zondag 13 mei 2012


Wat een week! Na mijn operatie ging het voor een weekendje met de familie richting Zeeland. Slecht weer maar een hele boel gezelligheid en dit in de aanloop naar een stressvolle maandag. Vanaf de middag ging mijn ‘harteklop’ per minuut een tikkeltje harder. Ik hield het bijna niet meer toen ik half vijf eindelijk de verlossende uitslag kreeg. Het bolletje dat donderdag werd weggehaald bleek uiteindelijk een cyste te zijn. Ik moet zeggen, beste lichaam, flauw mopje, héél flauw mopje.

Het was een spannende week voor mijn favoriete sportclub maar ook hier ging alles vlotjes. Drie keer hebben ze moeten spelen, twee van de drie gewonnen matchen was ik erbij en ik zag dat het goed was. Pole position voor de playoffs, we beginnen al te dromen. Ik maakte wel een klein schoenenfoutje bij de match in Charleroi, wist ik veel dat die bus vier straten van de zaal moest parkeren. De hoge hakken in combinatie met mijn pillen leidde gisteren tot de eerste keer chemo-voeten… Auwch. Volgens mij ligt het aan die vijftiende pil. Ah ja, vijftien in plaats van veertien want donderdag tijdens de ziekenhuisopname bleek dat ik in vergelijking met drie weken geleden één kilo ben aangekomen, dus een extra pil. De komende maanden let ik iets meer op mijn gewicht, 105 pillen per week is voor mij eigenlijk genoeg hoor.

En dan vandaag zo’n mooie dag. Verrassingsontbijt voor moederdag, een herdenkingsmis voor pépé met een ongelooflijk sympathieke priester die over de liefde vertelde alsof hij een specialist is. Raar, maar iedereen hing aan zijn lippen. Zalig om te zien hoe iemand écht in iets gelooft. Zo’n start op zondag, sluit elke rasechte Vlaming toch af aan de kust? Dus op naar de zee, of eerder enkele winkelstraten aan de zee, waar ik raar maar waar een bikini in een etalage vond waar mijn prothese perfect in past. Hoef ik nog te vertellen dat hier een erg gelukkig mens zit? Goed nieuws, warmte en liefde doen mij hopen, hopen dat alles goed komt. We geloven er terug een beetje in!