De eerste week van mijn derde kuur zit er op. Aangezien de
neveneffecten de spuigaten uitlopen, werd de chemodosis vorige week een beetje verminderd.
Ik moet nu 12 pillen nemen per dag in plaats van 15… En er komt nog eentje bij
van de dermatoloog, dus zitten we aan 13 ofwel 91 per week, dat zijn er toch al
14 minder.
Al moest ik mijn enthousiasme onmiddellijk bijstellen. Ik
hoopte dat de neveneffecten nu wel achterwege zouden blijven maar niets is
minder waar. Mijn lichaam begint duidelijk weer af te takelen, mijn energiepeil
begint weer te zakken, de misselijkheid overheerst élke voormiddag en bij mij
werkt dat op het gemoed. Wanneer ik geen kracht heb, raak ik vlugger
gefrustreerd door van die kleine belachelijke dingen. Dan raak ik gefixeerd op
de dingen die ik niét heb.
De dertiger, zoals ik, zijn leven zit normaal in de fase van
huisje, tuintje, boompje, kind. Nee, een huis kopen, dat lukt niet meer bij de
bank. En mijn kinderwens, ook die wordt weer minstens drie jaar achteruit
geschoven en dan moet ik nog hopen dat het niet allemaal teveel beschadigd is.
Ik besef dat mijn gezondheid belangrijkst is, maar ik zou zo graag gewoon zijn.
Gewoon naar mijn werk gaan, gewoon een gezin uitbouwen, gewoon een huisje
zoeken… Ik verlang om me te kunnen frustreren in alledaagse pietluttigheden
zoals files en een kind dat lastig doet in de winkelkar. Het wringt momenteel,
dus vlucht ik.
Afgelopen week ben ik gevlucht naar Frankrijk met twee goede
vrienden en Hobbit, mijn favoriete hond. Het weer was niet grandioos maar de
tijd en de compagnie wel. Het gaf me weer wat energie om verder te gaan ook al
raak ik steeds meer moe. Maar het moet, nog 4,5 lange kuren. Een evenwicht
zoeken tussen afreageren en verder gaan, een evenwicht tussen moeilijke
momenten en makkelijkere, een evenwicht tussen verliezen en winnen en niet
opgeven net zoals gisteren. BC Oostende versloeg alle tegenstand en werd na een
zware thriller eindelijk kampioen. Nu ik nog, ook ik wil winnen en kampioen
worden.