woensdag 13 maart 2013


Ja, de stress komt al op. Zachtjes aan begint de temperatuur in mijn lijf te stijgen en begint er zich boven mijn hoofd wat stoom te ontwikkelen. Toen ik vanmorgen mijn ogen open deed en besefte dat het maar een droom was, was ik zodanig opgelucht dat indien het 10 meter gesneeuwd zou hebben en -19 graden zou zijn, ik nog zou glimlachen.

Nee, serieus, ik had het vreselijk warm en snakte naar adem. De ontwikkelingen van de laatste dagen, weken, hangen duidelijk in mijn kleren en ik droomde dat de uitslag van de scan niet het verhoopte resultaat had. Doemdenken noemen ze dat, ik weet het, maar ik besef meer dan ook dat ik ook maar een mens ben. Optimisme en enthousiasme, hoop en de wil om ervoor te gaan, zullen me niet redden tegen het grote beest. Anders was L* hier nog geweest. Die confrontatie met de relativiteit van alles, doen me nu al een week op voorhand serieus bibberen.

Los van de gevoeligheden die ik een plaats moet geven, kan qua data deze periode ook tellen. Ik herviel mijn eerste keer vier maanden na mijn eerste behandeling. Juist ja, vier maanden geleden, begin november, nam ik de laatste chemopillen… En bijna exact een jaar geleden, 16/03, kreeg ik het nieuws van mijn tweede herval... 

Maar dit wil ook zeggen dat ondanks de operaties en verschillende borstpuncties het afgelopen jaar, er eigenlijk sinds de uitslag van de amputatie de week erop, 23/3, er geen officieel document meer is gekomen waarop er staat dat er nog kanker in mijn lijf zou zitten. Een jaartje kankerloos bestaan zou echt meganieuws zijn.

Mijn gedachten zijn chaotisch, mijn hoofd dreigt te ontploffen zodus is de opdracht voor de komende week: kalm blijven en fris van geest, want ik wil ook zo ongelofelijk graag witte rook uit mijn oren woensdag.