woensdag 7 maart 2012

Eigenlijk zou ik na alles wat ik de laatste drie jaren heb meegemaakt, veel beter moeten kunnen relativeren. Echter, de emotionele rollercoaster waar ik op zit sinds mijn herval, ik dacht dat de serieuze bochten gepasseerd waren, maar niets is minder waar.


Over mijn situatie weet ik nog niks, al het nieuws dat ik momenteel heb, is verteld. Het is dus afwachten en rustig blijven tot volgende week. Maar vorige donderdag echter was ik HE - LE - MAAL over mijn toeren. Wanneer iemand waar je naar opkijkt omdat zij op schitterende wijze met de situatie omgaat, iemand waar je aan denkt wanneer je het moeilijk hebt, plots slecht nieuws krijgt na haar scan, dan slaat dat in als een bom. Een héle grote bom. Ik, die dacht dat ik mentaal ondertussen wat sterker was, heb dit weekend het onderspit moeten delven. Overdag lukte het nog om mijn gedachten te normaliseren, maar hierdoor werden de dromen er niet beter op. Ik ben niet pessimistisch, ik heb hoop en geloof in mirakels, ze gebeuren niet vaak maar ze gebeuren. Ondanks alles ben ik het zeker: hoop doet leven, nog steeds. Het lukt me alleen niet altijd, dit ook in een goed gevoel om te zetten.

Ook bepalend voor mijn humeur de laatste tijd: het gegaap van de mensen. Het ergert me steeds meer, dus zijn alle sjaaltjes gisteren in de wasmand gevlogen. Zonder sjaaltje naar buiten is wennen, mijn haartjes zijn echt nog kort en ik geraak maar niet gewoon aan mijn spiegelbeeld in de vensters, spiegels, etc. Al zeggen velen van niet, ik vind het ronduit lelijk en moet nog enkele maanden wachten tot ik me weer mezelf zal voelen wanneer ik in de spiegel kijk. Of hoe ook een kankerpatiënte zich aan niet-essentiële dingen kan ergeren en haar humeur erdoor kan laten bepalen. Ik heb nog veel te leren.