zaterdag 31 december 2011

Ik straal, letterlijk en figuurlijk! Na tien dagen dagelijks vijf minuutjes op de fiets, voel ik al de gevolgen. Mijn spieren zijn minder stram en mijn fysiek is duidelijk beter geworden al is dit laatste uiteraard relatief. Naar de winkel gaan, een beetje snuisteren in de winkelstraten van Brugge met mijn hARTSvriendin, het lukt allemaal terug.  Al twijfel ik er eerlijk gezegd aan dat mijn energie nu aan dat fietsen lag, eerder die deugddoende ‘hot stone’-massage ervoor denk ik J.

Kerstavond was ook reuzefijn. Lekker eten, leuk gezelschap en ouders die hun creativiteit los lieten bij het inpakken van de centjes leidde tot de nodige hilariteiten. Kerstdag was ook al top, met cadeautjes, cadeautjes, cadeautjes, cadeautjes… Nadat pepe met veel bewondering en enthousiasme de eerste kadootjes had gevolgd, vielen zijn oogjes bijna dicht tegen de laatste. Schattig toch!? Nee, voor mij was Kerst dit jaar onvergetelijk gezellig.

Het was die energie die ik nodig had, om de volgende dagen door te maken. Uiteindelijk hebben ze er drie weken over gedaan tussen mijn eerste consultatie en mijn eerste bestraling afgelopen woensdag 28 december. Vraag me niet hoe dit kan en waarom dit allemaal zo lang moet duren. Eerst bleek teveel van longen mee bestraald te zullen worden, dus werd er een alternatief gezocht; heel lokaal bestralen. Maar dit bleek ook al geen sinecure aangezien mijn slokdarm en opnieuw de longen wel heel dicht in de buurt liggen. Na wat heen en weer gerij naar het ziekenhuis heb ik uiteindelijk mijn definitieve bestralingszone. Eindelijk.

Extra info bij de foto; enkel de lijnen die niet doorstreept zijn, tellen… Maar ook hier kunnen we iets van mijn streepjes leren, ja echt! Wat doe ik dus op de laatste dag van het jaar? Op de lotto spelen natuurlijk, blijkbaar is een beetje gokken dezer dagen precies in…
Ik wens jullie en vooral mezelf veel succes met de lotto vanavond en uiteraard een gelukkig en heel gezond 2012! Let’s party!

vrijdag 16 december 2011

Met volle teugen heb ik er van genoten, van die herwonnen energie; kerstmarkt, shoppen,... Zodra ik merkte dat mijn lichaam wat mee wou, heb ik letterlijk alles afgespoeld. Ik nam de tijd in de badkamer en denk dat mijn scheermesje vooral veel lucht heeft kortgewiekt in plaats van haartjes, maar het is het gedacht dat telt. De lekkere schrobbeurt met aanvullende hydraterende crème, maakten dat ik mentaal een hoofdstuk echt kon afsluiten. Dit in combinatie met mijn auto die ik terug wakker heb geschud, maken me helemaal voorbereid op de blauwe mannetjes die op sommige hoeken van de straat staan om te “snuffelen” met hun ding.
Een bezoek aan het ziekenhuis om mijn fysiek na te kijken, zette me echter weer met de voetjes op de grond. Een dokter die me waarschuwt dat veel en vroeg terug actief zijn, mijn kans op herval kan vergroten en een wandeltest in een ziekenhuisgang, waar andere patiënten op stoelen hun beurt bij de dokter zitten te wachten en me dus 6 minuten kunnen bestuderen….maken me weer klein en breekbaar. De uitspraak van die dokter wordt door mijn andere dokters gedeeltelijk tegengesproken maar ondertussen zit de schrik er wel in. Hoe weet ik nu wanneer ik té veel doe want heb geen fysiek meer dus opbouwen doet sowieso een beetje pijn… 2 min fietsen? 5 min fietsen? Kortom, ik laat me leiden door een professioneel en hoop dat die het wel weet, want zelf verantwoordelijk zijn voor tweede herval, daar heb ik geen zin in.
Soit, eerst de volgende fase, de bestralingen. De lijnen worden deze namiddag definitief getekend op mijn lichaam en weet je dat ik hier eerlijk gezegd blij om ben? Blij omdat er nog lijnen gezet worden en ik straks alles dagen naar het ziekenhuis mag komen om bestraald te worden. Blij dat ik nog behandeld kan worden. Blij dat ik màg gaan. Blij dat ik straks ‘stralen’d de feestdagen mag vieren met vrienden en familie in warmte en gezelligheid want meer dan eens besef ik door twee gebeurtenissen deze week dat ik dankbaar moet zijn dat ik er nog ben. Ik ben me ervan bewust dat anderen die kans niet meer krijgen. Intens genieten, dat is gewoon mijn plicht. Kl*tegekken die denken dat ze met hun geweer op andere mogen schieten en kl*tekanker.

woensdag 30 november 2011

‘Woeaarde landguenoten, eerst en voeral wil ik jullie bedaanken voor jullie gueduld…’ De crisis die er heerste, lijkt momenteel gedeeltelijk bedwongen. Ondanks dat we nog enkele zware periodes voor de boeg hebben, kunnen we spreken van een tweede succes. Na de operatie in juli, is nu de chemoperiode officieel achter de rug. Het sluiten van een akkoord ging vlotter dan verwacht. Eerst en vooral heb ik de minister van Chemotherapie bedankt voor bewezen diensten, en verbannen naar de planeet Mars. Onmiddellijk heb ik de minister van Energie en Optimisme opgedragen zijn taak opnieuw op te nemen. Het ministerie van Ziekteverdelging blijft de nodige middelen behouden maar de werkdruk zal toch merkelijk verlagen op het kabinet.
Tevens werd een minister van Haarwerken aangesteld. Deze laatste heeft zelfs al haar eerste opdracht vervuld meer bepaald in de regio Nek en Oor waardoor we goed voor de dag komen voor de buitenwereld, al is het weliswaar nog met een muts.
Dat brengt mij meteen bij het kabinet van de minister van Mutsen, Sjaaltjes en andere rariteiten, deze kreeg haar opzegtermijn. We vermoeden dat het kabinet tegen midden maart opgedoekt zal zijn. Tevens kunnen we al blij meedelen dat we een overnemer hebben gevonden voor de middelen. We vonden de algemeen directeur van het Agentschap voor de Mutsenschuldenlast bereid om alle onroerende middelen over te nemen:

