donderdag 28 maart 2013

De paashaas is al bij me langsgeweest en het eerste eitje was een kleintje, melkchocolade met een immens grote roze strik. Het kleine nieuws is een heel groot kado want voorlopig blijkt er niets te zien op de echo’s… juist, niets, nada, niente, zero, nothing!!! Er viel een ongelofelijke last van mijn schouders, mentaal is dit een grote mijlpaal, en echte stap. Wat een raar gevoel, officieel 1 jaar zonder kanker in mijn lijf, wie had dat gedacht? De chemovermoeidheid die ik nog heb, werd terstond een stukje minder.

Sinds dat eerste eitje loop ik een beetje verloren rond, alhoewel lopen, het is meer huppelen, zoals een ‘konijn op de plein’. Zou ik terug durven dromen? Mag ik terug verder kijken dan een paar maanden? Stel je voor dat ik tóch oud kan worden?! De deur naar de toekomst staat op een kier, maar ik heb schrik om binnen te wandelen en weer buiten gegooid te worden. Het is zo verleidelijk om dat kankerhoofdstuk helemaal te negeren en te doen alsof er niets aan de hand is met mijn lijf maar dat lijkt me nu ook niet meteen de juiste oplossing. Het kriebelt om mijn leven terug een beetje te plannen.

Mijn tweede ei was er eentje met 2 holtes, A. en N. zorgden voor een vervroegd verjaardagscadeau en qua timing kon het niet beter, kortom gezelligheid om te bekomen van de emoties. Het derde ei met speciale Piper Heidsieck vulling kwam van mijn zus. Maar het vierde ei is het grootste en daar mag ik volgende week aan beginnen. Volgende donderdag neem ik mijn valiezen en huppel het vliegtuig in, op zoek naar de zon. Het is mijn eerste reis in meer dan 2 jaar dat ik geen chemopillen of mutsjes voor mijn naakte hoofd moet inpakken, en nog nooit was mijn medicatiebuidel zo smal… Wat een heerlijk gevoel en wat kijk ik er naar uit.

Ik geniet, voorzichtig, met mijn naasten, maar bovenal met een dankbaar en enorm gelukkig gevoel. Ja, het gaat goed met me. Ik heb de paashaas dan ook per direct naar jullie doorgestuurd, ik hoop dat jullie ook gelukseitjes mogen ontvangen! Happy Easter!