donderdag 20 oktober 2011

Ik denk dat we bijna kunnen spreken van 4 down! Maar één keer ben ik mijn geduld verloren, en was ik gefrustreerd en kwaad op mijn lijf, maar knuffels en wat tranen luchten op. Dat heb ik ondertussen door. En wat ik nog door heb; marginale televisie doet je glimlachen en doet de tijd vlugger voorbij gaan.
‘Astrid in wonderland’, ‘Oh Oh Cherso!’, ‘Exotische liefde’, ‘De spoedafdeling’, …. ik noem er maar een paar op. Vraag me er iets over en de kans is groot dat ik weet waar je het over hebt. Wanneer je betreffende programma’s bekijkt, krijg je instant een rode blos op je wangen en een –soms pijnlijke- glimlach op je gezicht. Kortom die tv doet mijn gezicht ondanks de chemovermoeidheid er alvast véél beter uit zien. Ik ben blij dat ik eindelijk mijn koppigheid wat heb laten varen en mijn lichaam de rust gun die het nodig heeft in de zetel. Dit gecombineerd met een heerlijk dessertje mmmm

Dit alles maakt me zelfs stiekem wat blij. Tja kijk, dit is een heus ruilsysteem.
Ten eerste stoppen mijn gedachten met denken. Ik ruil de gedachte (negeer) dat ik eigenlijk ernstig ziek ben en doe alsof ik gewoon lui ben geworden. Plus ik besef dat ik gestopt ben met denken. Aan de hand van sommige programma’s merk ik dat individuen gewoon geen aan-knop maar enkel een uit-knop hebben. Ten tweede merk ik dat ik niet alleen ben met een vervelend lijf, er zijn er die het even erg en soms erger te verduren krijgen. Ten derde merk ik op dat iedereen vooral op zoek is naar warmte en genegenheid, en laat ik dat nu net hebben. Conclusie van het verhaal, ik ben eigenlijk stiekem een beetje gelukkig. 1 ding wil ik nog ruilen, die kankercellen die er eventueel nog zitten. Gezien ik als vrouw gemiddeld toch zo’n 140 000 haartjes bezit, en ik zag op het nieuws dat de ruilhandelkoers momenteel 1 tegen 1027 staat, ruil ik vanaf heden meteen elke tumor die we nog vinden in. U mag beginnen met de haren van mijn benen J