Eindelijk kunnen we een zware periode afsluiten, eindelijk gaan we vooruit. Leve het Cindy-akkoord! Leve de Cindy-landburgers! J

donderdag 24 november 2011

Liefste Sint,
Zoals elk jaar stuur ik u voorbeeldig een brief. Laat me u eerst bedanken voor het lekkers van vorig jaar. Dit jaar echter, heb ik veel uit te leggen.
De eerste maanden van 2011 gingen heel goed; ik deed extra mijn best op mijn werk, maakte veel plezier met collega’s en heb regelmatig tijd gemaakt voor mijn vrienden en familie. Ergens begin juli is het verkeerd gegaan. Vanaf toen heb ik wel wekelijks gevloekt en dit is tot op heden enkel  nog erger geworden. Ik heb ook vaak gehuild en ben regelmatig kwaad geweest. Vrienden, familie maar vooral mijn naasten hebben hier hinder van ondervonden; ik heb weinig tijd kunnen maken voor hen, ik beantwoord sms’jes en e-mails laat, ga niet in op uitnodigingen van feestjes omdat ik de energie niet heb.
Nu is mijn verlanglijstje ondanks dit alles toch behoorlijk…  Een broodbakmachine of een wake-up light alarm of wat leuke lingerie of een jurkje van u weet wel welke winkel of schoenen of een reisje naar Amerika of op het einde van het jaar een skireisje of … En misschien nog wat lekkers? Ferrero Rochers, nic nac, melkchocolade van côte d’or met die nootjes en dat olifantje op, zeevruchten, van die zebrakoekjes, en voor de vitamientjes mandarijntjes of zo ..
Of wacht Sinterklaas, ik heb eigenlijk nog een beter idee. Vergeet bovenstaande maar allemaal. Geef mijn zo’n pilletje, u weet wel, daar ergens diep in uw zak, op het doosje staat ‘voor een gezond leven’ . Als ik dat zou kunnen krijgen dan beloof ik u dat ik vanaf nu alles zo goed mogelijk zal doen, altijd alles zal blijven geven en alles met liefde zal doen. Als bewijs van mijn inzet ga ik deze namiddag al extra mijn best doen tijdens mijn zesde (twaalfde) en hopelijk laatste chemo. Promised.
Dank u Sinterklaas.
Cindy

donderdag 10 november 2011

Op het einde van mijn vijfde chemo vorige week donderdag vroeg mijn oncologe of het ging, ik zei ‘ja, maar….’ Ze was uiteindelijk blij dat ik niet wou opgeven en wil proberen om minstens nog 3 weken door te gaan tot de laatste. Ze gaf aan dat er vele zijn die hun 6de (ofwel 12de ) kuur niet meer willen komen halen. Wel eerlijk gezegd, nu een week later, ik begrijp het. Fysiek zit ik echt op een historisch dieptepunt, mijn lijf heeft moeite met de trap, ik zie soms scheel van de migraine, mijn maag wil niet meer verteren, mijn lippen en mond zijn pijnlijk en ik voel me opgeblazen gelijk een ballon, een ballon van beton.
Mentaal weet ik wel wat me te doen staat maar de emoties spelen me op. Buiten is het nog half zomer, half herfst, maar bij mij is het putje winter. Ik wapen me met een dikke muts want het stormt in het hoofd, dikke sokken want ik heb het steeds koud en aangezien het water steeds hoog staat, permanent overstromingsgevaar, is een pakje zakdoeken ook al vast onderdeel van mijn overlevingskit. Verder vind je in de kit nog keelpastilles, dafalgan forte, motilium, slaappilletjes…  Onderweg op mijn kruistocht  vind ik vooral veel rekeningen op mijn weg, en mijn compagnon de route de mutualiteit blijkt nu ook minder sterk dan verwacht. Hij werkt maar voor 40% van mijn loon meer mee… Maar ik moet verdergaan, zie het eindpunt nog niet, weet dat het zwaar is en nog zal zijn maar ik weet dat ik niet mag opgeven. Ik moet, ik moet, ik moet, elke dag komt het lichtje een beetje dichter, hoorde ik al maar iemand roepen dat het zo ver was, was het maar al wapenstilstand.

woensdag 2 november 2011


Bijna exact twee weken windstilte. Een gebrek aan inspiratie, een gebrek aan zin om te schrijven, te mailen of te smsen. Ik wist gewoon dat mijn volgend stukje wat gefrustreerd ging zijn, wou jullie dit besparen. Maar het blijft maar duren. Het ziek zijn werkt op mijn systeem. Het is maar goed dat ik morgen nummer vijf kan gaan halen want het mag stoppen, heb het gehad, ik wil de chemo achter de rug hebben. En liefst zo snel mogelijk. En dan, dan kunnen we nog eens onder de scanner om te kijken of er nog vuiligheid zit. Weer zo’n moment om naar uit te kijken… En dan beginnen we aan de bestralingen voor een week of zes en daarna…

Ik besef dat ik eigenlijk niet zo ver mag denken, het maakt me moedeloos. Ik moet gewoon dag per dag invullen met leuke dingen. Maar de minste tegenslag, de kleinste opmerking echter brengt me van mijn melk omdat ik bijna op mijn tandvlees zit. Terwijl ik de ene avond dans tot ik er bijna bij neerval en geniet van de mensen om me heen, moet ik de week erop bij de fuif ter afsluiting van de vakantieweek van de kankerliga forfait geven. Ik slaag er niet in om langer dan twee nummers te dansen. Ik ben moe moe moe! Permanent doseren werkt deze kuur extra op mijn gemoed. Ik ben geen mens om in de zetel te hangen na wat actief zijn, ik ben geen mens die veel moet slapen, ik ben geen mens om na 1 km wandelen uitgeput te moeten rusten, ik ben niet de mens die het graag wat kalmer aan doet, ik ben niet de mens om afspraken met vrienden bijna een maand verder te moeten inplannen omdat ik moet doseren. Momenteel moet ik iemand zijn, die ik niet ben. Fuck de kanker.

donderdag 20 oktober 2011

Ik denk dat we bijna kunnen spreken van 4 down! Maar één keer ben ik mijn geduld verloren, en was ik gefrustreerd en kwaad op mijn lijf, maar knuffels en wat tranen luchten op. Dat heb ik ondertussen door. En wat ik nog door heb; marginale televisie doet je glimlachen en doet de tijd vlugger voorbij gaan.
‘Astrid in wonderland’, ‘Oh Oh Cherso!’, ‘Exotische liefde’, ‘De spoedafdeling’, …. ik noem er maar een paar op. Vraag me er iets over en de kans is groot dat ik weet waar je het over hebt. Wanneer je betreffende programma’s bekijkt, krijg je instant een rode blos op je wangen en een –soms pijnlijke- glimlach op je gezicht. Kortom die tv doet mijn gezicht ondanks de chemovermoeidheid er alvast véél beter uit zien. Ik ben blij dat ik eindelijk mijn koppigheid wat heb laten varen en mijn lichaam de rust gun die het nodig heeft in de zetel. Dit gecombineerd met een heerlijk dessertje mmmm

