De vriendschap met mijn wc-pot nam de afgelopen dagen
dermate grote proporties aan, dat mijn oncologe als ‘hartenbreekster’ optreedt.
Een weekje langer rust, wat zoveel wil zeggen als vijf chemopillen per dag in
plaats van de vooropgestelde twaalf. Nu, eerlijk gezegd, hoor je me voorlopig
niet klagen. Ik ben moe, heb pijntjes en kan dit extra weekje wel gebruiken.
Volgende week zal sowieso zwaar genoeg zijn. Maandag heb ik mijn petscan die
opnieuw gaat checken voor uitzaaiingen, pas vrijdagmiddag krijg ik mijn
uitslag. Ik denk dat ik tegen donderdag al aan het plafond hang van de stress.
Ik hoop zó dat ik mij vrijdagavond eens mag laten gaan, dat ik eindelijk eens
goed nieuws krijg!
Want goed nieuws, dat werkt verslavend. Na maanden van
ongemakken en slecht nieuws, kreeg ik eindelijk nog eens een deel van de koek,
van de ‘goed nieuws’-koek. Ik heb gehuild van blijdschap, ik lag eens wakker
van iets positief, stond eens op met wat energie, ik ben vereerd en al
apetrots! Binnenkort ken ik alle figuurtjes van Studio 100 uit mijn hoofd en is
mijn favoriete uitstap van het jaar een dagje Plopsaland.
Ik word meter! Nee, geen gewone, Mega Cindy wordt een Mega
Meter. Ik heb haar nu al zoveel te vertellen, zoveel te tonen, zoveel dingen
die ik met mijn metekind wil doen. Maar vooral ik zal haar tonen wat belangrijk
is in het leven, er altijd voor haar zijn en tonen dat je nooit mag opgeven.
Eindelijk ben ik nog eens gewoon Cindy, niet Cindy die
kanker heeft/had. Ik heb een nieuw doel in mijn leven, een extra stimulans om
niet op te geven. Ik krijg een ongelofelijk cadeau van N&P en koester dit
enorm. Nu nog de bevestiging op papier volgende week vrijdag, dan hoor ik er
voortaan in de gewone wereld weer even bij.