dinsdag 29 mei 2012

Het is even geleden dat ik schreef maar ik werd constant heen en weer geslingerd tussen optimisme en frustratie. Elke dag kwam er iets bij, maar het weer verplicht me om positief te blijven, toch wordt het zwaar. Aan 388 pillen zit ik nu, onderweg ben ik er ergens 5 vergeten te nemen en ‘dankzij’ mijn operatie heb ik 60 niet moeten nemen. Maar al bij al is dit een mooi gemiddelde na vijf weken. En alle pillen tegen de neveneffecten reken ik niet mee, dat zou zeuren zijn. Van zeuren – in de andere betekenis - gesproken, ik besef dat ik eigenlijk relatief gezien nog geluk heb.

Sommige moeders vermoorden hun kleine om het te ‘behoeden’ voor iets slecht, gruwelijk. Ik heb gelukkige andere beschermengelen. Terwijl mijn hARTSvriendin mee gaat om mijn definitieve prothese te kopen, slaagt ze er ook in mij een passend badpak en zwemprothese cadeau te doen. De andere vriendin gaat binnenkort hun huisje in Frankrijk poetsen, en ik mag gewoon mee om enkele dagen aan het zwembad te liggen. De ene rustige namiddag met vriendinnen volgt de andere op. Ja, ik ben misselijk, en ja, ik moet vaak naar het toilet spurten, en ja, ik moet veel pillen slikken, en ja mijn voeten doen zeer maar echt zeuren, nee, ik heb het recht niet.

Al komt opgeven met de pillenkuur steeds dichterbij. Bijna alle ongemakken die in de bijsluiter staan, zijn ondertussen de revue gepasseerd. De aften groeien weelderig, de blaren kweken voort, de pukkels rukken op en de pijnlijke voeten blijven me beperken. En dan heb ik het nog niet over de verontrustende wc-bezoeken, de keren dat ik wakker lig en de misselijkheid die met de regelmaat van de klok toeslaat. Enkel een maagbloeding door de pillen mankeer ik precies nog… En dit nog voor de komende vier maanden? I don’t think so. Als mijn scan binnen drie weken clean blijkt te zijn, vliegen ze in een doos. Dan neem ik drie maanden rust voor mijn lijf tot aan de volgende scan. Dan ga ik eindelijk eens genieten van de zon en ga ik terug op zoek naar wat energie, dan wil ik eindelijk eens een paar maanden waar ik recht op heb. Dan wil ik na bijna drie jaar, bijna ononderbroken behandeling en ongemakken, een paar maanden zónder ziekenhuis, zónder prikken, zonder pillen, zónder ongemakken, dan kan de zomer eindelijk eens beginnen voor mij. Het wordt eens tijd.