Dit alles maakt me zelfs stiekem wat blij. Tja kijk, dit is een heus ruilsysteem.
Ten eerste stoppen mijn gedachten met denken. Ik ruil de gedachte (negeer) dat ik eigenlijk ernstig ziek ben en doe alsof ik gewoon lui ben geworden. Plus ik besef dat ik gestopt ben met denken. Aan de hand van sommige programma’s merk ik dat individuen gewoon geen aan-knop maar enkel een uit-knop hebben. Ten tweede merk ik dat ik niet alleen ben met een vervelend lijf, er zijn er die het even erg en soms erger te verduren krijgen. Ten derde merk ik op dat iedereen vooral op zoek is naar warmte en genegenheid, en laat ik dat nu net hebben. Conclusie van het verhaal, ik ben eigenlijk stiekem een beetje gelukkig. 1 ding wil ik nog ruilen, die kankercellen die er eventueel nog zitten. Gezien ik als vrouw gemiddeld toch zo’n 140 000 haartjes bezit, en ik zag op het nieuws dat de ruilhandelkoers momenteel 1 tegen 1027 staat, ruil ik vanaf heden meteen elke tumor die we nog vinden in. U mag beginnen met de haren van mijn benen J

donderdag 13 oktober 2011

Ik heb het er van genomen in mijn ‘goede week.’ Bijna elke avond was ik op toer, het ene al meer succesvoller dan het andere. Buitenkomen is weer mensen ontmoeten, vaak mensen die je al even niet meer hebt gezien. Keer op keer worstel ik met het ‘zoen- en knuffelgedeelte.’ Eigenlijk mag ik niet, maar het is zo verleidelijk omdat iedereen de aanzet geeft. Telkens denk ik, eentje kan geen kwaad maar tegen het einde van de avond ben ik de trotse ontvanger van een aantal zoenen en knuffels waarvan mijn oncoloog met haar ogen zou draaien. Mensen zeggen dat ik er goed uit zie. Ik begrijp wat ze bedoelen maar toch vind ik het keer op keer bizar dat ze tegen iemand die er wat opgeblazen door de cortisone en kaal is, zeggen dat ze er goed uit ziet. Zelfs zo goed blijkbaar, dat wanneer ik vermeld dat ik moeite heb met de kilo’s die erbij komen onder andere door de cortisone en de menopauze, iemand me op de man af vraagt of ik zwanger ben. ‘Huh? In mijnen toestand met mijn chemotherapie?  En met de menopauze die ik zonet vermeldde? Nee meneer, ik ben niet zwanger… Deze vraag spant voorlopig de kroon, ik bevestig bij deze dan ook officieel dat ‘stomme vragen’ wel degelijk bestaan.
Nu ja, ik laat het niet aan mijn hart komen en focus me op de volgende BERG. Deze namiddag chemo 4, oftewel chemo 10 wanneer we alles in beschouwing nemen. Na deze middag kan ik eindelijk echt aftellen. Ook deze strijd zullen we halen. Al mag ik dan niet het voorbeeld volgen van BC Oostende gisteren tegen Mons oftewel BERGEN. Mijn abonnement op chemo kreeg ik cadeau, dat van de basket heb ik zelf gekozen, maar 1 ding is duidelijk gemeenschappelijk; berg of bergen: ik haat verliezen!

woensdag 5 oktober 2011

Ziek zijn, maakt je weer een beetje kinds. De aanpassingen zijn zowel fysiek, mentaal als in je omgeving waar te nemen. Door de chemo is mijn concentratie niet zo goed meer en kan de vermoeidheid plots toeslaan. Met de auto rijden, wordt dus niet meer gedaan. Zo zijn we in één stap terug - 18 jaar. Doordat mijn hormonen in de war zijn, dender ik soms van euforie rechtstreeks naar frustratie en omgekeerd, leve de stemmingswisselingen. We noteren - 14 jaar. Ook fietsen doen we niet meer gewoonweg omdat het te vermoeiend is. Dat maakt dat we aan - 5 zitten. En mijn smaak is zodanig veranderd dat ik vele dingen niet meer lust. Elke keer iets nieuw is afwachten. En wat zegt een mama dan tegen haar kind: ‘ Proef het eens, en als je het niet lust, spuw het uit.’ We zitten dus aan de leeftijd - 2. Euhm wat we in de eerste twee levensjaren leren, lijkt me nogal belangrijk, misschien moet het nu stoppen? J
Nu, het voordeel van een -2-jarige is dat het bruist van de energie, zeker als het goed heeft geslapen. En laat dat nu net dit weekend het geval zijn geweest. Voor het dansfeest van mijn zus en schoonbroer deed ik een ‘partynap’ tot 16u30, een grandioos idee bleek dit achteraf. Dit in combinatie met een extra bruistablet, deed me doorgaan tot 1u. Heb gebabbeld, gelachen en gedanst, wat een heerlijk gevoel om weer even een normale avond te hebben.

Dus om in het thema van het nieuws te blijven: mijn aandeel is in vergelijking met vorige week enorm gestegen op de beurzen, zeker + 75%; ik speel weer mee. ‘Bad bank Sick Cindy’ is afgesplitst -voor even-, Cindy lijkt ‘gezond’. En het wordt de komende week alleen maar beter, dus investeerders, kom maar op J

dinsdag 27 september 2011

Ik begrijp het niet. Het is dan ook vreselijk stom. Aan alles zijn twee kanten, maar echt aan alles. En ik slaag er niet in, die ene kant te negeren. Chemo 3 is wonderwel bijna voorbij, wat wil zeggen dat de helft van de chemo’s er op zit. Eigenlijk moet ik dus een beetje blij zijn maar waarom zegt mijn vermoeide lijf en geest dan ‘pff, nog eens zoveel, wij zijn eigenlijk al een beetje moe.’ Dubbel dus.
Zondag kreeg ik mijn gedachten ook al niet zoals ik ze wou. Ik voelde al toen ik opstond dat het beetje energie dat ik had, er tegen de middag uitgeperst zou zijn. In plaats van blij te zijn om dat beetje energie, was ik ontgoocheld in mijn eigen lijf. Dubbel dus. Gelukkig heb ik ongelofelijke mensen rondom mij die me keer op keer oppeppen. Eenmaal aangekomen kon ik alles over me laten gaan; tussen 9u en 11u kwam iedereen toe, het was druk, overweldigend. En opnieuw was er een verrassing… ik heb nu gewoon mijn eigen logo!

