Mentaal was deze klap echter harder dan verwacht. Emoties die lang ondergedoken zaten, kwamen boven. Ik vrees dat ik nog wat tijd zal nodig hebben om alles een plaats te geven, maar hoe doe je dat? Moet ik nu een dag of 5 op een bergtop gaan zitten? Of moet ik een maand door de woestijn gaan trekken?
Wanneer ik enkelen moet geloven, moet ik gewoon blijven
bloggen. Dit zou zowel mijzelf als hen ten goede komen. Ik registreerde enkele
minder tevreden - ze zijn wel lief - bloglezers dat ze hun werkdag nu reeds anderhalve maand met
hetzelfde artikel moeten starten en dat ze dit graag anders zouden zien. Nu ja,
dan heb ik ander spannend nieuws. Ik heb er soms aan getwijfeld of die dag nog zou komen. Vanaf eind deze week ben ik officieel terug
in dienst, volgende week staat mijn eerste werkdag gepland na anderhalf jaar
strijden. Dus in plaats van de foto en een bericht, zal ik in levende lijve
verschijnen. En ik beloof het jullie, ik breng een kleine verrassing mee. ra ra ra... En nee, ik heb tijdens mijn afwezigheid geen lange baard
gekweekt... Tot gauw!