Het waren heel lastige scènes de laatste maand. Het enige
waar ik energie voor had waren een vijftal uitstappen en mijn scènes. Hoe kan het ook
anders? Al meer dan drie jaar zijn we bezig met de film en als hoofdrolspeler
moet je zodanig flexibel zijn, dat je af en toe een dipje hebt… De scènes waren tot nu toe spectaculair;
ongeveer 88 prikken werden ontvangen, 220 staaltjes bloed afgegeven, 54 zakken
chemo zijn binnengedruppeld, 870300 mg chemopillen ofwel, 0,87 kg ofwel 1770 stuks
werden ingeslikt tijdens de laatste 6 maanden, 5 operaties onder volledige narcose werden ondergaan en één
heel spannende scène werd in isolatie gespeeld.
Maar de echte uitputtingsslag zat hem voorlopig in de
staart. De hoofdrolspeler haar compagnons de route dreigen één voor één het
pleit te verliezen tegen het grote monster waardoor de moraal danig verzwakt is
naar een absoluut dieptepunt. Zal ik het halen? Mag ik de film eindelijk
afronden? En is het plot a.u.b. positief? Woensdag is de deadline voor de
scenarioschrijver, ik wacht zenuwachtig op de laatste instructies van de
regisseur, moet ik nog verder spelen of kan ik eindelijk eens op écht verlof?
Nu 48 uur na de laatste pillenscène, zie en voel ik al een
verschil. Mijn fysiek is 0 maar de last op mijn schouders, de druk in mijn lijf
is al verminderd. Ik hoef niet meer constant naar het toilet crossen, de
zetel zet een pruillip op want krijgt minder aandacht en de allergieën beginnen
te stabiliseren. Al zijn we er nog niet, maar desondanks zie ik vooral het licht
tussen de wolken. Nog even en ik kan solliciteren voor die ander rol, die van
M, degene die de touwtjes in handen heeft. Maar voorlopig hang ik dus nog
steeds vast aan mijn huidige rol, hopelijk voor de laatste week in mijn leven
is het nog steeds: ‘My name is Bond. 1770 Bond, Cindy Bond…’
Ik duim zo hard voor jou!
BeantwoordenVerwijderenHoe gaat het intussen met je? Ik kom hier elke dag kijken om nieuws te lezen...Is geen nieuws goed nieuws????
BeantwoordenVerwijderen