Ik ben er dolgelukkig mee, ik vind het een geweldig idee, maar eigenlijk wil ik vooral dat ik me gauw ook Mega Cindy kan VOELEN. Dubbel dus. Terwijl al de lopers onder het motto ‘ Een voor allen, allen voor het afscheren van de snor van nonkel Eddy’ vertrokken, bleef ik een beetje verweesd achter. Vorig jaar was IK nu aan het lopen. Vorig jaar had IK nu met een rode kop en puffend de 6 km uitgelopen. En nu, nu hou ik me koppig recht, weiger voorlopig om in die rolstoel te gaan zitten en moedig iedereen aan. Wanneer de wandeltocht dan eindelijk start, moet ik toch plooien. Mentaal wil ik zo graag, maar fysiek lukt het gewoon niet meer. Ben blij dat zoveel mensen rond me heen meewandelen, dat er zovelen me willen duwen, maar het is keihard. Dubbel want ik besef, ik KAN vandaag gewoon geen 3 km meer wandelen. Wanneer de laatste rechte lijn in zicht is, beslis ik koppig om het laatste beetje energie er uit te persen. No way dat ik in een rolstoel over de eindstreep ga waar vrienden me staan op te wachten en toe te juichen. Blij, dat ze blij zijn voor mij, triest omdat IK eigenlijk HEN moet feliciteren. Dubbel.
Nog één dubbelnieuwtje van dit weekend moet ik nog vermelden; mijn resterende klieren onder mijn rechteroksel zijn na iets meer dan 2 jaar terug in actie geschoten, ik zweet dus weer langs beide kanten. Dubbel kan dus ook goed zijn…

donderdag 22 september 2011

Ik heb een mentaal kliksysteem om door te gaan. Jammer genoeg is het systeem niet bestand tegen virussen...
Het was fijn de afgelopen dagen want ik liep weer langs 't straat. Met onverwachtse kaarten van mijn tante kon ik met 5 vrienden naar de Davis Cup in Antwerpen. Extreem vermoeiend maar zondag was aangevinkt als rustdag, met andere woorden voorbereidingen treffen voor de Race for the Cure in mijn eigen mini-verdeelcentrum.

Maandag ben ik echter snipverkouden opgestaan maar dat kon me niet verplichten tot twee volle dagen rust, dus dinsdag een lunch met de collega's. Ik vertelde al, ik heb de job van mijn leven. Nu wordt ook letterlijk duidelijk dat dit gevoel ook beïnvloed wordt door de collega's. Zelfs nu, nu het zo druk is, wordt ik niet vergeten. Ze waren blij dat ik er bij was, stuurden me de afgelopen weken mails, sms'jes, en uit goede bronnen vernam ik spontaan dat bij de voorstelling van de nieuwe structuur van de school gisteren, ook mijn foto op de powerpoint stond. Dit zo veel! Al die dingen zorgen voor mentale systeemversterkende klikjes.

Maar af en toe crasht mijn kliksysteem. Ik hou vol door niet teveel te denken want dan dreig ik pessimistisch te worden. Mijn laatste virus werd veroorzaakt door een, welliswaar goedbedoelde, vraag naar prognose. Met andere woorden: " hoeveel kans heb ik volgens de wetenschap om dit beest een tweede keer te overleven". Geen klik maar slik. Heb onmiddellijk gevraagd om het gesprek van thema te veranderen. Klik. Klik. Klik. Dacht ik. Het virus zat echter al binnen.
Laat duidelijk zijn, er zijn weinig cijfers bij een herval, en nee ik heb ze niet en ga ze zeker niet googlen. Ik wil het niet weten, bij die cijfers heb je namelijk ALTIJD 2 groepen... Vannacht is mijn systeem gecrasht. En zwaar. Ga ik dit overleven? Weet iemand meer? Denken de mensen dat ik dit niet ga overleven? Oh nee, is het daarom dat iedereen er zo massaal wil zijn voor mij? De race is zo'n succes, de iPad, al het bezoek... Crashen, zwaar crashen.
Gelukkig slaap ik geen enkele nacht meer alleen sinds de diagnose. We probeerden het virus te bannen, maar kregen het enkel onder controle en het zit nu ergens bij de spam. Klaar om waarschijnlijk nog een paar keer mijn systeem aan te vallen. Dus volgende doelstellingen; mijn mentaal systeem vlug nog wat versterken de komende dagen, niet evident want ik moet chemo 3 deze namiddag gaan halen. Geen andere keus dus; doorgaan. KLIK. zucht.

woensdag 14 september 2011

Energie! Energie! Energie! Oh wat koester ik jou! Terwijl ik drie weken geleden net uit het ziekenhuis was ontslagen en me moest focussen op nog meer rusten zodat ik klaar was voor chemo 2, heb ik nu naar aanloop van chemo 3 precies een gans ander leven.
Het begon al dit weekend met visite van vrienden, familie en een bezoek aan open monumentendag. Dat ik terug in staat was me te concentreren bij gesprekken, leidde tot echte actie. Mijn agenda op mijn IPad werd uitgetest en goed ingevuld. Maandag rustig opstaan, ontbijten, opruimen en dan de kers op de taart: strijken! Maar liefs anderhalf uur heb ik genoten van het feit dat ik fysiek terug in staat was om iets te doen. Gisteren twee uur lang genoten van een babbel met ontbijt, en daarna twee uur zoeken naar de juiste studiekeuze met een dochter van een vriendin. Ik moet eerlijk bekennen dat ik na de middag de hamer heb gevoeld. 13u30 – toenk in de zetel J Gelukkig zijn er werken in de straat, anders lag ik waarschijnlijk nog te slapen. Maar na mijn Boldy-sleep (vroeger was het een beauty-sleep…) was er helemaal geen houden meer aan. Een bezoekje aan de collega’s en daarna nog eens naar de jaarbeurs in Gent, maakte mijn dag compleet. Ik was doodop maar voel me weer goed, ik kan weer onder de mensen komen, en laat dat nu net hetgeen zijn wat ik zo graag doe.
Al moet ik mezelf nog een klein beetje bijsturen. De verleiding om iedereen te zoenen en te knuffelen is moeilijk te weerstaan. Maar eigenlijk kan dit geen kwaad denk ik dan. Weet je nog; gezonde mensen hebben 5000 à 6000 witte bloedcellen, 1500 is het minimum om te vechten tegen infecties. Wel 3 weken geleden had ik er nog 200. Voor kanker hebben ze nog geen spuitje maar hiervoor wel. De witte, die zijn vandaag dankzij die venijnige prik met maar liefst 40 000 J Dus denk ik; laat al die knuffels dus maar komen, niet dokter?

