zaterdag 30 juni 2012

Ik hield het even niet meer gisteren. Om 11u waren we met de oncoloog afgesproken en om 12u05 zat ik nog steeds in de wachtzaal. Na enkele nachten onrustig slapen, slaan de vermoeidheid en de stress de handen in elkaar en hing ik figuurlijk aan het plafond. Ik zat te trillen in de stoel in de wachtzaal, de ogen wazig van de emotie en stress. Toen de oncoloog me uiteindelijk 70 minuten in vertraging kwam halen, liep ik trillend achter haar aan.

Na nog vijf extra minuten wachttijd in haar kabinet omdat ze nog een ander dossier in het secretariaat moest opvolgen en twee algemene vragen over de toestand van neveneffecten later, flapte ik het uit: ‘Dokter!!! Hoe zit het met mijn pet??!!’ ‘Ah ja, uw pet, ja die was goed…’ Kwestie van de opbouw naar de ontlading optimaal te laten verlopen. Ik heb gehuild ja, van opluchting. En uit de smsjes en telefoontjes die ik naderhand ontving, zijn ook op andere plaatsen kort na de middag de sluizen even open gegaan. Dat mensen aan je denken, met je meeleven, je steunen op welke manier ook, is hartverwarmend. Ik ben dankbaar met zoveel warme mensen om me heen.

Ik had niets aan het toeval overgelaten. Geluksjurk en sieraden aangetrokken, hARTSvriendin en partner mee, mama en papa hielden een kaarsje brandend, en ‘geslapen’ in de kampioenenshirt van BC Oostende. Allemaal onnozele dingen maar het zou maar eens moeten helpen? Niet? Toch ben ik niet euforisch. Ik durf niet meer. Ik ben al zoveel keer ontgoocheld geweest door mijn lijf dat mijn vertrouwen heel diep zit. Pas wanneer mijn petscan ook volgend jaar clean zou zijn, dan geef ik een feest. Nu zijn we nog voorzichtig. Voorzichtig optimist.

Optimist want nog een extra week ‘chemo-pauze’ van vijf pillen per dag. Volgende week pas trekken we terug op naar twaalf chemopillen per dag. Deze extra pauze omarm ik met alles wat ik heb. Ik geniet van enkele dagen met wat meer energie, van mijn schouders die wat minder last dragen, ik ga voorzichtig mijn reisje plannen, voorzichtig genieten van de ademruimte die ik krijg. Want in september is er een nieuwe grondige controle, hij staat aangevinkt op mijn kalender. We nemen kalenderdag per kalenderdag. Vandaag opgestaan, wéér een dag zonder kanker, scheurkalender genomen en met een voorzichtige glimlach volg ik de aanbevelingen voor vandaag op. Meer dan ooit besef ik ‘Carpe diem allemaal!’


woensdag 27 juni 2012

Wat een week, wat een week. We zijn nog maar woensdag en ik voel me al een zombie van de stress en slapeloze nachten. En oh wat ging het weer vlot afgelopen maandag op mijn ‘examen’. De scan stond geprogrammeerd om 13u. Na veel wachten en wat gedoe met het aanprikken via de port-a-cath, ben ik uiteindelijk onder de scan gegaan rond 16u35. Om 17u10 stond ik buiten…ach kankerpatiënten hebben niks anders te doen, toch?

Nu hoor je mij niet klagen indien mijn ‘rapport’ vrijdag goed zou zijn. Een A-attest haal ik sowieso niet, daarvoor was mijn lijf het afgelopen jaar niet flink genoeg. Ik heb sowieso een buis voor ‘Vermijden van neveneffecten’, een buis voor ‘Niet hervallen’ en een buis voor ‘Er altijd goed uitzien.’ Ik ben grandioos geslaagd voor het vak ‘Verzamel zoveel mogelijk prikken’, ‘Geef je WC-pot genoeg aandacht’ en het vak ‘ Onderga enkele ingrijpende operaties.’ Dus heb ik nog twee opties; ofwel blijkt de scan clean en heb ik een tweede zit ‘Neem nog 4 maanden de chemopillen Xeloda en Lapatinib’ waarna een nieuwe evaluatie volgt en ik hopelijk mag over gaan naar het ‘Revaliderend jaar’. Ofwel haal ik vrijdag een C-attest en moet ik herbeginnen met een ander klinische studie, een allerlaatste mogelijkheid om af te studeren in de studie ‘Genezing’, en dan mijn leven te starten als ‘ex-kankerpatiënt’.

