zaterdag 30 juni 2012

Ik hield het even niet meer gisteren. Om 11u waren we met de oncoloog afgesproken en om 12u05 zat ik nog steeds in de wachtzaal. Na enkele nachten onrustig slapen, slaan de vermoeidheid en de stress de handen in elkaar en hing ik figuurlijk aan het plafond. Ik zat te trillen in de stoel in de wachtzaal, de ogen wazig van de emotie en stress. Toen de oncoloog me uiteindelijk 70 minuten in vertraging kwam halen, liep ik trillend achter haar aan.

Na nog vijf extra minuten wachttijd in haar kabinet omdat ze nog een ander dossier in het secretariaat moest opvolgen en twee algemene vragen over de toestand van neveneffecten later, flapte ik het uit: ‘Dokter!!! Hoe zit het met mijn pet??!!’ ‘Ah ja, uw pet, ja die was goed…’ Kwestie van de opbouw naar de ontlading optimaal te laten verlopen. Ik heb gehuild ja, van opluchting. En uit de smsjes en telefoontjes die ik naderhand ontving, zijn ook op andere plaatsen kort na de middag de sluizen even open gegaan. Dat mensen aan je denken, met je meeleven, je steunen op welke manier ook, is hartverwarmend. Ik ben dankbaar met zoveel warme mensen om me heen.

Ik had niets aan het toeval overgelaten. Geluksjurk en sieraden aangetrokken, hARTSvriendin en partner mee, mama en papa hielden een kaarsje brandend, en ‘geslapen’ in de kampioenenshirt van BC Oostende. Allemaal onnozele dingen maar het zou maar eens moeten helpen? Niet? Toch ben ik niet euforisch. Ik durf niet meer. Ik ben al zoveel keer ontgoocheld geweest door mijn lijf dat mijn vertrouwen heel diep zit. Pas wanneer mijn petscan ook volgend jaar clean zou zijn, dan geef ik een feest. Nu zijn we nog voorzichtig. Voorzichtig optimist.

Optimist want nog een extra week ‘chemo-pauze’ van vijf pillen per dag. Volgende week pas trekken we terug op naar twaalf chemopillen per dag. Deze extra pauze omarm ik met alles wat ik heb. Ik geniet van enkele dagen met wat meer energie, van mijn schouders die wat minder last dragen, ik ga voorzichtig mijn reisje plannen, voorzichtig genieten van de ademruimte die ik krijg. Want in september is er een nieuwe grondige controle, hij staat aangevinkt op mijn kalender. We nemen kalenderdag per kalenderdag. Vandaag opgestaan, wéér een dag zonder kanker, scheurkalender genomen en met een voorzichtige glimlach volg ik de aanbevelingen voor vandaag op. Meer dan ooit besef ik ‘Carpe diem allemaal!’