Jullie lazen mijn blog en volgden mijn bezigheden en muizenissen in moeilijke tijden.
We zijn nu bijna 4 jaar later en een nieuw engagement zorgt voor een nieuwe blog.
Feel free to follow: cindyvanhoutte.blogspot.be
Groetjes!
Cindy

Beste lezers van mijn blog

Deze blog werd opgestart om jullie op afstand mee te laten volgen in mijn ziekteproces en de bijbehorende behandeling. Jullie konden zo de minder leuke momenten maar ook de leuke momenten volgen.

Na bijna vier jaar geleden, voor het eerst met kanker te zijn geconfronteerd, heb ik ondertussen een lange weg afgelegd. Jullie steun via sms, e-mail of persoonlijk contact hebben ervoor gezorgd dat ik er niet alleen voor stond. En via deze blog konden jullie alsnog volgen op de momenten dat ik de kracht niet had om iedereen individueel te beantwoorden.

Ondertussen vieren we morgen dat het exact zes maanden geleden is dat ik mijn laatste chemopillen nam. En voorlopig gaat alles goed, heel goed zelfs. Mijn laatste scans zagen er goed uit, ik heb mijn werk terug opgenomen en geniet zo hard van de energie die terug is door wat te reizen, sporten en me hier en daar te engageren. Ik voel me gelukkig.
Nu ik niet elke week meer naar het ziekenhuis moet, er geen ongemakken zijn, geen pillen, durf ik stilletjes aan te hopen dat de tijden eindelijk keren. Dat het gedaan is met de ellende.

Ik heb er dan ook behoefte aan om deze blog af te ronden want ‘geen nieuws is goed nieuws!’ Zo kan ik het geheel ook een plaatsje geven en verder gaan met het echte leven.

Ik wens jullie het allerbeste maar vooral een goede gezondheid. Ik hoop jullie nog regelmatig te horen.

Geniet van het leven.

Hartelijke groeten en veel liefs

Cindy

De paashaas is al bij me langsgeweest en het eerste eitje was een kleintje, melkchocolade met een immens grote roze strik. Het kleine nieuws is een heel groot kado want voorlopig blijkt er niets te zien op de echo’s… juist, niets, nada, niente, zero, nothing!!! Er viel een ongelofelijke last van mijn schouders, mentaal is dit een grote mijlpaal, en echte stap. Wat een raar gevoel, officieel 1 jaar zonder kanker in mijn lijf, wie had dat gedacht? De chemovermoeidheid die ik nog heb, werd terstond een stukje minder.

Sinds dat eerste eitje loop ik een beetje verloren rond, alhoewel lopen, het is meer huppelen, zoals een ‘konijn op de plein’. Zou ik terug durven dromen? Mag ik terug verder kijken dan een paar maanden? Stel je voor dat ik tóch oud kan worden?! De deur naar de toekomst staat op een kier, maar ik heb schrik om binnen te wandelen en weer buiten gegooid te worden. Het is zo verleidelijk om dat kankerhoofdstuk helemaal te negeren en te doen alsof er niets aan de hand is met mijn lijf maar dat lijkt me nu ook niet meteen de juiste oplossing. Het kriebelt om mijn leven terug een beetje te plannen.

Mijn tweede ei was er eentje met 2 holtes, A. en N. zorgden voor een vervroegd verjaardagscadeau en qua timing kon het niet beter, kortom gezelligheid om te bekomen van de emoties. Het derde ei met speciale Piper Heidsieck vulling kwam van mijn zus. Maar het vierde ei is het grootste en daar mag ik volgende week aan beginnen. Volgende donderdag neem ik mijn valiezen en huppel het vliegtuig in, op zoek naar de zon. Het is mijn eerste reis in meer dan 2 jaar dat ik geen chemopillen of mutsjes voor mijn naakte hoofd moet inpakken, en nog nooit was mijn medicatiebuidel zo smal… Wat een heerlijk gevoel en wat kijk ik er naar uit.

