dinsdag 7 februari 2012

SuperMaggie? Die zit niet in Brussel, die zit in Waregem. Die in Brussel zorgt voor 800 bedden, die in Waregem zorgt voor zoveel meer! Bij elke mijlpaal de afgelopen 7 maanden stond ze naast mij, operatie, chemo’s, herceptines, bestralingen, … Mijn gevloek en frustratie ving ze met verve op, mijn was en plas, mijn kleine ongemakjes, werkte ze weg waar ze kon. Large Maggie in Brussel kan nog wat leren van Smal Maggie!
Samen kijken we met gemengde gevoelens uit naar de scan. Nog zes weken moeten we wachten voor we in de catacomben van het UZ Gent vloeistof ingespoten gaan krijgen. Nog zoiets waar ik bang van ben geworden. Ten eerste moet perifeer geprikt worden, duimen dat ze vlug een deftige ader kunnen vinden, ten tweede zijn die contrastvloeistoffen niet meteen heilig. Afgelopen maanden zijn er al een paar mensen in shock gegaan, sommigen overleefden het zelfs niet. Ok, we moeten niet doemdenken maar het speelt toch allemaal in je gedachten. Aan de ene kant stel ik het graag wat uit, bang voor wat komen moet, bang voor slecht nieuws. Aan de andere kant verlang ik naar de scan, ik verlang naar een bewijs dat de afgelopen 7 maanden afzien niet voor niets zijn geweest, dat ik voorlopig clean ben, dat ik op papier kankervrij ben. Ik neem mijn persoonlijk kussen mee dat ik kreeg als afscheidcadeau van de dienst radiotherapie, hopelijk brengt dat geluk.

Toch blijf ik plannen maken, al moet ik ze een beetje bijsturen. Ik heb altijd gezegd dat ik zwanger wou zijn voor mijn dertigste. Dat ben ik dan ook, zwanger van een appel, the big Apple. Net voor mijn dertigste land ik er, en op mijn dertigste verjaardag zit ik er: New York! Doelstelling bereikt, allee, min of meer toch.