte in haar agenda maar kan/mag dit jaar niet meer gaan en ik, ik droom ervan om nog vele zomers gewoon te halen, eerst en vooral die van volgend jaar.  

De kanker is mijn gps en stuurt me naar waar hij wil. Ik probeer niet te luisteren naar de pessimistische stem, maar ze geeft momenteel van katoen en ik moet even volgen. Ik ben hierdoor emotioneel en heb momenteel echt de pest aan gezeur over reisjes en het slechte weer. Voor mijn part mag het ganse dagen donderen en bliksemen, regenen en hagelen, voor mijn part mogen reisjes verboden worden, uitstapjes afgeschaft, als ik nog maar eeuwig kan genieten van de warmte van mijn partner, familie en vrienden. Ik citeer haar ‘In plaats van te zeuren, mogen mensen eens gaan beseffen hoeveel geluk ze wel niet hebben. Ik zou het anders wel weten...’

Lieve Nora, sterke meid, wil jij me met jouw ster vanaf nu de weg wijzen? Het ga je goed. Tot ooit. X