zaterdag 3 november 2012


Het waren heel lastige scènes de laatste maand. Het enige waar ik energie voor had waren een vijftal uitstappen en mijn scènes. Hoe kan het ook anders? Al meer dan drie jaar zijn we bezig met de film en als hoofdrolspeler moet je zodanig flexibel zijn, dat je af en toe een dipje hebt…  De scènes waren tot nu toe spectaculair; ongeveer 88 prikken werden ontvangen, 220 staaltjes bloed afgegeven, 54 zakken chemo zijn binnengedruppeld, 870300 mg chemopillen ofwel, 0,87 kg ofwel 1770 stuks werden ingeslikt tijdens de laatste 6 maanden, 5 operaties onder volledige narcose werden ondergaan en één heel spannende scène werd in isolatie gespeeld.

Maar de echte uitputtingsslag zat hem voorlopig in de staart. De hoofdrolspeler haar compagnons de route dreigen één voor één het pleit te verliezen tegen het grote monster waardoor de moraal danig verzwakt is naar een absoluut dieptepunt. Zal ik het halen? Mag ik de film eindelijk afronden? En is het plot a.u.b. positief? Woensdag is de deadline voor de scenarioschrijver, ik wacht zenuwachtig op de laatste instructies van de regisseur, moet ik nog verder spelen of kan ik eindelijk eens op écht verlof?

Nu 48 uur na de laatste pillenscène, zie en voel ik al een verschil. Mijn fysiek is 0 maar de last op mijn schouders, de druk in mijn lijf is al verminderd. Ik hoef niet meer constant naar het toilet crossen, de zetel zet een pruillip op want krijgt minder aandacht en de allergieën beginnen te stabiliseren. Al zijn we er nog niet, maar desondanks zie ik vooral het licht tussen de wolken. Nog even en ik kan solliciteren voor die ander rol, die van M, degene die de touwtjes in handen heeft. Maar voorlopig hang ik dus nog steeds vast aan mijn huidige rol, hopelijk voor de laatste week in mijn leven is het nog steeds: ‘My name is Bond. 1770 Bond, Cindy Bond…’