woensdag 13 juli 2011

We zijn vandaag 13 juli 2011. Precies 2 jaar geleden had ik mijn eerste operatie aan mijn borst. Vanmiddag ga ik dit vieren met mijn h(arts)vriendin door een paar uur wellness, alles is nu zo dubbel.  Hoe kan het toch?

Het is net alsof ik al een paar dagen jarig ben, de e-mails en smsjes blijven landen. Ze doen deugd maar kunnen de intense angst en het verdriet niet wegnemen. Terwijl ik de eerste dagen vooral heel emotioneel en in de war was, ben ik nu eerder nuchter. Mijn kracht om te vechten neemt heel zachtjes aan een beetje toe, maar is bijlange nog niet degene die ze vorige week was. Ik voel me verloren gelopen.

Toen ik maandag op weg was naar de scan kreeg ik nog een opstoot van het overheersende gevoel 'Dit is niet eerlijk." In Deinze werd mijn port-a-cath aangeprikt en zijn we met de baxter richting UZ-Gent gereden. Bij de terugkeer rijden auto's richting Frankrijk volgeladen met fietsen, valiezen, kussen, kids,.. naast jou op de autosnelweg. Aan mijn haakje hangt een baxter... Ik probeer rationeel en optimistisch te blijven maar heb het moeilijk.

Gisterenavond kreeg ik de uitslag van de scan. De lever, botten, longen en hersenen clean zijn maar naast de bewuste cel, zijn er wel nog andere kleintjes die oplichten. We weten nog niet of ze ook kwaadaardig zijn. De resultaten worden nu doorgestuurd naar verschillende ziekenhuizen voor verschillende opinies. Het is afwachten op een definitieve beslissing voor behandeling, donderdag of vrijdag weet ik meer.

Stress van het ene moment tot het andere moment. Overleven.