vrijdag 9 september 2011

Alle dagen zijn voor iedereen anders. En weet je wat, iedereen vloekt. De ene ergert zich om de eerste snottebellen waarmee de kleine sinds de opstart van school naar huis komt, een ander is gefrustreerd omdat die pipo voor hem in het verkeer niet deed wat hij moest. De ene is kwaad op die collega die alweer zijn e-mails niet beantwoordt, de ander kreunt omdat het altijd dezelfde zijn die het initiatief moeten nemen. Maar oef, het is vrijdag, weekend, hopelijk raken we tegen maandag uitgerust en hebben we alles weer onder controle.
En ik, ik lach en ben blij dat ik niet alleen ben. Maar ik, ik heb wel iets speciaals om me aan te ergeren. Hou jullie vast: ik heb de Chemo-blues! Ik geef even de voorlopige persoonlijke definitie: ‘De Chemo-blues is een frequent voorkomende post-cytostaticale reactie die optreedt binnen 3 tot 10 dagen na het infuus en slechts enkele uren tot dagen duurt. De symptomen variĆ«ren van persoon tot persoon: wenen met duidelijke reden, frustratie en kwaadheid, bang niet in staat te zijn de kanker te verslaan, slapeloosheid en sombere gedachten zijn de meest voorkomende.’
Nu heb ik mezelf zonet als onderzoeker gepromoveerd en kwam tot de volgende voorlopige therapie;
Het is belangrijk om het probleem te erkennen en bereid zijn er over te spreken.  Bij deze. Done. De slapeloosheid en angst kunnen indien nodig behandeld worden met een lage dosis tranquilizer. Dokter - apotheek – tching tching - slik. Done. De omgeving speelt een belangrijke rol: ze moet aanwezig zijn en u ondersteunen. Knuffel 1 – knuffel 2 - … Done. De periode wordt best ritueel afgesloten met het bakken van een taart.

DONE. En nu weekend! X