Vreselijk gestresseerd ben ik, ik hou het bijna niet meer. Dit is tot nu toe de ergste stress die ik al gehad heb. Ik moet hopen en positief blijven maar je wil je toch op alles wat voorbereiden. Ik probeer wat te rusten maar mijn hoofd staat niet stil. Hoe ga ik dat aanpakken indien het slecht nieuws is vrijdag? Ik wil helemaal geen slecht nieuws! Ik wil gewoon clean zijn, weer plannen kunnen maken. Ik wil eindelijk eens verlost zijn van dat ziekenhuisgedoe. Nu ik een week geen Xeloda mag nemen, voel ik mijn energie toenemen, verdorie, wat heb ik dit gemist. Ik wil zo graag weer gewoon zijn. Moe zijn na een zware dagtaak in plaats van in een wachtkamer te moeten wachten. Ik wil gaan fietsen, gaan wandelen, lang winkelen, rennen zonder te moeten beseffen dat ik dit even fysiek niet aankan.

Please please please please please… laat mijn rapport vrijdag goed zijn.

Please please please please please... neem me bijna alles af maar geef me de kans om af te studeren als ‘Gezond mens.’

zaterdag 23 juni 2012


De vriendschap met mijn wc-pot nam de afgelopen dagen dermate grote proporties aan, dat mijn oncologe als ‘hartenbreekster’ optreedt. Een weekje langer rust, wat zoveel wil zeggen als vijf chemopillen per dag in plaats van de vooropgestelde twaalf. Nu, eerlijk gezegd, hoor je me voorlopig niet klagen. Ik ben moe, heb pijntjes en kan dit extra weekje wel gebruiken. Volgende week zal sowieso zwaar genoeg zijn. Maandag heb ik mijn petscan die opnieuw gaat checken voor uitzaaiingen, pas vrijdagmiddag krijg ik mijn uitslag. Ik denk dat ik tegen donderdag al aan het plafond hang van de stress. Ik hoop zó dat ik mij vrijdagavond eens mag laten gaan, dat ik eindelijk eens goed nieuws krijg!

Want goed nieuws, dat werkt verslavend. Na maanden van ongemakken en slecht nieuws, kreeg ik eindelijk nog eens een deel van de koek, van de ‘goed nieuws’-koek. Ik heb gehuild van blijdschap, ik lag eens wakker van iets positief, stond eens op met wat energie, ik ben vereerd en al apetrots! Binnenkort ken ik alle figuurtjes van Studio 100 uit mijn hoofd en is mijn favoriete uitstap van het jaar een dagje Plopsaland.


Ik word meter! Nee, geen gewone, Mega Cindy wordt een Mega Meter. Ik heb haar nu al zoveel te vertellen, zoveel te tonen, zoveel dingen die ik met mijn metekind wil doen. Maar vooral ik zal haar tonen wat belangrijk is in het leven, er altijd voor haar zijn en tonen dat je nooit mag opgeven.

Eindelijk ben ik nog eens gewoon Cindy, niet Cindy die kanker heeft/had. Ik heb een nieuw doel in mijn leven, een extra stimulans om niet op te geven. Ik krijg een ongelofelijk cadeau van N&P en koester dit enorm. Nu nog de bevestiging op papier volgende week vrijdag, dan hoor ik er voortaan in de gewone wereld weer even bij.


donderdag 14 juni 2012

Back to reality of eerder back to chemoreality… Oh wat ben ik toch zo naïef… Ja, zelf na drie jaar blijf ik de gevolgen van chemo qua inpakt af en toe te onderschatten. Nu dacht ik, ik heb al twee chemokuren, twee keer bestralingen en vijf ingrepen achter de rug, de volgende chemokuur zal wel meevallen. Ja caramba. Gisteren werd ik nog maar eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Terwijl ik in maart terug vrolijk begon te revalideren en een half uurtje kon fietsen, lukte het me nu nog amper om de vuilniszak buiten te zetten. Ik, een jonge vrouw van 30, stond te hijgen als een paard na het gesleur. Dit is niet meer normaal.

