Het optimisme moet af en toe plaats ruimen voor frustratie. Niks smaakt nog na mijn laatste chemo maar ik heb wel honger. Wanneer iets lekker ruikt, vlieg ik er aan om me dan te concentreren om niet te wurgen. Ik zou zo graag weer eens met smaak eten. Niet dat ik geen keuze genoeg heb, integendeel, de voorraadkast is een halve delhaize maar mijn smaakpapillen zitten kapot. Zin in iets lekker, niks die smaakt en een permanente zure smaak in mijn mond. De kauwgom vliegt er door, al helpt ook dàt maar half.

Dan maar naar buiten denk ik dan, het is toch al dinsdag. Maar opnieuw frustratie. Na amper twee winkels zit ik er compleet door. Gewoon iets omgeruild en wat beleg gehaald, en ondergetekende zit kotsmisselijk en onderuitgezakt in de auto. Naar huis dan maar en de ganse namiddag in de zetel gelegen. Eruit komen is zwart voor de ogen, no option dus. Een boek lezen, e-mails nakijken of mijn IPad wat beter leren kennen, het lukt niet. Proberen slapen in bed denk je dan, nee, daar ben ik te koppig voor! Wat moet ik anders vannacht liggen doen?

En dan krijg je een klein telefoontje van de mutualteit.’ Mevrouw, u heeft uw deeltijdse werkhervatting nog niet ingediend!? U hebt in het hospitaal gelegen en hebt uw aanvraag nog niet ingediend. Ik moest meegeven van de adviserende geneesheer dat u dit moet aanvragen hé.’ ‘Euh, pardon? Ik vermoed dat er een vergissing is mevrouw, ik ben zonet hervallen van borstkanker.’ ‘Ah, ok, en wanneer gaat u terug beginnen werken?’ ‘Euh, ik heb net mijn tweede chemo gekregen, mevrouw’ ‘Ah, oei, het zal een vergissing zijn. Sorry voor het storen. Nog een prettige dag verder.’

Dus toch maar even in dat bed en mijn ogen dicht doen… Het is toch zo dat dit vlugst over gaat, niet?