Ik geniet, voorzichtig, met mijn naasten, maar bovenal met een dankbaar en enorm gelukkig gevoel. Ja, het gaat goed met me. Ik heb de paashaas dan ook per direct naar jullie doorgestuurd, ik hoop dat jullie ook gelukseitjes mogen ontvangen! Happy Easter!

Ja, de stress komt al op. Zachtjes aan begint de temperatuur in mijn lijf te stijgen en begint er zich boven mijn hoofd wat stoom te ontwikkelen. Toen ik vanmorgen mijn ogen open deed en besefte dat het maar een droom was, was ik zodanig opgelucht dat indien het 10 meter gesneeuwd zou hebben en -19 graden zou zijn, ik nog zou glimlachen.

Nee, serieus, ik had het vreselijk warm en snakte naar adem. De ontwikkelingen van de laatste dagen, weken, hangen duidelijk in mijn kleren en ik droomde dat de uitslag van de scan niet het verhoopte resultaat had. Doemdenken noemen ze dat, ik weet het, maar ik besef meer dan ook dat ik ook maar een mens ben. Optimisme en enthousiasme, hoop en de wil om ervoor te gaan, zullen me niet redden tegen het grote beest. Anders was L* hier nog geweest. Die confrontatie met de relativiteit van alles, doen me nu al een week op voorhand serieus bibberen.

Los van de gevoeligheden die ik een plaats moet geven, kan qua data deze periode ook tellen. Ik herviel mijn eerste keer vier maanden na mijn eerste behandeling. Juist ja, vier maanden geleden, begin november, nam ik de laatste chemopillen… En bijna exact een jaar geleden, 16/03, kreeg ik het nieuws van mijn tweede herval... 

Maar dit wil ook zeggen dat ondanks de operaties en verschillende borstpuncties het afgelopen jaar, er eigenlijk sinds de uitslag van de amputatie de week erop, 23/3, er geen officieel document meer is gekomen waarop er staat dat er nog kanker in mijn lijf zou zitten. Een jaartje kankerloos bestaan zou echt meganieuws zijn.

Mijn gedachten zijn chaotisch, mijn hoofd dreigt te ontploffen zodus is de opdracht voor de komende week: kalm blijven en fris van geest, want ik wil ook zo ongelofelijk graag witte rook uit mijn oren woensdag.

En toen was het stil..

Nooit. Nooit had ik gedacht dat ik afscheid van jou ging moeten nemen. Van jou toch niet?

Toen ik drie jaar geleden op jonge leeftijd kanker kreeg, vond ik na wat google’n jouw naam. Ik belde je op en vertelde dat ik op zoek was naar wat ondersteuning. We hebben meteen een uur aan de telefoon gehangen, het was duidelijk, jij begreep wat ik bedoel. Gelukkig belde je me de week erop nogmaals en overtuigde me om mee te gaan op vakantie, anders had ik waarschijnlijk nooit de stap durven zetten. Achteraf vertrouwde je me toe dat we jammer genoeg veel meer gemeen hebben dan louter een persoonlijke klik. Er ontstond een band met verschillende dimensies.

Samen met de begeleiding droeg je de vakantieweek van de VLK. Die weken moeten voor jou ongelofelijk zwaar zijn geweest maar je genoot er zo van, dat vertelde je me nog. Je ging intense momenten niet uit de weg, iedereen heeft wel zijn verhaal bij jou gedaan. Hoe heb je dit allemaal gedragen? Maar ook de grappige momenten nam je er zo graag bij. Weet je nog hoe je mijn pruik met lange haren hebt opgezet en zo door de gang bent gaan wandelen? Joery zei toen ‘dag mevrouw’ tegen jou, hij herkende je gewoon niet, je kwam bijna niet meer bij van het lachen.