vrijdag 9 september 2011

Alle dagen zijn voor iedereen anders. En weet je wat, iedereen vloekt. De ene ergert zich om de eerste snottebellen waarmee de kleine sinds de opstart van school naar huis komt, een ander is gefrustreerd omdat die pipo voor hem in het verkeer niet deed wat hij moest. De ene is kwaad op die collega die alweer zijn e-mails niet beantwoordt, de ander kreunt omdat het altijd dezelfde zijn die het initiatief moeten nemen. Maar oef, het is vrijdag, weekend, hopelijk raken we tegen maandag uitgerust en hebben we alles weer onder controle.
En ik, ik lach en ben blij dat ik niet alleen ben. Maar ik, ik heb wel iets speciaals om me aan te ergeren. Hou jullie vast: ik heb de Chemo-blues! Ik geef even de voorlopige persoonlijke definitie: ‘De Chemo-blues is een frequent voorkomende post-cytostaticale reactie die optreedt binnen 3 tot 10 dagen na het infuus en slechts enkele uren tot dagen duurt. De symptomen variëren van persoon tot persoon: wenen met duidelijke reden, frustratie en kwaadheid, bang niet in staat te zijn de kanker te verslaan, slapeloosheid en sombere gedachten zijn de meest voorkomende.’
Nu heb ik mezelf zonet als onderzoeker gepromoveerd en kwam tot de volgende voorlopige therapie;
Het is belangrijk om het probleem te erkennen en bereid zijn er over te spreken.  Bij deze. Done. De slapeloosheid en angst kunnen indien nodig behandeld worden met een lage dosis tranquilizer. Dokter - apotheek – tching tching - slik. Done. De omgeving speelt een belangrijke rol: ze moet aanwezig zijn en u ondersteunen. Knuffel 1 – knuffel 2 - … Done. De periode wordt best ritueel afgesloten met het bakken van een taart.

DONE. En nu weekend! X

dinsdag 6 september 2011

Het optimisme moet af en toe plaats ruimen voor frustratie. Niks smaakt nog na mijn laatste chemo maar ik heb wel honger. Wanneer iets lekker ruikt, vlieg ik er aan om me dan te concentreren om niet te wurgen. Ik zou zo graag weer eens met smaak eten. Niet dat ik geen keuze genoeg heb, integendeel, de voorraadkast is een halve delhaize maar mijn smaakpapillen zitten kapot. Zin in iets lekker, niks die smaakt en een permanente zure smaak in mijn mond. De kauwgom vliegt er door, al helpt ook dàt maar half.
Dan maar naar buiten denk ik dan, het is toch al dinsdag. Maar opnieuw frustratie. Na amper twee winkels zit ik er compleet door. Gewoon iets omgeruild en wat beleg gehaald, en ondergetekende zit kotsmisselijk en onderuitgezakt in de auto. Naar huis dan maar en de ganse namiddag in de zetel gelegen. Eruit komen is zwart voor de ogen, no option dus. Een boek lezen, e-mails nakijken of mijn IPad wat beter leren kennen, het lukt niet. Proberen slapen in bed denk je dan, nee, daar ben ik te koppig voor! Wat moet ik anders vannacht liggen doen?
En dan krijg je een klein telefoontje van de mutualteit.’ Mevrouw, u heeft uw deeltijdse werkhervatting nog niet ingediend!? U hebt in het hospitaal gelegen en hebt uw aanvraag nog niet ingediend. Ik moest meegeven van de adviserende geneesheer dat u dit moet aanvragen hé.’ ‘Euh, pardon? Ik vermoed dat er een vergissing is mevrouw, ik ben zonet hervallen van borstkanker.’ ‘Ah, ok, en wanneer gaat u terug beginnen werken?’ ‘Euh, ik heb net mijn tweede chemo gekregen, mevrouw’ ‘Ah, oei, het zal een vergissing zijn. Sorry voor het storen. Nog een prettige dag verder.’

Dus toch maar even in dat bed en mijn ogen dicht doen… Het is toch zo dat dit vlugst over gaat, niet?

vrijdag 2 september 2011

1 september, een spannende dag voor 1,2 miljoen kids. Blijkbaar behoor ik ook nog tot die categorie, what an exciting day! Niets vermoedend laat ik me helemaal niet opjagen door de file in de badkamer. Wanneer we daarna ook nog meermaals vast staan in de straten die volgelopen zijn met fietsers, voetgangers, wagens die doordat het de eerste schooldag is, net dat tikkeltje nerveuzer zijn, zelfs dàn laat ik me niet uit mijn lood slaan. 40 minuten kom ik te laat toe in het ziekenhuis voor chemo 2, alles onder controle, relax!
Nietsvermoedend loop ik naar mijn vaste suite op de dagkliniek, en ben méér dan verrast. Niet 1 verwachte vriendin maar liefst zes vrienden staan me op te wachten om samen te ontbijten. Puur genieten om zo binnen te komen, maar blijkbaar was dit nog maar een begin. Terwijl Ansy een mooie toespraak voorleest, besef ik dat een zotte doos, minstens even zotte vrienden heeft blijkbaar. Uiteindelijk mag ik een pak, in een superleuk versierde zak, uitpakken. Ik verwachtte allemaal mailtjes met leuke woorden maar kreeg een shock van mijn leven: een gepersonaliseerde IPad! ‘Dit is er echt over!’ flitst door mijn hoofd. Nadien komt die zin die dag nog honderd keer over mijn lippen. Ik beefde nog meer dan een uur na, nog voor de ijshandschoenen er waren, en verkeerde een ganse dag in een euforische roes.

Dat mijn bloed goed stond, verbaast me niks. Ze hebben het getrokken nà de verrassing. Dat mijn chemo vlot is binnengelopen, eerlijk gezegd, ik heb er niet veel van gemerkt. Ik heb moeten bekomen, heb de lijst van vrienden die hun centje hebben bijgedragen wel 10 keer gelezen. Ik was gisteren zwaar onder de indruk, compleet in extase. Ik kan dit nooit terug doen, lieve vrienden. Niet enkel het materiële maar dat Ansy dit initiatief nam en er zo velen op gereageerd hebben, ervaar ik als intens geluk. Ik kan niet verwoorden hoe fenomenaal dit is, en ik kan dit nooit terug doen. Ik zal jullie niet teleurstellen en dit grote kado handig gebruiken om kracht, en energie te vinden om de strijd aan te gaan.
Wat een zotte fenomenale dag was het. En ja, blijkbaar krijgt zelfs een IPad mijn gedachten niet normaal, ik hou mijn streken, ik moet eerlijk opbiechten dat ik dus eigenlijk uitkijk naar de volgende chemo J Jullie zijn goed bezig. MERCI.

maandag 29 augustus 2011

Ik dacht dat ik na dit weekend een spectaculair emotioneel bericht ging schrijven, maar niets is minder waar. De ramptoeristen moeten bij Miss Irene zijn, niet hier.
Zaterdagvoormiddag werd mij en petit comité de navy-look aangemeten. Er kwam geen traan aan te pas. Daar kunnen twee verklaringen voor zijn. Ofwel waren ze in het ziekenhuis al gevloeid, ofwel voelde ik me supergoed omringd op het moment zelf en maakte de blijdschap om zoveel vriendschap en warmte, het vloeien van tranen onmogelijk.
Het knippen en trimmen is één ding. Daarna komt de confrontatie met je nieuwe look. Bewust heb ik alle spiegels vermeden bij het knippen en ook toen ik mijn nieuwe hoofd wou wassen in de badkamer. Maar een grote propere doucheknop zorgde ervoor dat ik reeds een glimp van mijn nieuwe look kon aanschouwen. Amper drie uren later durfde ik al eens in de spiegel kijken. Vorige keer deed ik daar vier dagen over.