Blijkt nu dat de chemo die ik neem, een geconcentreerde versie is van bestanddeel van de chemo die ik in baxters kreeg in het najaar. En toeval wil, deze keer zijn het zeven kuren in plaats van zes, valt dat even mee?! Ben dan maar onmiddellijk aanpassingen beginnen doen. De actieve vakantie wordt vervangen door een rustige vakantie, de dates met vrienden worden gehalveerd want ook mijn energie zal meer dan halveren, en de hometrainer gaan we weer inwisselen voor een rolstoel, zucht…

Ach, ware het niet van het gebrek aan energie, dankzij het hand-voet-syndroom is wandelen ook niet meer aan de orde. Je kan het vergelijken met het gevoel alsof je 100 km hebt gewandeld (op handen en voeten) en je net je schoenen (en handschoenen) hebt uitgedaan, pijnlijk gegloei, vuurrode handen en voeten, en dat de ganse dag door.

Ondanks dat ben ik ben echter nog steeds een aanwinst voor de maatschappij denk ik. Ik ben een mini-cécémel-energy-verwerkend bedrijfje geworden, heb bijna een golden pillencard en ik ben een vettige crème-specialist geworden. Een halve dag niet smeren is not done. De hele dag door schuif, glijdt en glibber ik door het huis. En dat voorlopig zonder vallen, niet zoals die voetballers op het EK die tegenwoordig precies ook teveel voetcrèmes gebruiken.

zaterdag 9 juni 2012


De eerste week van mijn derde kuur zit er op. Aangezien de neveneffecten de spuigaten uitlopen, werd de chemodosis vorige week een beetje verminderd. Ik moet nu 12 pillen nemen per dag in plaats van 15… En er komt nog eentje bij van de dermatoloog, dus zitten we aan 13 ofwel 91 per week, dat zijn er toch al 14 minder.

Al moest ik mijn enthousiasme onmiddellijk bijstellen. Ik hoopte dat de neveneffecten nu wel achterwege zouden blijven maar niets is minder waar. Mijn lichaam begint duidelijk weer af te takelen, mijn energiepeil begint weer te zakken, de misselijkheid overheerst élke voormiddag en bij mij werkt dat op het gemoed. Wanneer ik geen kracht heb, raak ik vlugger gefrustreerd door van die kleine belachelijke dingen. Dan raak ik gefixeerd op de dingen die ik niét heb.

De dertiger, zoals ik, zijn leven zit normaal in de fase van huisje, tuintje, boompje, kind. Nee, een huis kopen, dat lukt niet meer bij de bank. En mijn kinderwens, ook die wordt weer minstens drie jaar achteruit geschoven en dan moet ik nog hopen dat het niet allemaal teveel beschadigd is. Ik besef dat mijn gezondheid belangrijkst is, maar ik zou zo graag gewoon zijn. Gewoon naar mijn werk gaan, gewoon een gezin uitbouwen, gewoon een huisje zoeken… Ik verlang om me te kunnen frustreren in alledaagse pietluttigheden zoals files en een kind dat lastig doet in de winkelkar. Het wringt momenteel, dus vlucht ik.


Afgelopen week ben ik gevlucht naar Frankrijk met twee goede vrienden en Hobbit, mijn favoriete hond. Het weer was niet grandioos maar de tijd en de compagnie wel. Het gaf me weer wat energie om verder te gaan ook al raak ik steeds meer moe. Maar het moet, nog 4,5 lange kuren. Een evenwicht zoeken tussen afreageren en verder gaan, een evenwicht tussen moeilijke momenten en makkelijkere, een evenwicht tussen verliezen en winnen en niet opgeven net zoals gisteren. BC Oostende versloeg alle tegenstand en werd na een zware thriller eindelijk kampioen. Nu ik nog, ook ik wil winnen en kampioen worden.