woensdag 10 augustus 2011

Er zijn toch enkele verschillen met de vorige keer.
Terwijl ik vorige keer vaak focuste op mensen die niet van zich lieten horen, ben ik nu keer op keer oprecht blij met smsjes, e-mails of telefoontjes. Ik vind de kracht niet om ze te beantwoorden, sorry allemaal. Praten over de situatie maakt me overstuur, en ik beperk dan ook de mensen in mijn omgeving. Maar al die berichten zijn zo belangrijk, het geeft me kracht. Ik ben optimist maar ook realist, en laat die laatste eigenschap eigenlijk momenteel geen voordeel zijn.
Afgelopen zondag zijn onverwachts-verwachts enkele vriendinnen binnengesprongen. We hebben lol gehad, veel lol. Het maakte me blij, het gaf me kracht en toonde op een pure manier aan hoe belangrijk vriendschappen voor mij zijn. Quality time. Eigenlijk is de quality van mijn leven nu al veel hoger dan toen ik de vorige keer aan mijn reis begon. Ik laat me gewillig omringen.

Deze aanpak zorgt ervoor dat ik rustiger en nederiger ben dan de vorige keer. Ik ga ondergaan. Vorige keer stond ik met getrokken zwaarden klaar, at nog taart tijdens de chemo en ging nog naar de frituur met het gedacht: ‘Als het er dan toch allemaal uit komt, kan ik er eigenlijk best ook eerst nog van genieten…” Ik denk, nee, ik ben zeker, dat het deze keer anders gaat zijn.
Nog een verschil: andere chemo dus er zijn andere nevenwerkingen. Normaal ga ik minder ziek zijn. Beste oncologe, ik hoop dat je gelijk hebt. Ik ga mijn haar verliezen en er bestaat een kans dat mijn nagels broos gaan worden, scheuren of uitvallen. Beste oncologe, ik hoop dat je ongelijk hebt. Dag 5 na de chemo, zal ik last hebben van zware spierpijnen. Beste oncologe, ik hoop dat je opnieuw ongelijk hebt. Maar als dit alles mij zal helpen om te genezen, laat maar komen!
Beste kanker, je maakt me bang, maar ik ga vechten. Ik ga mijn lijf niet forceren maar rustig hand in hand met de chemo je verslaan. Het moet gewoon. Ik wil leven.