Nu wil ik niet flauw doen, maar met een sjaaltje op je hoofd op straat komen is toch een stap. Ik denk dat het gevoel vergelijkbaar is, als wanneer een jong dier voor het eerst naar buiten mag. Schichtig kijk je de hele tijd om je heen of mensen niet naar je zitten staren. Jammer genoeg zijn die er natuurlijk. Blikken van medelijden of ongegeneerde nieuwsgierigheid kruisen die van jou. De ene blik irriteert je al meer dan de andere. Ik ben zelfs naar zee geweest, een frisse neus halen, gedeeltelijk in de rolstoel door mijn gebrek aan energie, maar ik liep/reed er toch. Trots op deze nieuwe stap, trakteerde ik mezelf en verplichtte ik mijn compagnon op een lekkere pannenkoek. Geen valse start zoals in Daegu maar een trotse start.

woensdag 24 augustus 2011

Donderdagnamiddag werd de energietoevoer heel plots stopgezet terwijl de nacht die erop volgde de eerste opstanden kwamen; rillen, zweten, hoofdpijn, misselijk… Vrijdagochtend werd beslist om versterking in te roepen. Er werd onmiddellijk een stand van zaken opgemaakt en men constateerde toch enigszins verontrustende zaken. Een normaal mens heeft 5000 à 6000 cellen om te vechten tegen indringers, 1500 is het absolute minimum, en er waren er nog amper 300…. Infectiewaarde moet nul zijn, we zaten aan negen. Generaal C. B. en Commandant A.D.K. J grepen onmiddellijk in met vier verschillende bombardementen vanuit de lucht (lees baxters). Alle omringenden werd gevraagd bijstand te verlenen door zich te wapenen met schort, mondmasker en grondig gewassen handen.

Toen zaterdag echter bleek dat de cellen nog verminderd waren naar 200 terwijl de infectiewaarde gestegen was naar 20, moesten ook de grondtroepen ingezet worden (lees spuit via de buik). Twee dagen ging het er keihard tegenaan, en zondag kregen de troepen eindelijk de bovenhand. Dankzij de versterking konden de indringers teruggedrongen worden en zijn we nog eens twee dagen later eindelijk terug autonoom (lees terug thuis).
Ondertussen wordt een stand van zaken opgemaakt en overzien we de chaos. Er moet terug opgebouwd worden. Het lijf is verzwakt en veranderd dus er moet bespaard worden, maar een oplossing biedt zich spontaan al aan… De scheermesjes, wax en shampoos kunnen vanaf dit weekend van de winkellijst... Het doorvoeren van deze maatregel zal opnieuw een harde noot om te kraken worden maar ook hier is het lijf, en ondertussen ook het hoofd klaar voor. Denk ik.
Elke gelijkenis met bestaande gebeurtenissen en/of personen, berust op louter toeval. J

woensdag 17 augustus 2011

Je hebt Pukkelpop en je hebt Rimpelrock, wel bij mij is het pukkelrock… Laat ik me even nader verklaren. Sinds gisteren heb ik meer pukkels op mijn lijf dan tijdens mijn ganse puberteit samen denk ik. Blijkbaar is dit een van de nevenwerkingen van Taxotère, de kleine lettertjes… Eerlijk gezegd, als je enkel haaruitval verwacht, bereid je je daar mentaal op voor. Allee, je probeert dit toch. En als je dan plots opstaat met een gezicht en bovenlijf als een mijnenveld, dan verschiet je. Ik had dit niet verwacht en zie mezelf alweer veranderen. Elke keer wanneer ik in de spiegel kijk, verschiet ik, zo wil ik er niet uit zien. Het maakt me verdrietig. Elke morgen.
En de rock? Wel, de spierpijnen waren om U tegen te zeggen. 3 zakken met kersepitten waren maandag en dinsdag mijn beste vrienden. Ik loop rond als die oudjes op rimpelrock; beetje houterig, beetje gebogen en met zo van die pijnlijke grimassen… Ik denk dat je het kan vergelijken met de dag na een ongeval, je ziet niks aan je lijf maar je bent wel kreupel.
Elk festival herhaalt zich – daar denken we nu nog niet aan – maar elk festival komt ook ten einde. En ja, ik voelde deze middag de energie in mijn kleine teen en momenteel zit hij al aan mijn buik. Ik heb weer een normale eetlust en wordt vrolijker en vrolijker nu ik elke extra druppel energie ervaar.

En dat brengt zo van die rare ideeën naar boven. Je wil weer doen wat je graag doet. Gelukkig zit mijn hARTSvriendin even in Afrika. Dus laat we het duiveltje in mezelf zijn werk doen en doe ik lekker eens waar ik zin in heb; morgen ga ik werken! Twee uur een opvolger op gang helpen! Shhht, dat de tam tam niet tot in Namibië geraakt J

zaterdag 13 augustus 2011

Goeiedag. Is het goed als ik al even kom piepen? J
Donderdag binnengegaan om 13u, onmiddellijk aangeprikt en mijn eerste baxter gekregen. Aangezien de dagkliniek Deinze uitgerust is met een supersonisch aircosysteem, kreeg ik het algauw benauwd. Ik werd er misselijk van en ben dan maar met baxter en bezoek en al naar buiten gegaan, dat is eens iets anders. De regen heeft ons terug naar binnen gejaagd maar zo had ik toch mijn verse lucht binnen en kon ik er tegenaan. Rond 17u is de eerste baxter aangekomen en konden we echt beginnen, om 18u kwam de Taxotere, rond 19u50 waren we eindelijk buiten.