Afgelopen november vierden we het tienjarig bestaan. Je was erbij. En niet gewoon erbij, ik denk dat je echt tot diep in je reserves bent gegaan. Terwijl ik zelf ’s middags lag te slapen, zat jij al te vertellen en lachen bij de groep op de boot. Toen ik ’s avonds na het feest waarop we veel hebben staan dansen tegen 2u uitgeput naar mijn bed ging, stond jij nog te shaken en ging gewoon door tot’s morgens vroeg. Waar haalde jij die energie, waar haalde je die mentale veerkracht toch? Het was duidelijk, je levensdrang was zo groot, je zou niet opgeven.

Ik heb de afgelopen dagen al vaak over je gepraat. Over één ding zijn we het allemaal eens, je bent een echt voorbeeld geweest voor iedereen. Je veerkracht, ongebreideld optimisme, enthousiasme, kracht en onbevooroordeeldheid waren indrukwekkend. Je hebt ons allemaal een stukje gevormd, tot wie we nu zijn. Je hebt ons getoond hoe het moet. De vlammetjes in hun hart maar zeker ook mijn hart hebben een extra glans gekregen door jou. Je hebt zoveel betekend voor zoveel mensen. Dit is onuitwisbaar en zal nooit vergeten worden, je leeft verder in mij maar ook in alle jongeren die onder jouw leiding mee zijn gegaan op vakantieweek.

Lieve Liliane, ik ben er helemaal kapot van dat ik je moet loslaten. Ik weet even niet goed meer hoe het allemaal moet. Mijn voorbeeld, mijn soulmate is zoek. Hoe moet ik het redden zonder jouw intense babbeltelefoontjes, smsjes, jouw raad en verstandige kijk op de wereld? Je leerde me voor het maximum te gaan zowel privé als in mijn ziekteproces. Je toonde me dat je soms moeilijke beslissingen moet nemen in het leven, om gelukkiger te worden. Wat ben ik ongelofelijk blij dat ik je heb leren kennen. Zonder jou stond ik niet waar ik nu sta in het leven.

Toen ik herviel, en nog eens herviel vergat je niet te smsen of te bellen. Je steun en luisterend oor waren onuitputbaar. Tot in de lente van vorig jaar slecht nieuws als een bliksem insloeg bij jou. Een shock voor iedereen. De laatste maanden waren voor jou heel intens en zwaar maar zelfs dan nog vroeg je steeds aan mij of alles wel ok was. Altijd die bezorgdheid, die zorgzaamheid. Mijn slagzin was ook de jouwe; altijd alles met liefde doen. Wel, je hébt dit gedaan, en dan nog wel op een grandiose manier.

Lieve Liliane geef je me de kracht om jouw afwezigheid te plaatsen, een betekenis te geven? Want het verdriet is immens groot, ik ben het noorden kwijt, wijs je me de weg van waar je nu bent? En ik geloof; ooit zien we elkaar terug, dat ben ik zeker, ik vind je wel, ik zal blijven zoeken. Maar tot dan moeten we elkaar even missen, nemen we even afscheid en dat doe ik met de woorden die jij zo vaak hebt gebruikt de laatste maanden: ‘mateke, ik zie u graag.’x

 

Liliane*

1/11/68 - 2/03/13

- publicatie met toestemming van de familie -

 

 

 

Overdonderd was ik, van het verschil in gevoel. Van de ene op de andere dag ben je weer een ‘werkmens’ en dat doet wat met je. Terwijl de wereld tot begin februari maar uit twee groepen bestond; de zieke en de niet-zieke, bestaat de wereld nu plots uit meerdere verschillende groepen. Ik word opnieuw geconfronteerd met situaties die ik haast vergeten was, positief en negatief. Aan allen die denken dat mijn kankerervaring tot meer relativering leidt ten opzichte van zeurpieten en regelneukers: forget it. Maar tegelijk geniet ik met volle teugen van mijn plaatsje op kantoor, de lunch met de collega’s, het gevoel van weer mee te tellen. Zalig gewoon, ’s avonds aanschuiven in de file langs de E40 tussen nerveuze mensen die dreigen te laat te komen in de crèche of hun fitnessclass.

