woensdag 13 juli 2011

We zijn vandaag 13 juli 2011. Precies 2 jaar geleden had ik mijn eerste operatie aan mijn borst. Vanmiddag ga ik dit vieren met mijn h(arts)vriendin door een paar uur wellness, alles is nu zo dubbel.  Hoe kan het toch?

Het is net alsof ik al een paar dagen jarig ben, de e-mails en smsjes blijven landen. Ze doen deugd maar kunnen de intense angst en het verdriet niet wegnemen. Terwijl ik de eerste dagen vooral heel emotioneel en in de war was, ben ik nu eerder nuchter. Mijn kracht om te vechten neemt heel zachtjes aan een beetje toe, maar is bijlange nog niet degene die ze vorige week was. Ik voel me verloren gelopen.

Toen ik maandag op weg was naar de scan kreeg ik nog een opstoot van het overheersende gevoel 'Dit is niet eerlijk." In Deinze werd mijn port-a-cath aangeprikt en zijn we met de baxter richting UZ-Gent gereden. Bij de terugkeer rijden auto's richting Frankrijk volgeladen met fietsen, valiezen, kussen, kids,.. naast jou op de autosnelweg. Aan mijn haakje hangt een baxter... Ik probeer rationeel en optimistisch te blijven maar heb het moeilijk.

Gisterenavond kreeg ik de uitslag van de scan. De lever, botten, longen en hersenen clean zijn maar naast de bewuste cel, zijn er wel nog andere kleintjes die oplichten. We weten nog niet of ze ook kwaadaardig zijn. De resultaten worden nu doorgestuurd naar verschillende ziekenhuizen voor verschillende opinies. Het is afwachten op een definitieve beslissing voor behandeling, donderdag of vrijdag weet ik meer.

Stress van het ene moment tot het andere moment. Overleven.

4 opmerkingen:

  1. Lieve Cindy

    Wanneer jij moet strijden, geef ik je mijn hand.
    Houd maar vast want ik ga mee door 't woeste land.
    En in het heetst van de strijd,
    breng ik jou in veiligheid.
    Als je moe bent dan geef ik je weer moed.
    Ik ben naast je en help mee met wat je doet.
    En als je kracht in 't niets verdwijnt,
    dan draag ik jou tot het eind.
    Ik ben steeds nabij om naar jou te luisteren.
    Mijn hart deelt jou verdriet, ik ben je vriend.
    Wanneer je om hulp roept dan ben ik er.
    Dwaal je in 't donker dan zeg ik je zacht,
    neem mijn hand ik help door de donkere nacht.

    Liefs
    Joery X

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Cindy'ke,

    Vergeef me dat ik vandaag m'n woorden niet vind, het lukt echt niet. Wel wil ik je laten weten dat er de laatste dagen eigenlijk maar 1 persoon voortdurend ronddwaalt in m'n gedachten... ik hoop dat ik haar wat kan helpen onderweg...

    Ach zo mooi, die tekst van Joery ...

    Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ook bij deze reacties kan je niet anders dan instemmend ja-knikken. Bende van Adecco, XPE, skireis, Wevelgem, ... zijn er voor jou!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve Cindy,

    Tijd voor een berichtje...
    Je kan niet geloven hoe blij ik ben dat je op doktersvoorschrift op reis MOET gaan... er zal nog een zware reis volgen nadien, maar deze reis is voor jou, enkel en alleen voor jou. Adem, geniet, bereid voor, leef, rust uit, ... en als je terug bent zullen wij er allen zijn om je te begeleiden in die reis naar die iets minder leuke bestemming.

    Ps: groetjes aan je goudvis! :-)

    BeantwoordenVerwijderen