En wat hebben we geleerd die dag? Mijn pijngrens ligt op 22 minuten… Een kwartier voor de Taxotere doet men je ijshandschoenen aan om de bloeddoorstroming in je handen te verminderen. Na een kwartiertje is je eerste paar teveel afgekoeld, en krijg je een nieuw. 7 minuten later ging het licht bijna even uit en liet ik mijn handen 1 minuut ontsnappen. Ik wist niet dat dit zoveel pijn kon doen, al eens met je handen in een ijsbak gezeten voor anderhalf uur? Ik zou zeggen: have fun!
Maar pas op, je hoort niemand klagen, in tegendeel. Raar maar waar maar ik zit al op, zelfs gisteren zat ik al op. Deze chemo (Taxotere) is helemaal anders dan de vorige (CAF/FEC). Het is dag en nacht verschil: mottig maar niet braken, doodmoe maar kunnen eten, wel al geen smaak meer maar ik kan rondlopen. Stoort het als ik vandaag, dag op dag, 2 jaar na mijn 1ste chemokuur toch voorzichtig optimist ben?
Aangezien de oncologe altijd gelijk heeft, zijn we “in blijde verwachting” van de hevige spierpijnen, die worden maandag of dinsdag verwacht. Ach, dat zien we dan wel. Ik voel me goed, warm en veilig omringd, krijg veel steun en ben in vergelijking met mijn vorige chemokuur fysisch in topvorm.
Wat onthouden we vandaag; 1 chemo down, 5 chemo’s to go, 30 bestralingen to go, en heb het even kort uitgerekend (ik ga er van uit dat ik sterf rond mijn 82ste verjaardag aan een overdosis liefde van mijn 13 kleinkinderen) nog 957 herceptinekuren…
Maar vooral 1 down! Happy me!

woensdag 10 augustus 2011

Er zijn toch enkele verschillen met de vorige keer.
Terwijl ik vorige keer vaak focuste op mensen die niet van zich lieten horen, ben ik nu keer op keer oprecht blij met smsjes, e-mails of telefoontjes. Ik vind de kracht niet om ze te beantwoorden, sorry allemaal. Praten over de situatie maakt me overstuur, en ik beperk dan ook de mensen in mijn omgeving. Maar al die berichten zijn zo belangrijk, het geeft me kracht. Ik ben optimist maar ook realist, en laat die laatste eigenschap eigenlijk momenteel geen voordeel zijn.
Afgelopen zondag zijn onverwachts-verwachts enkele vriendinnen binnengesprongen. We hebben lol gehad, veel lol. Het maakte me blij, het gaf me kracht en toonde op een pure manier aan hoe belangrijk vriendschappen voor mij zijn. Quality time. Eigenlijk is de quality van mijn leven nu al veel hoger dan toen ik de vorige keer aan mijn reis begon. Ik laat me gewillig omringen.

Deze aanpak zorgt ervoor dat ik rustiger en nederiger ben dan de vorige keer. Ik ga ondergaan. Vorige keer stond ik met getrokken zwaarden klaar, at nog taart tijdens de chemo en ging nog naar de frituur met het gedacht: ‘Als het er dan toch allemaal uit komt, kan ik er eigenlijk best ook eerst nog van genieten…” Ik denk, nee, ik ben zeker, dat het deze keer anders gaat zijn.
Nog een verschil: andere chemo dus er zijn andere nevenwerkingen. Normaal ga ik minder ziek zijn. Beste oncologe, ik hoop dat je gelijk hebt. Ik ga mijn haar verliezen en er bestaat een kans dat mijn nagels broos gaan worden, scheuren of uitvallen. Beste oncologe, ik hoop dat je ongelijk hebt. Dag 5 na de chemo, zal ik last hebben van zware spierpijnen. Beste oncologe, ik hoop dat je opnieuw ongelijk hebt. Maar als dit alles mij zal helpen om te genezen, laat maar komen!
Beste kanker, je maakt me bang, maar ik ga vechten. Ik ga mijn lijf niet forceren maar rustig hand in hand met de chemo je verslaan. Het moet gewoon. Ik wil leven.

donderdag 4 augustus 2011

Tik Tak. De klok tikt weer. Dat heeft hij eigenlijk 15 dagen niet gedaan. Op 19 augustus heb ik mijn horloge af gedaan bij de controle in de luchthaven. Gisteren ben ik laat thuisgekomen en heb ik nog een ganse avond verteld over mijn avonturen in Kroatië. Net voor middernacht ben ik slaap getuimeld. Gisterenochtend heb ik hem weer aan gedaan, back to reality.
Tik Tak. 10u. Aangezien mijn weekend boordevol staat, wordt er rondgebeld, gepland en gemaild. Fijn, want het zijn allemaal leuke dingen. Maar op het strand aan het 4 sterrenhotel in Sipan was het ook fijn, nee FIJNER.

Tik Tak. 16u45. Echt back to reality. Ik bevind mij nog maar eens in het ziekenhuis van Deinze. Had ik op mijn benefiet niet letterlijk in mijn speech gezegd dat ik mijn abonnement in het ziekenhuis met onmiddellijk ingang opzegde? Blijkbaar heb ik de kleine lettertjes niet goed gelezen... Een afspraak met de oncoloog kan wonderen doen. Al vlieg je nog zo hoog, al vlieg je nog zo snel, ze vindt je voeten wel ... en zet ze subtiel op de grond. Officieel val ik nu onder de categorie " uitzaaiingen" en ik zal ook zo behandeld worden. Het doet me rillen. Nee, geen anderhalf jaar zoals eerst gedacht. We zijn vertrokken voor een héél lange tijd, minstens 3 à 5 jaar, waarschijnlijk levenslang. Ik besef dat ik opnieuw niet meer op lange afstand ga kunnen plannen, steeds rekening zal moeten houden met die driewekelijkse uitstap naar Deinze. Eerst 6 chemo's en dan enkele jaren herceptine.
Tik tak. Mijn klok tikt vanaf vandaag per 3 weken ofte 21 dagen ofte 504 uren.
Tik tak. Nog 6 dagen, 18u en 8 minuten en heb mijn eerste chemo dag.
Tik tak. 6 dagen, 18u en 7 minuten.....
TOEME!!!!!

vrijdag 29 juli 2011

Welkom op mijn reisblog, halte: Kroatië!
Mijn lichaam recupereert vlot, gelukkig want het is al druk geweest. De eerste dag ging moeilijk, afkicken. Ik vond mijn draai helemaal niet, en vroeg me af of het wel verantwoord was om te reizen "in mijn toestand."

Dag twee in Zagreb zorgde voor de ommekeer. Doordat ik zoveel mooie dingen zag, had ik geen tijd om te piekeren.Na Zagreb, Karlovac, Grabovac en de wonderlijk mooie Plitvice Meren, het spookstadje Bunic, Pag, Mandre, Razanac, Nin, Zadar, Skradin, Krka-meren, Sibenik, Trogir, Split, het eiland Peljesac, Ston en Mali Ston belandde ik gisteren eindelijk in Dubrovnik. Ik heb fenomenale dingen gezien, langs wegen gereden met magische uitzichten, en dit in plensende regen maar ook in verschroeiende zon. Uiteindelijk zit het city-hoppen erop.
Nu de 4 dagen platte rust op het rustige eiland Sipan aangebroken zijn, begint de onrust wat op te borrelen. In Skradin heb ik me alvast twee slaapmutsen gekocht voor de koude nachten. Dat en een emotioneel moment in Split waren tot gisteren de enige "realistische" momenten. Gisteren kreeg ik het moeilijk, precies 14 dagen geleden werd ik geopereerd maar ik durfde pas gisteren voor het eerst naar het litteken kijken. Ik heb zwaar moeten slikken, mooi gedaan maar voor mij is het nog een litteken frontaal op mijn lijf. Ik heb me dan maar getroost met drie ijsjes.
Ik probeer nog even het hoofd leeg te maken in het poepchique hotel waar ik nu verblijf. Ik maak me klaar voor de volgende reis en geniet van minstens 2 ijsjes per dag. Binnen exact 14 dagen zal ik te ziek zijn om er te eten, dus likken maar.
Volgende halte van mijn reis, 4 augustus, definitieve uitslag van de tumor bij de oncoloog: Wat kijken we ernaar uit... Maar nu eerst nog even genieten! Kus.

zaterdag 16 juli 2011

Soms gaan dingen zo vlug, eigenlijk maar goed ook.

