woensdag 30 november 2011

‘Woeaarde landguenoten, eerst en voeral wil ik jullie bedaanken voor jullie gueduld…’ De crisis die er heerste, lijkt momenteel gedeeltelijk bedwongen. Ondanks dat we nog enkele zware periodes voor de boeg hebben, kunnen we spreken van een tweede succes. Na de operatie in juli, is nu de chemoperiode officieel achter de rug. Het sluiten van een akkoord ging vlotter dan verwacht. Eerst en vooral heb ik de minister van Chemotherapie bedankt voor bewezen diensten, en verbannen naar de planeet Mars. Onmiddellijk heb ik de minister van Energie en Optimisme opgedragen zijn taak opnieuw op te nemen. Het ministerie van Ziekteverdelging blijft de nodige middelen behouden maar de werkdruk zal toch merkelijk verlagen op het kabinet.
Tevens werd een minister van Haarwerken aangesteld. Deze laatste heeft zelfs al haar eerste opdracht vervuld meer bepaald in de regio Nek en Oor waardoor we goed voor de dag komen voor de buitenwereld, al is het weliswaar nog met een muts.
Dat brengt mij meteen bij het kabinet van de minister van Mutsen, Sjaaltjes en andere rariteiten, deze kreeg haar opzegtermijn. We vermoeden dat het kabinet tegen midden maart opgedoekt zal zijn. Tevens kunnen we al blij meedelen dat we een overnemer hebben gevonden voor de middelen. We vonden de algemeen directeur van het Agentschap voor de Mutsenschuldenlast bereid om alle onroerende middelen over te nemen:

Eindelijk kunnen we een zware periode afsluiten, eindelijk gaan we vooruit. Leve het Cindy-akkoord! Leve de Cindy-landburgers! J

donderdag 24 november 2011

Liefste Sint,
Zoals elk jaar stuur ik u voorbeeldig een brief. Laat me u eerst bedanken voor het lekkers van vorig jaar. Dit jaar echter, heb ik veel uit te leggen.
De eerste maanden van 2011 gingen heel goed; ik deed extra mijn best op mijn werk, maakte veel plezier met collega’s en heb regelmatig tijd gemaakt voor mijn vrienden en familie. Ergens begin juli is het verkeerd gegaan. Vanaf toen heb ik wel wekelijks gevloekt en dit is tot op heden enkel  nog erger geworden. Ik heb ook vaak gehuild en ben regelmatig kwaad geweest. Vrienden, familie maar vooral mijn naasten hebben hier hinder van ondervonden; ik heb weinig tijd kunnen maken voor hen, ik beantwoord sms’jes en e-mails laat, ga niet in op uitnodigingen van feestjes omdat ik de energie niet heb.
Nu is mijn verlanglijstje ondanks dit alles toch behoorlijk…  Een broodbakmachine of een wake-up light alarm of wat leuke lingerie of een jurkje van u weet wel welke winkel of schoenen of een reisje naar Amerika of op het einde van het jaar een skireisje of … En misschien nog wat lekkers? Ferrero Rochers, nic nac, melkchocolade van côte d’or met die nootjes en dat olifantje op, zeevruchten, van die zebrakoekjes, en voor de vitamientjes mandarijntjes of zo ..
Of wacht Sinterklaas, ik heb eigenlijk nog een beter idee. Vergeet bovenstaande maar allemaal. Geef mijn zo’n pilletje, u weet wel, daar ergens diep in uw zak, op het doosje staat ‘voor een gezond leven’ . Als ik dat zou kunnen krijgen dan beloof ik u dat ik vanaf nu alles zo goed mogelijk zal doen, altijd alles zal blijven geven en alles met liefde zal doen. Als bewijs van mijn inzet ga ik deze namiddag al extra mijn best doen tijdens mijn zesde (twaalfde) en hopelijk laatste chemo. Promised.
Dank u Sinterklaas.
Cindy

donderdag 10 november 2011

Op het einde van mijn vijfde chemo vorige week donderdag vroeg mijn oncologe of het ging, ik zei ‘ja, maar….’ Ze was uiteindelijk blij dat ik niet wou opgeven en wil proberen om minstens nog 3 weken door te gaan tot de laatste. Ze gaf aan dat er vele zijn die hun 6de (ofwel 12de ) kuur niet meer willen komen halen. Wel eerlijk gezegd, nu een week later, ik begrijp het. Fysiek zit ik echt op een historisch dieptepunt, mijn lijf heeft moeite met de trap, ik zie soms scheel van de migraine, mijn maag wil niet meer verteren, mijn lippen en mond zijn pijnlijk en ik voel me opgeblazen gelijk een ballon, een ballon van beton.
Mentaal weet ik wel wat me te doen staat maar de emoties spelen me op. Buiten is het nog half zomer, half herfst, maar bij mij is het putje winter. Ik wapen me met een dikke muts want het stormt in het hoofd, dikke sokken want ik heb het steeds koud en aangezien het water steeds hoog staat, permanent overstromingsgevaar, is een pakje zakdoeken ook al vast onderdeel van mijn overlevingskit. Verder vind je in de kit nog keelpastilles, dafalgan forte, motilium, slaappilletjes…  Onderweg op mijn kruistocht  vind ik vooral veel rekeningen op mijn weg, en mijn compagnon de route de mutualiteit blijkt nu ook minder sterk dan verwacht. Hij werkt maar voor 40% van mijn loon meer mee… Maar ik moet verdergaan, zie het eindpunt nog niet, weet dat het zwaar is en nog zal zijn maar ik weet dat ik niet mag opgeven. Ik moet, ik moet, ik moet, elke dag komt het lichtje een beetje dichter, hoorde ik al maar iemand roepen dat het zo ver was, was het maar al wapenstilstand.

woensdag 2 november 2011


Bijna exact twee weken windstilte. Een gebrek aan inspiratie, een gebrek aan zin om te schrijven, te mailen of te smsen. Ik wist gewoon dat mijn volgend stukje wat gefrustreerd ging zijn, wou jullie dit besparen. Maar het blijft maar duren. Het ziek zijn werkt op mijn systeem. Het is maar goed dat ik morgen nummer vijf kan gaan halen want het mag stoppen, heb het gehad, ik wil de chemo achter de rug hebben. En liefst zo snel mogelijk. En dan, dan kunnen we nog eens onder de scanner om te kijken of er nog vuiligheid zit. Weer zo’n moment om naar uit te kijken… En dan beginnen we aan de bestralingen voor een week of zes en daarna…

Ik besef dat ik eigenlijk niet zo ver mag denken, het maakt me moedeloos. Ik moet gewoon dag per dag invullen met leuke dingen. Maar de minste tegenslag, de kleinste opmerking echter brengt me van mijn melk omdat ik bijna op mijn tandvlees zit. Terwijl ik de ene avond dans tot ik er bijna bij neerval en geniet van de mensen om me heen, moet ik de week erop bij de fuif ter afsluiting van de vakantieweek van de kankerliga forfait geven. Ik slaag er niet in om langer dan twee nummers te dansen. Ik ben moe moe moe! Permanent doseren werkt deze kuur extra op mijn gemoed. Ik ben geen mens om in de zetel te hangen na wat actief zijn, ik ben geen mens die veel moet slapen, ik ben geen mens om na 1 km wandelen uitgeput te moeten rusten, ik ben niet de mens die het graag wat kalmer aan doet, ik ben niet de mens om afspraken met vrienden bijna een maand verder te moeten inplannen omdat ik moet doseren. Momenteel moet ik iemand zijn, die ik niet ben. Fuck de kanker.