Soms gaan dingen zo vlug, eigenlijk maar goed ook.

Afgelopen woensdagavond waren de vijf verschillende opinies binnen, en aangezien ze bijna identiek waren konden we onmiddellijk tot actie overgaan. En met onmiddellijk, bedoelde mijn hARTSvriendin echt wel onmiddellijk... Donderdag 14 juli ben ik om 16u15 naar de operatiekamer gereden. Ik bibberde over mijn hele lijf. Ik heb nog nooit zoveel stress gehad, nog nooit. Stress voor de verdoving, stress om weer alle controle te verliezen, stress om misselijk te zijn, ik rilde als een rietstengel in de meest harde storm die ons land al verwerkt heeft.

Gelukkig stond de stress in schril contrast met het verloop. Alles ging vlot en wonder boven wonder: ik heb nog niet moeten spuwen deze behandelingsperiode. Beste anesthesist: you’re great.

Het voordeel van vast klant in het ziekenhuis te zijn, zijn natuurlijk alle voorrechten. Je kent veel mensen, en die andere mensen herinneren jou dan wel. De service was optimaal. Ik had suite nummer 101; met balkon (voor de duiven), met zicht op het park (lees grote boom en 4 m² gras) en om het vakantiegevoel compleet te maken sliep ik op een luchtmatras. Met een beetje inspanning kon je de zee zelfs horen... Men is zodanig bezorgd dat je 3 keer wakker wordt gemaakt om je temperatuur en bloeddruk te meten. Het bed slaapt zodanig zacht dat je om 3u30 reeds uitgeslapen en monter in je bed ligt te koekeloeren.

Ondertussen zijn we al bijna 48 uren na de operatie en begint mijn bezoekersagenda vol te lopen. Na het smsje van deze ochtend ‘Ik voel me als een konijn op de plein.’ geldt de regel, wie eerst boekt, eerst binnen want dinsdag knijp ik er tussenuit.

Op doktersbevel. Buitenlandse zon en zee: here I come!