Afgelopen woensdagavond waren de vijf verschillende opinies binnen, en aangezien ze bijna identiek waren konden we onmiddellijk tot actie overgaan. En met onmiddellijk, bedoelde mijn hARTSvriendin echt wel onmiddellijk... Donderdag 14 juli ben ik om 16u15 naar de operatiekamer gereden. Ik bibberde over mijn hele lijf. Ik heb nog nooit zoveel stress gehad, nog nooit. Stress voor de verdoving, stress om weer alle controle te verliezen, stress om misselijk te zijn, ik rilde als een rietstengel in de meest harde storm die ons land al verwerkt heeft.

Gelukkig stond de stress in schril contrast met het verloop. Alles ging vlot en wonder boven wonder: ik heb nog niet moeten spuwen deze behandelingsperiode. Beste anesthesist: you’re great.

Het voordeel van vast klant in het ziekenhuis te zijn, zijn natuurlijk alle voorrechten. Je kent veel mensen, en die andere mensen herinneren jou dan wel. De service was optimaal. Ik had suite nummer 101; met balkon (voor de duiven), met zicht op het park (lees grote boom en 4 m² gras) en om het vakantiegevoel compleet te maken sliep ik op een luchtmatras. Met een beetje inspanning kon je de zee zelfs horen... Men is zodanig bezorgd dat je 3 keer wakker wordt gemaakt om je temperatuur en bloeddruk te meten. Het bed slaapt zodanig zacht dat je om 3u30 reeds uitgeslapen en monter in je bed ligt te koekeloeren.

Ondertussen zijn we al bijna 48 uren na de operatie en begint mijn bezoekersagenda vol te lopen. Na het smsje van deze ochtend ‘Ik voel me als een konijn op de plein.’ geldt de regel, wie eerst boekt, eerst binnen want dinsdag knijp ik er tussenuit.

Op doktersbevel. Buitenlandse zon en zee: here I come!

woensdag 13 juli 2011

We zijn vandaag 13 juli 2011. Precies 2 jaar geleden had ik mijn eerste operatie aan mijn borst. Vanmiddag ga ik dit vieren met mijn h(arts)vriendin door een paar uur wellness, alles is nu zo dubbel.  Hoe kan het toch?

Het is net alsof ik al een paar dagen jarig ben, de e-mails en smsjes blijven landen. Ze doen deugd maar kunnen de intense angst en het verdriet niet wegnemen. Terwijl ik de eerste dagen vooral heel emotioneel en in de war was, ben ik nu eerder nuchter. Mijn kracht om te vechten neemt heel zachtjes aan een beetje toe, maar is bijlange nog niet degene die ze vorige week was. Ik voel me verloren gelopen.

Toen ik maandag op weg was naar de scan kreeg ik nog een opstoot van het overheersende gevoel 'Dit is niet eerlijk." In Deinze werd mijn port-a-cath aangeprikt en zijn we met de baxter richting UZ-Gent gereden. Bij de terugkeer rijden auto's richting Frankrijk volgeladen met fietsen, valiezen, kussen, kids,.. naast jou op de autosnelweg. Aan mijn haakje hangt een baxter... Ik probeer rationeel en optimistisch te blijven maar heb het moeilijk.

Gisterenavond kreeg ik de uitslag van de scan. De lever, botten, longen en hersenen clean zijn maar naast de bewuste cel, zijn er wel nog andere kleintjes die oplichten. We weten nog niet of ze ook kwaadaardig zijn. De resultaten worden nu doorgestuurd naar verschillende ziekenhuizen voor verschillende opinies. Het is afwachten op een definitieve beslissing voor behandeling, donderdag of vrijdag weet ik meer.

Stress van het ene moment tot het andere moment. Overleven.

zaterdag 9 juli 2011

9 juli 2011 - 48 uren na de diagnose

Hervallen
       [erga] opnieuw ziek worden. • [erga] opnieuw in een slechte gewoonte vervallen
·          herhaling van bepaalde ziekelijke processen of verschijnselen

“Naarmate de tijd verstrijkt, moet de vrees voor hervallen wegebben. De ex-kankerpatiënt kan zodoende weer een normaal leven gaan leiden.” (www.gezondheidsweb.eu)

Laat dàt nu net hetgeen zijn waar ik met volle kracht en enthousiasme mee bezig was.
Terug voltijds gaan werken, af en toe een feestje bouwen, genieten van de mensen rondom mij heen, plotsklaps het in mijn schenen krijgen en naar zee vertrekken of een tripje boeken, onnozelheden uithalen en opgaan in bijvoorbeeld een simpel KUBB-spel.
Wat niet kan gezegd worden, is dat ik sinds mijn laatste herceptine in maart het leven niet in handen heb genomen. Zeker niet, ik heb me zelfs gesmeten en daar ben ik blij om.
Als dit een tip naar jullie mag zijn.

Want voor mij wordt opnieuw de pauze-knop ingeduwd. Ik mag weer even stoppen met plannen. Afgelopen week werd namelijk opnieuw een kankercel ontdekt. In de loop van de volgende weken weten we of er meer zijn of niet.

Ik vertrek dus weer.
Chemo zit alvast in mijn all-inclusive reisje. Een ingreep valt nog af te wachten, de scan is volgende week.
Mijn vlucht naar diepere oorden is gepland ergens begin augustus. De terugkomst ligt nog niet vast.
Ik heb een blog opgestart, dan kunnen jullie mijn reisroute volgen.

Het is een reisje waar ik niet naar uitkijk. Ik haat het om mutsen, misselijkheidspillen en pijnstillers in te pakken. Ik ben er al eens geweest en ik heb helemaal geen zin om terug te gaan.
Heimwee kan het best aangepakt worden met nieuwtjes van het thuisfront of werkfront, via de blog, via e-mail, via sms, via de postduif. Ik hoop dat jullie mij hierbij willen helpen.
Cindy