Tegelijk is het persoonlijk heel confronterend en zwaar. Hoe beter het met mij gaat, hoe beetje bij beetje mijn geluk toeneemt, hoe slechter het precies bij die andere gaat. Ik voel me bevoorrecht, ongelofelijk dankbaar maar ik ben tegelijk ook bang. Ik hou de hele dag hout vast en probeer niet paranoia te worden. Maar het is freaky te ervaren dat onaantastbaar optimisme en doorzettingsvermogen geen enkele garantie geeft, de hoop op leven wordt soms gewoon stukje voor stukje doorprikt, zonder reden. Dan mag je nog zoveel willen doen, willen geven, het enige wat je rest is verweesheid en intens verdriet. 

Ik kan er niet bij, begrijp het niet. Een krant lezen of een onredelijke e-mail kunnen me dan ook momenteel zo kwaad maken. Het is onbegrijpelijk dat er zoveel ellendige kwaadwillige mensen of permanente negativisten bestaan maar nog erger is dat die meestal niet eens beseffen wat er echt toe doet. Ze vergeten gewoon dat ze zoveel zelf in handen hebben. En wat ze niet kunnen bepalen, de basis, hébben ze gewoon: een compleet gezond, lees kankerloos, lichaam. 

Gelukkig ben ik niet van die vervelende categorie en daar ben ik trots op. En met haar in mijn gedachten, ga ik mijn kwaadheid omzetten in kracht. Kracht om dingen te ondernemen, mezelf op te rapen en door te gaan, om zaken te realiseren waar die ander geen tijd meer voor krijgt, om te blijven geloven en hopen en bovenal laat ik me niet besmetten, ik zal eeuwig alles met liefde blijven doen.

Vele keren heb ik al klaar gezeten aan mijn computer om nog wat te bloggen, maar de inspiratie ontbrak mij een beetje. Ik had denk ik te veel te vertellen, kon het niet kanaliseren. Na een verwarrende eindejaarsperiode waarbij afscheid werd genomen in plaats van uitbundig het nieuwe jaar te starten, kwam mijn echo er half januari meteen aan. Het toestel stond nog maar op mijn borst of daar stond een grote zwarte joekel te blinken op het scherm. Er werd onmiddellijk beslist om een nieuwe borstpunctie uit te voeren. Donderdag 17 januari was emotioneel de zwaarste dag tot op heden wat betreft mijn ziekteproces. Ondanks mijn gesmeek, wilden mijn weefsels niet vlugger kweken in het labo. Vrijdagochtend kwam dan uiteindelijk het verlossende nieuws dat het gelukkig vals alarm was. De champagne vloeide rijkelijk, nog nooit was de ontlading zo groot.

Mentaal was deze klap echter harder dan verwacht. Emoties die lang ondergedoken zaten, kwamen boven. Ik vrees dat ik nog wat tijd zal nodig hebben om alles een plaats te geven, maar hoe doe je dat? Moet ik nu een dag of 5 op een bergtop gaan zitten? Of moet ik een maand door de woestijn gaan trekken?

Wanneer ik enkelen moet geloven, moet ik gewoon blijven bloggen. Dit zou zowel mijzelf als hen ten goede komen. Ik registreerde enkele minder tevreden - ze zijn wel lief - bloglezers dat ze hun werkdag nu reeds anderhalve maand met hetzelfde artikel moeten starten en dat ze dit graag anders zouden zien. Nu ja, dan heb ik ander spannend nieuws. Ik heb er soms aan getwijfeld of die dag nog zou komen. Vanaf eind deze week ben ik officieel terug in dienst, volgende week staat mijn eerste werkdag gepland na anderhalf jaar strijden. Dus in plaats van de foto en een bericht, zal ik in levende lijve verschijnen. En ik beloof het jullie, ik breng een kleine verrassing mee. ra ra ra... En nee, ik heb tijdens mijn afwezigheid geen lange baard gekweekt... Tot gauw!